Tegenpolen trekken elkaar aan in Netflix romcom
Vanaf de eerste seconde dat Noah (Adam Brody) en Joanne (Kristen Bell) elkaar zien is het raak. De chemie spat er vanaf. Dit is het. Maar als het zo eenvoudig was, dan hadden we de serie Nobody Wants This moeten missen. Er is dus wel degelijk een probleempje. Noah is een rabbijn én hij is net single. Zijn familie en vrienden zijn gek op zijn (Joodse) ex-vriendin Rebecca. Ze zijn dan ook niet erg enthousiast wanneer hij thuiskomt met de niet-Joodse sexy Joanne, die een populaire podcast over seks heeft met haar zus. Joanne en Noah lijken ook echt niets gemeen te hebben, maar tegenpolen trekken elkaar aan. In ieder geval wel in Nobody Wants This.
Noah en Joanne boksen tien afleveringen lang op tegen verwachtingen, vooroordelen en culturele verschillen. De twee zijn erg goed op elkaar ingespeeld, maar ook de rest van de cast is leuk. Al stelen de broer van Noah, de zus van Joanne en de schoonzus van Noah wel de show. De serie is precies wat het moet zijn, een bingewaardige romantische serie waarbij je niet hard hoeft na te denken met sympathieke personages, veel clichés en stereotypes (neem het dus met een korreltje zout) en een lekker tempo.
Ik keek Nobody Wants This in een paar dagen uit. Ik vind dit soort series altijd wel lekker als ik een beetje ziekjes ben, of een beetje verdrietig. Met een dekentje en een warm drankje, je kent het wel. De maakster van de serie, Erin Foster, liet zich in dit Romeo en Julia verhaal (maar dan de light-versie) trouwens inspireren door haar eigen leven. Zij heeft zelf een podcast met haar zus, ze bekeerde zich tot het jodendom en trouwde met de Joodse Simon Tikhman en hun dochter heet Noa. Nou ja, genoeg overeenkomsten dus. Erin heeft overwogen om zelf de rol te vertolken die toch naar Bell ging. Maar goed ook, de sprankelende Kristen Bell maakt de serie.
Nobody Want This is populair. Het zal dus niemand verbazen dat seizoen twee al aangekondigd is. Wat mij betreft had het best een miniserie mogen blijven, maar hey, ik ga toch gewoon weer kijken. Ik noem het het Emily in Paris syndroom.
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
