In Avec Amour et Acharnement ontbreekt het aan passie en vaart

Regisseur Claire Denis staat niet bepaald bekend om de vaart in haar films, maar Avec Amour et Acharnement is dramatisch traag. De Franse slowburner poogt een intieme kijk te geven in een liefdesdriehoek. Maar wanneer een film over drie personen overal aangekondigd wordt als een film met Juliette Binoche en Vincent Lindon, dan weet je eigenlijk al genoeg. Want een trio met twee hoofdrolspelers schiet bij voorbaat al ergens tekort.

Hart vs rede

Het verhaal in Avec Amour et Acharnement is niet baanbrekend: een vrouw wordt verscheurd tussen twee liefdes, de veilige liefde die zich bewezen heeft enerzijds en de gevaarlijk liefde, die zich door passie laat leiden anderzijds. Sara (Juliette Binoche) en Jean (Vincent Lindon) wonen al jaren samen en hun relatie ziet er op het eerste gezicht gezond uit. We krijgen als kijker hier en daar wat informatie over hun verleden, maar nergens wordt het uitgediept. We begrijpen dat Jean een tijd in de gevangenis heeft gezeten, dat hij daardoor nu moeite heeft om weer een baan te vinden, dat hij een verleden heeft in de rugbywereld en dat hij niet meer omgaat met zijn beste vriend François. Maar waarom, wanneer, hoe, dat wordt niet uitgelegd. Claire Denis koos er expliciet voor om niet meer informatie over het verleden prijs te geven. Zij wilde de focus op het hier en nu, op deze paar dagen in Parijs in de winter.

En dan verschijnt op een dag de oude vriend van Jean die ook de ex van Sara blijkt te zijn, François (Grégoire Colin), uit het niets. Dat zij nog gevoelens voor hem heeft wordt al meteen duidelijk. Sara is onderweg naar haar werk bij RFI (Radio France Internationale), wanneer ze hem van veraf ziet. Ze raakt helemaal van slag. Between you and me, als jij je ex waar je nog steeds gevoelens voor hebt na lange tijd toevallig op straat zou zien, hoe zou je reageren? Want Sara’s reactie is dat ze, terwijl ze alleen in een lift staat, half-huilend zijn naam zachtjes herhaalt en herhaalt en herhaalt. Dit brengt me op het tweede zwakke punt van Avec Amour et Acharnement…

Ongeloofwaardig

Er valt niets aan te merken op de acteerprestaties van Lindon en Binoche maar als stel komen ze volkomen ongeloofwaardig over. De dialogen komen wat gekunsteld over en er mist passie, terwijl dat toch een onontbeerlijk element in een menage à trois. Bovendien valt deelnemer nummer 3, François, in het trio hartstikke weg. En dat terwijl hij degene is die de hele situatie destabiliseert. Zijn rol blijft enorm oppervlakkig. Dit komt deels doordat het verleden niet uitgelegd wordt.

Waarom wil François Sara opeens terug? Is het uit liefde/uit passie (voelt niet zo) of uit wraak wellicht? Dat laatste lijkt het meest aannemelijk maar omdat er zoveel gaten zijn in het verleden, weten we niet of dit logisch is en waarom hij überhaupt wraak zou willen nemen. Kortom, te weinig uitleg, te weinig passie, te weinig vaart.

Vage subplot en thrillermuziek

En dan begin ik nog niet eens over het totaal niet relevante subplot. Te midden van het liefdesdriehoek verhaal, zien we dat Jean weer een band probeert op te bouwen met zijn tienerzoon. De zoon woont bij Jean’s moeder en heeft geen zin om te leren en doet een beetje rebels. Maar ook dit blijft weer erg oppervlakkig. Het verband is compleet zoek. Avec Amour et Acharnement is overigens ook het debuut van Hana Magimel in een onopvallend mini-rolletje, de 22-jarige dochter van Juliette Binoche en Benoît Magimel.

De film is in Parijs gefilmd, maar je ziet er niet veel van want er spelen weinig scènes zich buiten af. Het is allemaal vrij somber en gloomy, waardoor het ook niet per se aangenaam is om naar te kijken. Die sombere dreigende sfeer uit zich ook in de muziek. De muziek is erg aanwezig en het soort muziek dat je in een thriller zou horen. Je weet wel zo’n muziekje waarbij je weet dat er iets spannends gaat komen. In dit geval komt er alleen niets. Avec Amour et Acharnement is onnodig langdradig en er lijkt maar geen eind aan te komen.

Om met een positieve noot te eindigen: Avec amour et acharnement ging in première op de Berlinale 2022, waar het genomineerd was voor de Gouden Beer en de Zilveren Beer won voor Beste Regie. Er zijn dus mensen die de film wél kunnen waarderen 🙂