Zhang Dali is een van China’s belangrijkste kunstenaars, die nu voor het eerst in Europa een overzichtstentoonstelling krijgt. Tot nu toe vond ik het een beetje dubbel om te schrijven over tentoonstellingen in museum Beelden aan Zee omdat ik er werkte. Daar wordt je objectiviteit toch door beïnvloed. En als ik een persbericht over een tentoonstelling schrijf, is het ook weer een beetje raar om daar dan weer een blog over te schrijven.

100% min 2% is geen 100%

Als je een blogger bent dan herken je het gevoel misschien van samenwerkingen. Bloggers beweren meestal 100% eerlijk te zijn wanneer ze hun mening geven over een product/reis/hotelovernachting/vul maar in maar is dat nu echt zo in de praktijk? Is het niet zo dat de meeste van ons bij een tegenvallend product ervoor zullen kiezen om dan maar helemaal geen recensie te schrijven? En als je dus alleen de positieve recensies plaatst, dan geeft dat toch een vertekend beeld?

En waarom, waarom doe ik dit altijd? Ik begin over een onderwerp en binnen 3 zinnen sta ik temidden van een heel ander verhaal. Terug naar Zhang Dali en zijn tentoonstelling Body and Soul. Ik werk nu welgeteld 6 dagen niet meer bij Beelden aan Zee op Scheveningen. Ik mag dus zonder enige schroom zeggen dat de huidige tentoonstelling werkelijk prachtig is 😉 Ook al is kunst een kwestie van smaak maar ik vind het persoonlijk de mooiste expositie sinds de Rusland expo in 2013!

Eerbetoon aan de werkmier

Zhang Dali maakt kunst maar hij is in de eerste plaats een voorvechter van de menselijkheid in het harde leven van miljoenen Chinezen. De arbeiders leven daar vaak onder erbarmelijke omstandigheden. In de tweede helft van de jaren negentig en in de aanloop naar de Olympische Zomerspelen in 2008 werd in China de, al behoorlijk grote, bouwactiviteit opgevoerd. Op het hoogtepunt was een groep van 300 miljoen urban peasants aan het werk in de bouw, slapend in containers of in loodsen met als enige privéruimte het stapelbed. Zij reisden van stad naar stad, van klus naar klus. Zhang Dali wilde deze moderne, reizende lijfeigenen hun identiteit, hun gezicht teruggeven.

Hij begon met het afgieten van hun lichaam, hun hoofd. Vervolgens heeft Dali installaties gemaakt van honderd portretten op een rij tentoongesteld, of een groep van op hun kop hangende lichamen. Esthetisch heel mooi maar ook luguber en heftig als je erbij stilstaat. De lichamen zijn genummerd om de nadruk erop te leggen dat zij niet als mens maar als een nummer worden behandeld. Zhang Dali geeft deze groep anonieme arbeiders geen naam maar gelukkig wel een stem.

De foto hieronder is gemaakt tijdens de opbouw van Body and Soul, ik vind hem prachtig, de hele boodschap van de expo in 1 foto:

meer dan zhang dali in Beelden aan Zee

Momenteel is in het museum, behalve Zhang Dali in de Grote Zaal (t/m 8 oktober), ook een tentoonstelling van Alessandro Neretti te zien in het kabinet (t/m 27 augustus). Conceptueel met een dikke laag humor. Heel leuk en heel anders dan het werk van Dali. Dat is ook een van de redenen dat ik zoveel van dit museum houd. De tentoonstellingen zijn veelzijdig en veranderen vaak genoeg zodat het nooit saai wordt. Als je van sculptuur houdt tenminste want het is, zoals de naam al wel doet vermoeden, een museum voor beeldhouwkunst – de enige in Nederland overigens.

In de achterste kleine zaal heb je tegenwoordig ook een doorlopende expo van sculpturen uit de collectie en ook op de terrassen zijn beelden uit de collectie inclusief prachtig uitzicht op zee. Het valt namelijk niet op in eerste instantie maar vanaf de ingang van museum Beelden aan Zee, is het nog geen minuut lopen naar het strand. Mooi uitje voor de zomerdagen dus!

En als ik 1 tip mag geven: probeer het museum te bezoeken wanneer de zon schijnt want dan krijg je heel gaaf lichtspel in het gebouw en op de beelden 🙂