Christopher Nolan: Inception (2010) vernieuwend en spectaculair

“One simple idea can change everything”, en met die gedachte creëerde Christopher Nolan de basis voor de zevende en misschien wel meest spectaculaire motion picture binnen zijn filmografie. Met Inception (2010) gebruikt Christopher Nolan een nieuw aspect van menselijke origine om zijn verhaal mee te versterken en het zo via zijn eigen creatieve geest aan ons te introduceren.

Waar hij in Following (1998) verslaving gebruikte, binnen Memento (2000) het kortetermijngeheugen, slapeloosheid in Insomnia (2002) en illusies bij The Prestige (2006), koos Christopher Nolan ditmaal voor een hoger niveau, de wereld van de droom.

Inception: het verhaal

Het verhaal is opnieuw vernieuwend als wel wederom verbazend, een die niet snel vergeten wordt. In dit verhaal verkent Christopher Nolan de wereld van dromen, die hij er in zijn visie minder spannend of onrealistisch uit laat zien als dat ze in werkelijkheid doen. De wereld van de droom, die Christopher Nolan volledig ontleedt en aan ons probeert te verklaren, moet het gekozen soort verhaal naar een nieuw level zien te brengen. Gekozen is voor een spionage thema in de wereld van de droom, zeer moeilijk en zeer onrealistisch aangezien je dromen niet kunt controleren.

Nolan zet daarom de bewuste stap om het verhaal en zijn wetenschap verder van de werkelijkheid te brengen door de getoonde dromen niet al te ingewikkeld of onrealistisch te maken en ze niet in hun onmogelijke werkelijkheid te laten zien. Dit maakt het verhaal makkelijker te volgen, als dat het daarom nu ook merkbaar een fictieve Science-Fiction film is.

De extractor

We volgen de meesterdief Dom Cobb, die bedreven is in een zeer gespecialiseerde vorm van (bedrijf)spionage. Hij is een Extractor, iemand die waardevolle geheimen weet te stelen in de droomstaat van personen wanneer deze op hun zwakst zijn. Dit maakt hem een zeer gewild persoon binnen het vakgebied, maar na een gefaalde missie wordt hij een internationale vluchteling. Cobb krijgt een ‘laatste’ missie toegewezen die ervoor moet zorgen dat hij weer zijn oude leven kan oppakken.

Hierbij moet hij ‘Inception’ toepassen, een methode waarbij je niet informatie steelt uit de droomstaat maar juist een idee plant binnen die staat. Met een nieuw team moet Cobb deze methode zien te voltooien die wordt omschreven als een onmogelijke actie. Maar Cobb’s verleden blijft hem achtervolgen, tot op een punt waarbij hij een gevaar wordt voor iedereen binnen als buiten de droomstaat.

Interessant concept

Inception (2010) is Christopher Nolan’s meest onrealistische film tot op heden, wat niet zozeer jammer hoeft te zijn. De wetenschap achter dit verhaal is baanbrekend en zeer moeilijk bij de realiteit te houden. Het concept is dan ook zeer interessant als onmogelijk, met de wereld van dromen kun je namelijk alle kanten op en valt er veel te ontdekken. Maar deze wereld is dan ook eigenlijk veel te complex om volledig uit te leggen of te laten zien.

Daarom heeft Christopher Nolan het concept wat versimpeld en de dromen verder van de werkelijkheid gehouden, in plaats van de focus te leggen op de onmogelijkheid en onverklaarbaarheid van hun aard. Maar de wereld die Nolan aan ons toont voelt daarom niet gelijk aan die van de realiteit, hoewel het verhaal op zichzelf ijzersterk in elkaar zit.

De opbouw van het verhaal is dan wel geleidelijk en mooi overzichtelijk gehouden. Het is niet al te ingewikkeld gemaakt, hoewel je de wetenschap van dromen natuurlijk eerst even moet laten bezinken. Het werkt veelal op spanning, aangezien het verhaal zelf niet Nolan zijn meest ingewikkelde is, wat eigenlijk een jammerlijke afleiding is als een goed middel om de aandacht te behouden. En die aandacht houdt het wel degelijk goed vast want de uitwerking is natuurlijk weer mooi, professioneel strakgetrokken en ijzersterk.

