90s films | voor elk jaar een goede film

Ik ben weer terug met een nieuw filmlijstje, deze keer koos ik voor elk jaar uit de ’90s een (volgens mij) goede film. Ik had het best moeilijk met deze lijst, want er zijn heel veel goede en iconische films gemaakt in de jaren negentig dus het was soms lastig kiezen. Als je zin hebt om een film te kijken met een ’90s sfeertje erin of als je nog niet genoeg 90s films gezien hebt en er benieuwd naar bent, lees dan verder voor wat suggesties.

1990: Cry-Baby

We gaan de jaren 90 in met een prachtfilm: Cry-Baby van John Waters. Ik heb nog getwijfeld tussen deze, Wild at Heart van David Lynch of Edward Scissorhands van Tim Burton. Allemaal top, maar Cry-baby is toch mijn persoonlijke winnaar.

De film gaat over de eeuwige strijd tussen de zogenaamde Squares en Drapes, de nette en de stoere mensjes zeg maar. Cry-Baby (de beste rol van Johnny Depp als je het mij vraagt), een Drape, wordt verliefd op de nette maar tikkeltje rebelse Allison. Allison hoort bij The Squares, en ondanks dat The Drapes Allison zonder twijfel verwelkomen in hun groep maken The Squares er wel een groot probleem van.

John Waters

Dit is natuurlijk een verhaallijn die vaak verfilmd is, maar deze keer is het perfect uitgevoerd. John Waters (ook bekend van Hairspray) heeft een heel eigen genre gecreëerd, de humor is droog en de delivery erg overdreven. Soms gaat John Waters een beetje ver met z’n compleet gestoorde films (zoals in A Dirty Shame en Pink Flamingo’s, waar ik het zeker nog een keer over ga hebben), maar deze keer valt het mee. Het heeft een mooi begin, midden en eind – misschien wel mijn favoriete eind ooit?? Ik denk het.

Ik vind het ook leuk dat deze film laat zien dat de bad guys vaak de good guys zijn en andersom. Vroeger keek ik al vaak Cry-Baby en ik werd altijd super boos als mijn broertjes zeiden dat ik een Square was en geen Drape. De styling is geweldig ook, van de hoofdpersonen tot aan het meisje in het water dat maar twee seconden in beeld is. Er is goed nagedacht over deze absurde film, ik houd ervan en mijn vriend heeft dan ook geen andere keuze dan om volgende Halloween verkleed te gaan met mij als Cry-Baby en Allison. Hehehe.

P.S. Johnny is zo knap in deze film omg, kijk het alleen daarom al.

1991: My own Private Idaho

Uit 1991 is de beste film die ik gezien heb (naast Toto le Héros, daar heb ik jullie laatst al veel over verteld) My own Private Idaho, van Gus van Sant. Het is een tijd geleden dat ik hem zag, maar ik weet alles nog van deze indrukwekkende film. Het gaat over Mikey (geweldig gespeeld door River Phoenix) en z’n beste vriend Scott (Keanu Reeves). Ze zijn allebei prostituees met een gecompliceerd leven en ze reizen van plek naar plek.

Dat is de kern van het plot, er gebeurt heel veel rondom dit in de film. Het is een vrij chaotische film, ik denk zelf dat dat is om te laten zien hoe het is voor Mikey die narcolepsie heeft. Om te laten zien dat het voor hem soms voelt alsof er grote stukken uit de dag missen, en hij soms ineens ergens anders is. Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.

Nadenkfilms, daar houden we van

Ik word er altijd blij van als een film origineel is, goed in elkaar zit, super geregisseerd is en zo’n typische droge cultfilm sfeer heeft. My own Private Idaho heeft dat allemaal. Het is alleen niet een film waar je blij van wordt zoals Cry-Baby, het is meer een nadenkfilm. Maar daar houden we van, nadenkfilms.

