Bumperkleef | In de bios

Toegegeven, ik ga niet graag naar Nederlandse films maar afgelopen week was het twee keer raak. Ik ging naar De Liefhebbers en naar Bumperkleef. Het concept van Bumperkleef sprak me wel aan. Ik had bewust geen trailer bekeken en daar was ik achteraf ook wel blij mee. Ik ben altijd bang dat een trailer toch een stukje verrassing verpest.

De openingsscène is sterk. Binnen twee minuten zat ik er al helemaal in. Maar wel op een Dick Maas jaren 80 manier, zeg maar. Ken je De Lift (’83) en Amsterdamned (’88)? Qua sfeer deed Bumperkleef me daaraan denken.

Haantjesgedrag

Hans (Jeroen Spitzenberger), een eigenwijze man met een behoorlijk kort lontje, reist met zijn vrouw Diana (Anniek Pheifer) en kinderen door het land om zijn ouders te bezoeken. Hij is chagrijnig omdat ze aan de late kant zijn. Zijn vrouw moest nog even plassen, zijn twee dochtertjes waren nog aan het spelen – niets raars, gewoon een doorsnee gezinnetje maar Hans is nou eenmaal een vervelend mannetje.

Op de snelweg raakt Hans geïrriteerd door een man in een wit bestelbusje die precies de snelheidslimiet rijdt. Hans gaat enorm bumperkleven. Wanneer ze later stoppen om te tanken, wordt het gezin aangesproken door Ed, de bestuurder van het bestelbusje (Willem de Wolf). Hans pikt het morele gepraat van Ed niet, zet een grote bek op en weigert zich te verontschuldigen. Voor je het weet loopt dit incident uit op een machtsstrijd tussen twee eigenwijze mannen en de situatie escaleert volledig.

Ongeloofwaardig maar vermakelijk

Bumperkleef is geen horror maar een actiethriller met een paar sterke schrikeffecten. De sfeer is sterk, evenals de soundtrack, maar de logica is soms ver te zoeken waardoor het verhaal ongeloofwaardig wordt. Dit wordt versterkt door de twee mannelijke acteurs. Willem de Wolf doet het qua uiterlijk goed als starre psychopaat maar ik had moeite met hoe houterig hij acteerde.

Ik vond daarnaast zowel Jeroen Spitzenberger als zijn personage Hans zo enorm vervelend. Spitzengberger overtuigde mij totaal niet als de hufterige Hans. Hans is naar omdat hij continu zijn ego voor zijn gezin laat, en maar doen of hij het allemaal zo goed weet en zo stoer en dapper is maar het is gewoon een laf mannetje, bah bah. Daarnaast maakte hij zulke rare keuzes dat ik het echt niet meer geloofde. De twee kleine meisjes vond ik daarentegen echt heel goed en ze konden schreeuwen als de besten 😉

Wat herhaaldelijk aan bod kwam, in verschillende vormen weliswaar, is de vraag bij wie de verantwoordelijkheid ligt voor het voortbrengen van dit soort debielen (Hans en Ed). Dat opvoedkundig aspect hoefde van mij niet, ik zit geen Disney te kijken. Lees hier een interview met scenarioschrijver en regisseur Lodewijk Crijns (Jezus is een Palestijn, 1999 en Alleen maar nette mensen, 2012) over zijn visie op Bumperkleef. Leuk om over de achtergrond te lezen.

Kijken of niet kijken

Kijken! Ok, niet alles was even sterk maar toch is Bumperkleef wel een aanwinst voor de Nederlandse film. We hebben niet veel goede thrillers en deze komt ondanks wat minpunten toch wel in de buurt. De schrikeffecten zijn goed, de sfeer en de soundtrack prima en er zijn wat mooie shots van boven op de snelweg o.a. Bovendien verveel je je geen moment. Wat dat betreft is Bumperkleef wel een vermakelijke film met hier en daar de nodige humor.

Meer filmrecensies en andere blogs over films ontdekken? Kijk op Filmblogs!