Enig kind met een broer en een zus
Laatst vroeg een kennis mij of ik broers of zussen had en ik zei nee. Gewoon omdat ik enig kind ben. Maar toen sputterden mijn eigen kinderen tegen: “Jawel mama!! Je hebt een broertje! En een zus!” Ik had niet gelogen maar mijn kinderen hadden wel gelijk. Ik heb inderdaad een half-broertje en een half-zusje. Eigenlijk heb ik ook een kwart-broer maar die hebben ze niet genoemd. Die is namelijk een soort van vergeten. En hoe leg je een kwart-broer uit, anyway?
Een half-zus op 9000 kilometer
Die halfjes en kwartjes, daar ben ik niet mee opgegroeid. Ik ben altijd het enig kind in huis geweest. Mijn ouders scheidden toen ik nog klein was. Mijn vader verhuisde naar Egypte en hertrouwde met een Zwitserse vrouw. Ik was 12 jaar oud toen mijn vader een tweede dochter kreeg. Op meer dan 3000 kilometer van mij af. Ik zag haar in de kerstvakantie, twee weken per jaar. Haar moeder kreeg al vrij snel ruzie met mijn vader en ging met de (toen nog) baby op vakantie naar haar eigen moeder (volg je het nog?) in Mexico. Om een lang verhaal kort te maken: moeder en dochter bleven daar wonen, bij oma. Ik had dus geen half-zusje op 3000 kilometer meer, nu groeide half-zusje op op een dikke 9000 kilometer van me af.
Gek genoeg zag ik haar in die tijd vaker dan eerst want zowel zij als ik gingen elke zomer naar mijn oma in Kroatië. Daar bleven we de hele zomer, dus zes weken. Ik ben 12 jaar ouder dan mijn half-zusje dus ik voelde me vet groot en wijs en volwassen. Ik weet nog dat we daar een zomer waren en ik was 16. Zij was 4. Ik rookte mijn eerste sigaret en zij verklikte me bij mijn oma 😉
Dat ging alleen niet heel lang door want er kwam oorlog in Joegoslavië en de jaarlijkse Kroatische zomervakanties stopten. We zagen elkaar toen echt nog maar amper. Een keertje kwam ze naar Nederland naar mijn moeder en een ander keertje waren we tegelijk een weekendje in Parijs. Ik heb nu amper contact met haar. Ze is volwassen en woont in Mexico waar ze d’r eigen leven leidt. Hartstikke leuk hoor maar een zus? Dat is toch heel wat anders?
Een mini half-broertje
Mijn pa scheidde weer van de moeder van mijn half-zusje en hertrouwde jaren later met een Oostenrijkse dame. Toen kwam mijn half-broertje. Een heel ander verhaal dan met mijn half-zusje. Hij werd namelijk bijna tegelijk als mijn eigen dochter geboren (ja ook weer op 3000 kilometer). Ze schelen slechts 11 maanden. Ik denk dat, al woonden we wel in hetzelfde land, al woonden we in hetzelfde huis, de relatie toch enorm anders is als je zo veel ouder bent dan je broertje of zusje. We schelen toch even 27 jaar. Dat voelt dan niet als een broertje. Of is dat gek dat ik dat zeg?
Ik ontmoette hem voor het eerst toen hij 5 was. Zag hem echt niet als mijn broertje. Wel als het zoontje van mijn pa. Een familielid maar bij een broer heb ik toch een heel ander beeld. Inmiddels ken ik hem beter en heb ik vaker contact met hem en voel ik zeker wel een band maar een broertje? Ik weet niet. Mijn kinderen zijn gek op hem. Ze hebben een oom van 15. Hij woont nu op 950 kilometer van ons af, in Wenen, en 950 kilometer is peanuts in onze familie 😉
Enig kind
Ik blijf er dus toch bij dat ik enig kind ben. Zo voelt het gewoon. Als ik naar mijn eigen kinderen kijk, zo met zijn drietjes in huis – samen spelen, samen ruzie maken ;), samen delen, elkaar dingen leren, samenwerken, samen sterk – dat had ik niet. Ik ben alleen opgegroeid, speelde alleen en was het enig kind in huis.
Ik vond het trouwens heerlijk, enig kind zijn. Ja, ik was wel enigszins verwend maar dat vond ik niet erg 😉 En ik denk dat ik wat sneller opgroeide omdat ik vooral met volwassenen omging maar dat vond ik ergens ook wel weer leuk. En mijn moeder was hartstikke jong dus daardoor lagen de verhoudingen ook al wat anders. Ik was heel fantasierijk en kon me echt uren alleen vermaken. Ik voelde me totaal niet zielig of eenzaam – wat je soms hoort over enig kind zijn. Dat is volgens mij ook best een ongegrond vooroordeel. Er zijn talloze onderzoeken geweest over de voor- en nadelen van enig kind zijn. Dit artikel van Ouders Online is best interessant wat dat betreft. Ik denk dat het hebben of het niet hebben van broers en zussen niet heel erg veel uitmaakt. Belangrijker is het om op te groeien in een liefdevol gezin waarin aandacht aan de kinderen besteed wordt.