Normaal vind ik Keanu Reeves trouwens helemaal niks, ik vertrouw hem niet helemaal. Máár deze keer paste z’n weirdheid erg goed in de film, ik vind het z’n beste rol.

Er zitten een paar films uit 1991 nog wel op m’n watchlist; Delicatessen, één van mijn ma’s favorieten Thelma & Louise en Barton Fink van Joel en Ethan Coen. Misschien horen jullie me daar binnenkort nog over, wie weet.

1992: Death Becomes Her

Het was voor mij niet lastig om te beslissen welke 1992 film ik het beste vind. In dit jaar zijn een paar leuke filmpjes uitgebracht; Wayne’s World, Batman Returns..maar Death Becomes Her van Robert Zemeckis wint zeker. Deze film is zulke drag and I love it. De vreemde, campy en lichtelijk enge sfeer gemengd met fashion fashion en nog eens fashion vind ik geweldig. Ik houd heel erg van die stijl.

Hawn, Streep en Willis

De film gaat over de jonge vrouw Helen (Goldie Hawn in haar prime), die ooit gelukkig was met haar man Ernest (Bruce Willis met iets meer haar dan normaal, heel raar). Helen heeft altijd in de schaduw gestaan van haar frenemy Madeline (Meryl Streep), en tot haar verdriet heeft Madeline Ernest verleid en van haar afgepakt. Maar wanneer Helen besluit om wraak te nemen en het een strijd wordt tussen de vrouwen over wie er het mooist en het jongst uitziet, komen er bovennatuurlijke perikelen in het spel.

Death Becomes Her wordt gezien als een iconische cult film, en dat mag ook wel. De rollen van Goldie Hawn, Isabella Rosselini en vooral Meryl Streep zijn top ook, die van Meryl Streep is misschien wel één van m’n favoriete vrouwelijke rollen ooit. Zeker een aanrader als je into grappige absurde films bent.

1993: The Nightmare Before Christmas

1993. In dit jaar zijn best wat geliefde films uitgebracht zoals Groundhog Day, Dazed and Confused en Jurassic Park maar mijn favoriete klassieker uit dit jaar zal altijd The Nightmare Before Christmas zijn. De film is geregisseerd door Henry Selick en geschreven door Tim Burton.

Ik was vroeger dat ene kind dat altijd minstens één ding aanhad met Jack Skeleton erop – een muts, een trui, een speldje – ik was vanaf mijn zevende al een ontzettende fan van Tim Burton. Op een gegeven moment werd z’n werk een stukje minder en daar zal ik wellicht ooit een heel betoog over schrijven, maar in dit script valt z’n eigen coole stijl nog erg goed terug te zien.

Waar gaat het eigenlijk over?

The Nightmare Before Christmas gaat over Jack Skeleton, de held van zijn dorp waarin alles om Halloween draait. Voor Jack is dat zijn wereld, maar op een gegeven moment begint hij zich af te vragen of Halloween echt het enige is dat er toedoet. Tijdens zijn zoektocht naar het antwoord op deze vraag ontdekt Jack kerst, en besluit hij dat hij voortaan de koning van kerst wil zijn in plaats van die van Halloween. Dit zorgt natuurlijk voor complicaties, de dorpelingen zijn er niet blij mee en de kerstman denkt ook van dit gaan we eventjes niet doen vriend.

De animatie van deze film is echt pure kunst, en de grimmige kleuren zorgen voor een heerlijk sfeertje. Dit is een film voor iedereen (behalve te kleine kids) en is elk jaar leuk om nog een keer te kijken. Of het voor kerst of Halloween is weet ik ook niet, en het ergert me. Laat het me vooral weten als jullie erachter komen.

Weetje: De stem van Jack is ingesproken door Chris Sarandon, bekend van zijn rol als prins Humperdinck in jaren 80 klassieker The Princess Bride. Ook dankt Susan Sarandon haar naam aan hem aangezien ze van 1967 tot 1979 met hem getrouwd was. Daarna hield ze de achternaam.