Bijna geen losse eindjes, wat slim is aangezien het concept vooralsnog te complex en uitgebreid is om fouten te kunnen permitteren. Dus ondanks de uitgebreide wetenschap is er weer een geweldig indrukwekkend verhaal neergezet. Er zijn motieven van realistische aard, intense en spectaculaire sequenties en een wel degelijk interessant concept dat de hersenen aan het werk stelt.

De karakters

Over de karakters valt binnen Inception (2010) veel te zeggen. Enkel het karakter van Cobb – het hoofdpersonage – maakt belangrijke ontwikkelingen door, hoewel de andere karakters slechts op dit karakter inspelen. Christopher Nolan heeft ditmaal jammerlijk zijn voornaamste aandacht laten gaan naar opmaak en het verhaal, hierdoor ontbreekt de nodige aandacht voor de karakters en hun ontwikkeling.

Cobb is dan wel de enige die in de film merkbare ontwikkelingen doorgaat, maar die ontwikkelingen zijn wel ontzettend mooi geschreven en daardoor vloeien de juiste motieven en emoties uit zijn karakter voort. Christopher Nolan weet je mooi te laten binden aan dit karakter die zichtbaar problemen heeft, sterke doelen voor ogen houdt en waarbij je weet dat zijn problemen een gevaar zullen vormen binnen het verhaal. Zijn karakter voelt oprecht en niet gehaast of juist te langzaam en heeft een goede samenwerking met de overige karakters.

Fragmenten van karakters

Bij die overige karakters ligt het jammerlijke aandacht tekort. Deze karakters zijn vrij statisch, hebben geen duidelijk uitgelegde historie binnen het verhaal of zelfs geen echte toegevoegde waarde. Hierdoor voel je als kijker niet volledig mee met deze personages en komen ze eerder over als voetnoten dan werkelijke onderdelen. Ze voelen meer als fragmenten dan echte karakters, hoewel Nolan hiermee erg opvallend heeft gespeeld. Ze hebben op deze manier veel impact op het hoofdpersonage en spelen veel in op zijn keuzes. Een slimme zet om ze niet overbodig te laten lijken.

Maar hoewel het hoofdpersonage nog zo goed is geschreven en de overige karakters toch een zekere rol spelen, hangt er over de film een zekere onmenselijkheid. Dit door de missende diepgang bij de overige karakters waardoor je je niet altijd begrijpelijk kunt binden. Dit is een gemiste kans die de film ietwat naar beneden haalt terwijl dat niet had gehoeven. Ditmaal verrast Christopher Nolan dus op een minder sterke manier binnen de karakters en hun ontwikkelingen, iets wat meestal een sterk element is binnen zijn films.

Opmaak

Waar de aandacht wordt onttrokken bij karakterontwikkeling gaat de rest van de inzet naar de opmaak, die ditmaal werkelijk fenomenaal te noemen valt. Christopher Nolan maakt binnen Inception (2010) zowaar een perfecte run richting een mooi eindproduct. De gebruikte opmaak is wederom vernieuwend en baanbrekend te noemen, eist de volledige aandacht op en geeft een totale boost aan het eindproduct.

Christopher Nolan heeft zichzelf ditmaal in dit onderdeel overtroffen, alhoewel het natuurlijk jammer is dat een ander onderdeel hieronder moet lijden.

Acteerwerk

Dit is, net als binnen meerdere films van Nolan, zeer dicht bij perfectie. Hoewel het toch nog een zekere stijve factor over zich heen heeft hangen waardoor je het nog net niet een perfecte performance kunt noemen. Het voelt bij sommige acteurs zeer toegewijd en oprecht, hoewel het bij anderen dan nog net wat te gespeelt aanvoelt. Hierdoor voelt het wat

Desalniettemin waren de performances goed en overtuigend. Ook de chemie tussen de acteurs voelde wel mooi en goed in harmonie, wat altijd een nette prestatie is binnen Nolan zijn films.