Wat ik wel fijn vind van broers en zussen is dat je wanneer je opgroeit, ongeacht wat er verder zal gebeuren in je leven, elkaar hebt. Tenminste dat hoop ik echt voor mijn kids. Dat ze elkaar altijd zullen hebben. Mijn vader is bijvoorbeeld nog steeds superclose met zijn broer. Hun ouders zijn inmiddels overleden maar ze hebben elkaar. Ook mijn moeder had drie zussen en met eentje was ze altijd heel erg close. Ik heb dat dan niet. Ik kan niet op familie terugvallen want die heb ik niet echt maar ja, ieder nadeel heeft een voordeel – ik hoefde mijn toetje nooit te delen 😉
Wat vinden jullie? Wat is een enig kind? Een kind dat opgroeit zonder broers en zussen, ook al zijn die wel ergens op de aardbol? Ben jij enig kind?
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
Ik denk dat het wel is hoe je je voelt. Dus als jij je ‘enige kind’ voelt dan ben je dat ook. Zelf groeide ik op met twee jongere zusjes, en dat vond ik wel heel gezellig.
Ja maakt denk ik uiteindelijk niet uit of je alleen bent of met zijn 10en, als het maar gezellig is 🙂
Via Triltaal kom ik eens hier kijken, ziet er gezellig uit, ik denk dat ik je ga volgen! Zelf kom ik uit een gezin met 8 kinderen en dat vinden mensen dan weer heel erg veel!! Hahaha! Heb een fijne dag verder, groetjes van Inge
Haha ja dat is wel veel maar het lijkt mij ook wel een erg gezellige boel in huis 🙂
Het zegt niets. Ik heb totaal geen band met mijn zusje. Ik heb zelfs een aantal jaar het contact verbroken. Haar gedrag kon niet door de beugel en door de afstand gaf het mij rust. Ik ben juist closer met mijn halfbroer. We zijn nooit samen opgegroeid in één huis. Maar hij is mijn held, mijn grote broer. Halfbroer is het officieel, maar zo zie ik het dus niet.
Ja grappig dat het zo loopt (of eigenlijk helemaal niet grappig) maar je hoort dat soort verhalen wel vaker inderdaad. Wel tof dat je zo’n goede band met je (half)broer hebt.
Je bent enig kind als je als enig kind opgroeit in het huis waar je woont. Als je meer dan de helft van de tijd wel met je (half)broertje of (half)zusje woont en slaapt en eet, dan misschien niet, of minder. Misschien ben je dan een anderhalf kind.
Ik ben ervan overtuigd dat een enig kind net zo gelukkig kan zijn als een kind met brusjes (wat een term he?). Net zo goed dat een kind met broers en zussen ook heel ongelukkig kan zijn. Dat ligt echt niet aan hoe groot het gezin is, maar net wat jij zegt: of er voldoende aandacht en liefde is.
haha brusjes. Maar mee eens met je 🙂
Ik las de Titel en moest even denken;) Mooie titel trouwens! Maar na het lezen van deze post begreep ik de titel beter .
Ik ben ook enig kind en ik weet dat ze me vroeger zo vaak gevraagd hebben . Vind je het niet erg Diana enig kind zijn ? mis je geen broertjes en zusjes? Ik gaf altijd het zelfde antwoord Ik weet niet wat het is om met broertjes en zusjes in een huis te leven dus ik mis het eigenlijk ook niet. En ook ik hoefde mijn toetje ook nooit te delen 😉 haha
Ik weet wel dat ik heel vaak heb gedacht en nog wel eens als een of beide ouder komen te overlijden dat je dan een bloedverwant gaat missen. Dat je kunt terug kijken samen op vroeger, je verdriet kunt delen met je zus of broer, ( dit kan natuurlijk ook heel goed (misschien nog wel beter )met je partner of een fijne goede vriendin of vriend of familielid )samen de uitvaart regelen, en oude herinneringen ophalen die jullie alleen kennen. Misschien een gedachte die ook weer niet klopt want de mensen die ik ken of spreek of vaak lees zeggen vaak hetzelfde. Zo van nou ik heb helemaal geen contact met mijn zus of broer meer, of van nou ik woon veel te ver weg we zien elkaar nooit. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus als ik dan daar weer aan naar kijk vraag ik me af of het dan wel zo zou zijn als het beeld wat ik hierover in mijn hoofd heb.
Mooi artikel X Liefs Diana
Hi Diana, bedankt voor je uitgebreide reactie, leuk, word ik vrolijk van haha. Ik kan het me goed voorstellen dat je daar vaak aan dacht. Ik dacht er zelf nooit aan maar toen mijn moeder kwam te overlijden, toen miste ik familie, echt enorm. Ik weet nog dat ik zelf de uitvaart moest regelen, kleding voor haar moest uitkiezen, een kist…nou ja, van die hele zware dingen op een heel zwaar moment en dat moet dan alleen. En inderdaad dat ik nu soms me iets afvraag over vroeger, uit mijn kindertijd, en dan besef ik dat ik dat aan niemand kan vragen. Maar ja, alles heeft voor- en nadelen.