1994: Natural Born Killers

Dit gewéldige werk van Oliver Stone is één van m’n favoriete films. Heavenly creatures uit hetzelfde jaar komt in de buurt, en de iconische Shawshank Redemption en Forrest Gump vind ik natuurlijk ook leuk. Maar Natural Born killers? Wow wow wow wow wow zo goed, als je hem nog niet gezien hebt zou ik dat vooral doen. Tenminste, als je into psychologische/psychedelische thrillers bent.

De film gaat over het koppel Mickey (Woody Harrelson) en Mallory (Juliette Lewis). Ze zijn seriemoordenaars en reizen samen het land rond. Ze zorgen voor veel slachtoffers en worden gezocht door de politie. Ondanks hun daden worden de twee ontzettend verheerlijkt door de media, en aangezien de mensen alles aannemen van de media, wordt het koppel steeds meer geliefd en krijgen ze zelfs fans.

Heftig maar erg goed

Deze film is super interessant omdat het laat zien in wat voor gezamenlijke gekte de mens kan verkeren wanneer iedereen elkaar aansteekt. Het script is ook geniaal, de verkniptheid van de personages wordt geweldig verwoord.

De scènes en visuals die laten zien hoe het is in de hoofden van Mickey en Mallory zijn zo goed en origineel gemaakt. Dit is oprecht waar ik naar streef qua films maken, echt een meesterwerk. Geweldig geacteerd door Woody, Juliette én een jonge Robert Downey jr.! Het is wel een hele heftige film die je zeker bij gaat blijven, maar het is het waard.

Er is zoveel te vertellen over de achtergrond en de werkwijze van deze film, het zou een heel apart artikel moeten zijn. Je kunt wel op imdb onder trivia kijken, de lijst is er enorm lang in vergelijking met veel films.

1995: Clueless

Hmmmm, 1995, was vind ik niet een al te best jaar voor film. Seven vind ik tien keer niks, en The Usual Suspects moet ik nog steeds afkijken (ik weet het en het spijt me ontzettend). Gelukkig hebben we Clueless van Amy Heckerling. Met de luchtigheid van Clueless compenseren we even voor Natural Born Killers, deze film is alleen maar gezellig en vermakelijk.

Het gaat over Cher (Alicia Silverstone), een rijk meisje op de middelbare school voor wie mode het belangrijkste is. Op een dag komt er een nieuw meisje op school, Tai (Tiffany Haddish). In tegenstelling tot Cher en haar beste vriendin Dionne (Stacey Dash), geeft Tai niets om haar uiterlijk en dergelijke. Cher en Dionne besluiten haar daarmee te helpen. Ondertussen proberen Cher en Dionne twee leraren te koppelen en heeft Cher moeite met de liefde.

Typische ’90s vibes

Clueless klinkt misschien een beetje als een cliché puberfilm, maar toch heeft deze goede humor en leuke situaties waar je helemaal in meegaat. Ook zijn personages zoals Cher meestal zelfingenomen en onsympathiek, maar Cher is eigenlijk hartstikke lief en juist een heel goed personage.

Alle karakters in de film zijn sowieso hartstikke cool, ik crushte vroeger op eigenlijk elk jongenskarakter. Vooral op Travis, Breckin Meyer fans laat je even horen. Net zoals bijna elke film die ik leuk vind heeft Clueless een goede soundtrack én ziekelijk goede styling natuurlijk. Als je even wilt ontspannen bij een film met typische ’90s vibes, dan zou ik zeker Clueless kijken.

1996: Bottle Rocket

In 1996 kwamen onder andere Trainspotting, Fargo en Romeo + Juliet uit. Allemaal goed, maar in deze lijst gaan we voor Bottle Rocket, van de beste regisseur in the business: Wes Anderson. Ik heb het hier al eens over gehad, het is één van m’n favoriete Wes Anderson films.

