It Must Be Heaven | in de bios

It Must Be Heaven draait sinds vandaag in de bios en is wat mij betreft een van de betere films van 2019. Het is een bewegend schilderij – poëtische beelden met komische noten én een mooie boodschap. Maar…hoe lang kijk jij naar een schilderij?

Het verhaal

Palestijnse regisseur en hoofdrolspeler Elia Suleiman (The Time That Remains) bekijkt de wereld om zich heen met verwondering. Hij beslist Nazareth achter zich te laten en gaat op zoek naar een nieuw thuis, eerst in Parijs en later in New York (deels opgenomen in Montréal overigens). Hoe ver hij ook reist, er is altijd wel iets dat hem aan zijn geboorteland doet denken. Wij zijn tenslotte allemaal gewoon mensen en we lijken meer op elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken.

Het gras is groener

Ik vond het een schitterende film maar je moet er wel voor in een bepaalde bui zijn. Het duurde even voor ik er echt in zat. Het eerste kwartier ergerde ik me bijvoorbeeld aan Suleiman. Ik begreep niet waarom hij steeds daar maar stond, stil, een beetje suf voor zich uit te staren. Maar hij observeert. Hij laat ons eigenlijk zien wat hij ziet. Heel tof. Zo van ‘kijk naar wat ik zie, kijk hoe absurd het eigenlijk is wanneer je erbij stilstaat’. Hij schuwt daarbij geen zelfspot overigens.

It Must Be Heaven deed me een beetje denken aan van die cartoons in de krant. Het zijn meerdere scènes naast elkaar, vaak met een grappige ondertoon, en dan is het klaar en dan ga je naar de volgende cartoon. Dat had ik met deze film ook, het is wel een geheel maar het zijn ook allemaal aparte korte losse beelden/verhalen.

It Must Be Heaven werd tijdens het Cannes Filmfestival genomineerd voor de Gouden Palm en is de Palestijnse Oscarinzending voor beste buitenlandse film. Je kunt van de film houden of niet maar je kunt niet ontkennen dat het een originele film is met een heel eigen visie. Daar werd ik blij van. Ik houd van ‘anders’ daar waar zoveel hetzelfde is.

Kijken of niet kijken

Ik zeg kijken. It Must Be Heaven duurt een dikke anderhalf uur en hoe mooi ik het ook vond, ik vond het ook wel lang. Ik zou niet anderhalf uur naar een schilderij kijken zeg maar. Er wordt amper in gepraat, er is weinig achtergrondsmuziek of geluid. Don’t get me wrong, het is ook deels de kracht van de film maar als je van een beetje actie houdt, van snelle films, dan is dit niets voor je.

Als je van mooi, schilderachtig, poëtisch en/of kunstzinnig houdt, dan zul je volop genieten. Je hebt toch slow food en slow travel en zo? It Must Be Heaven is slow movie.

Ook als je niet van politiek houdt of niet erg op de hoogte bent van de situatie in het Midden-Oosten is dit een film voor jou. Het gaat over identiteit, over ergens bij horen. De film gaat weliswaar over een Palestijnse regisseur maar de boodschap is universeel. Ten eerste is het gras niet altijd groener bij de buren. Ten tweede zijn we allemaal mensen. Kijk naar het leven in overeenkomsten, niet in verschillen. Hoeveel mooier zou de wereld dan zijn?!