Camerawerk

Een verbluffende staaltje camerawerk is er binnen Inception (2010) te vinden, en het is dan gewoonweg fenomenaal te noemen. Met geweldige strakke shots, intens hoekwerk en passende cinematografie is het camerawerk van al zijn vorige werken tot zo ver overtroffen. Met onmogelijke shots, spectaculaire sequenties en een zeer mooie afwisseling tussen afstand en close-up, weet Christopher Nolan de aandacht volledig te grijpen en je mee te slepen op een thrillride van spektakel en immersive cinema. Je zit er middenin en je staat er verbaasd van hoe hoog de professionele lat ditmaal ligt.

De cinematografie is ook weer een mooi element wat zijn aandacht opeist. Licht van toon en niet voelbaar als een spionnenfilm. Een ietwat grijs gebruik in het kleurspectrum, hoewel niet duister. Een lichte twist van misdaad en vlagen aan mysterie. Christopher Nolan komt ditmaal op dit onderdeel geslaagd uit de test met een 10 uit de 10.

Effecten

Vol ornaat spat de actie van het scherm af en word je meegesleurd in meerdere ondenkbare plaatsen en omstandigheden. Verbluffend en spanningsvol zijn de effecten dan ook, met een juiste balans tussen visueel en speciaal. Christopher Nolan legt de lat ditmaal geweldig hoog betreffende de visuele effecten, waar de speciale effecten altijd als een mooi verlengstuk dienen.

De betreffende visuele effecten zijn verbluffend en vrijwel niet te onderscheiden van de mogelijke speciale effecten. Strakke doch experimentele methodes weten wederom te overtuigen en laten zien dat op dit gebied Christopher Nolan alsmaar weer de show weet te stelen, en die niet zomaar doorgeeft.

De speciale effecten zijn dan weer niet te onderscheiden van de visuele effecten, het is gewoon moeilijk te zien waar de visuele ophouden en de speciale beginnen. Ze dienen wederom als mooi verlengstuk, strak in de opmaak, mooi in de texturen en met een zeer werkelijkheidsgetrouw eindresultaat.

Muziek

Hans Zimmer weet nogmaals te verbazen, te verassen als een nieuw spektakelstuk te componeren. Goed in contrast met de spectaculaire aard die de film over zich draagt. Een passende theme voor de wereld van de droom, vol drama en toch nog zo experimenteel. Werkelijk een van zijn betere en meest fantastische soundtracks die je werkelijk meesleept binnen alle elementen van de film. Op de juiste momenten gebruikt en nooit een seconde uit de toon. Wederom een mooi gehoorspel dat de atmosfeer weet te zetten voor de hele film.

Conclusie

Een van Christopher Nolan’s meest spectaculaire films, die je meesleept in een roller coaster aan actie en verbluffende effecten. Een ontbrekend menselijk karakter geeft een lichtelijk statische toon aan de film, hoewel dit een geweldig eindproduct niet in de weg staat. Een jammerlijk gemis misschien, waarvan de aandacht dan wel wordt onttrokken, maar dit komt volledig ten goede voor een verbluffende opmaak. Christopher Nolan verbaast en levert een mooi eindproduct af.

Want met waanzinnig uitgevoerde effecten, geweldig professioneel als vernieuwend camerawerk, een wederom waanzinnig emotionele als spannende score en een nieuw baanbrekend concept voor de wereld van de droom brengt Christopher Nolan ons zijn zevende motion picture Inception (2010).

Wordt vervolgd!

Nu al zeven films uit de bibliotheek van master-director Christopher Nolan onder het vergrootglas gehouden. De marathon kom langzaamaan tot zijn eind.

Volgende keer verschuift het vergrootglas naar Christopher Nolan’s achtste motion picture The Dark Knight Rises (2012). Hierbij keren we nog eenmaal terug naar de grimmige met misdaad gevulde straten van Gotham-City voor de finale van Nolan’s geprezen Dark Knight Trilogie.

Release 18.07.2010 
Genre Science-Fiction/Thriller
Regisseur Christopher Nolan
Cast Leonardo DiCaprio, Joseph Gordon-Levitt, Marion Cotillard
Beoordeling 8,9/10
Recensie Wouter van de Sanden

Gastblog

Deze recensie is geschreven door Wouter van de Sanden die alle films van Christopher Nolan bespreekt op Srsck. Check vooral zijn Instagram account waar hij hele uitgebreide filmreviews op deelt (in het Engels). Leuk voor alle filmliefhebbers!