Bottle Rocket gaat over twee broers, Dignon (Owen Wilson) en Anthony (Luke Wilson). Dignon denkt dat het een slim plan is om geld te gaan verdienen als misdadigers. De broers zijn echter nogal chaotisch en er gaat van alles mis.

Grappige oprechte film

Dit was één van de allerlaatste Wes Anderson films die ik zag, terwijl het juist de eerste film is die hij maakte (eerst als short en daarna als langspeelfilm). Ik vond het zo cool om zijn stijl in the making te zien. Zijn films zijn in bepaalde zin nu natuurlijk beter dan toen, maar ik ben blij dat Bottle Rocket iets natuurlijker is, dat past bij de sfeer; Het is een heel oprecht en lief filmpje. Het script is echt top, schijnbaar begon het ooit als een serieuze film maar werd het uiteindelijk een komedie. De film is inderdaad super grappig maar er zitten ook mooie stukjes in en heel veel momentjes die je hitten, Wes kan zo goed schrijven.

De Wilson broers

Dignan is één van m’n favoriete personages ooit, echt zo een nobele gast die niet per se gevoelig lijkt maar dat wel is, net zoals Chas in The Royal Tenenbaums. Anthony is echt een sukkel wel maar dat is oké. Het is alsnog super leuk om de Wilson broers samen te zien acteren. Ze zijn allebei zoals altijd goed. En de derde Wilson broer speelt er ook in!! Ik hoop dat ik wanneer ik naar de filmschool ga ‘mijn Wilson broers’ ga leren kennen – zij en Wes hebben zo een leuke vriendschap en er komen zulke creatieve mooie films uit. Bottle Rocket laat dat echt goed zien, ik raad hem iedereen op elk moment aan.

1997: The Game

Dit jaar was het voor mij heel duidelijk over welke film ik zou schrijven: The Game van David Fincher. Titanic is ook in 1997 uitgekomen, maar verder valt het wel mee qua echt iconische films en ik houd niet zo van Titanic (niet boos zijn). Normaal houd ik niet zo van David Fincher, maar naast Fight Club vind ik The Game echt geweldig.

Het gaat over een succesvolle en cynische zakenman, Nicholas (Michael Douglas), voor wie zijn baan het belangrijkst is. Voor z’n verjaardag geeft z’n broer Conrad (Sean Penn) hem een mysterieus bedrijfskaartje. Nicholas vind het eigenlijk niet interessant, maar even bellen kan ook geen kwaad. Voor hij het weet doet hij mee aan het zogenaamde spel oftewel the Game en komt hij terecht in steeds gevaarlijkere situaties.

Oneens met het einde

Er valt heel weinig aan te merken op The Game. Zelf ben ik het alleen hevig oneens met het einde, maar dat ben ik. Er zitten hele vette trippy stukjes in deze film en ik houd altijd van psychologische thrillers. Ik vind het interessant om de ontwikkeling te zien van een personage waarvan veel dingen veranderen in het hoofd, zeg maar.

Ook is het gewoon een super spannende film, en dat vind ik zelf vaak lastig om te vinden. Een film waarbij je oprecht niet weet wat er gaat gebeuren. Een goeie thriller vinden is soms lastig, maar The Game is er zeker eentje.

1998: The Big Lebowksi

De jaren 90 zijn alweer bijna voorbij!! In dit jaar zitten heel veel films die laten zien waarom de 90s zo geweldig waren voor films: Fear and Loathing in Las Vegas, The Truman Show, Rushmore…Allemaal héle goeie films. Tóch is The Big Lebowski zonder twijfel de winnaar. Dit is mijn all time favorite, naast Fantastic Mr. Fox. Ik kan jullie niet vertellen hoe vaak ik deze gezien heb, het is zorgelijk. Echt zorgelijk. Het is ook wel een van de beroemdste 90 films.

Deze super bekende film gaat over The Dude (Jeff Bridges), een vrij luie man die niet veel doet behalve bowlen met z’n vrienden Walter (John Goodman) en Donny (Steve Buschemi). Op een dag wordt er ingebroken bij The Dude, van wie de naam eigenlijk Jeffrey Lebowski is. Schijnbaar waren de inbrekers op zoek naar een andere Lebowksi, maar wanneer de vrouw van de andere Lebowski wordt ontvoerd, zit The Dude er al te diep in en komt hij terecht in een spiraal.

De ultieme ’90s film

Deze film is natuurlijk ontzettend bekend en geliefd over de hele wereld, dit is de ultieme ’90s film. Hij is zo geliefd dat er een religie/filosofie rondom de film bestaat, het dudeïsme. The Big Lebowski heeft de juiste hoeveelheid van de juiste elementen die je wilt in een film. Er is eigenlijk helemaal niks mis mee, hele dikke shoutout naar de Coen Brothers.

Ik ben blij dat ik deel ben van de Lebowski craze, en dat ik er met zoveel mensen over kan praten. Toen de film 20 jaar oud was, was ik naar een screening gegaan met allemaal mede-fans. Het was een super leuke ervaring om met een hele zaal voor de duizendste keer te lachen om dezelfde grapjes. Elke zin van het script is iconisch, ik citeer de film zo ongeveer elke dag met mijn vader. Áls je deze nog niet hebt gezien wens ik je superveel plezier, elke keer dat je hem kijkt ontdek je weer iets leuks dat je de vorige keren gemist had.

1999: Being John Malkovich

1999 is een ongelofelijk goed filmjaar geweest: American Beauty, Fight Club, The Matrix, 10 Things I Hate About You, The Blair Witch Project, The Talented Mr. Ripley, Eyes Wide Shut, Magnolia (vond ik zelf heel stom oeps), Sleepy Hollow, The Sixth Sense, het gaat maar door. Om één film te kiezen was even moeilijk, maar toch is mijn favoriete 1999 film Being John Malkovich.

Dit is volgens mij de beste rol die John Cusack, Cameron Diaz, John Malkovich en misschien ook Catherine Keener ooit gespeeld hebben. Deze bijzondere film is geregisseerd door Spike Jonze en geschreven door Charlie Kaufman. Ik ben blij voor hen dat ze elkaar hebben gevonden, want ze hebben allebei een super weirde manier van denken. Ik snap die manier van denken wel heel goed, mijn vriend en ik zijn er soms van overtuigd dat Charlie en ik dezelfde persoon zijn. Anyway.

Ga er blanco in

Het kan natuurlijk best dat je de film allang gezien hebt of weet het waar het over gaat, maar ik ken best veel mensen waarbij dat niet het geval is. Dus ik denk dat ik maar een mini synopsis geef om het niet te verpesten voor die mensen. Ik denk namelijk dat het het leukst is om er blanco in te gaan.

Het gaat over een poppenspeler, Craig (John Cusack). Weinig mensen appreciëren zijn werk en hij heeft niet echt een klik met zijn door dieren geobsedeerde vriendin Lotte (Cameron Diaz). Craig raakt vrij ongelukkig, maar wanneer hij een baan krijgt als archiefbediende op een vreemde plek, veranderd z’n hele leven.

Being John Malkovich is een ontzettend vreemde film vol onverwachtse wendingen. Ik houd ervan als een film zo origineel is als deze, en het psychologische aspect is erg interessant. Als je van films houdt die een beetje absurd zijn en hevig escaleren, raad ik deze absoluut aan. De regie is goed, maar het script is geweldig en typisch Charlie Kaufman. En typisch mij.

Nou, dat was mijn langste lijst tot nu toe. Ik vond het heel leuk om over 90s films te schrijven en hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen. Laat me vooral weten wat jullie van de lijst vonden en of jullie nog suggesties hebben. Dat vind ik altijd super leuk namelijk.