No Dogs or Italians Allowed in de bioscoop

Vanaf morgen draait No Dogs or Italians Allowed in de bioscoop. De titel is spannender dan de film, maar het is alsnog wel een poëtische en originele film die zeker de moeite waard is. In de stopmotion animatie vertelt filmmaker Alain Ughetto het verhaal van zijn Italiaanse grootouders. Dit verhaal mag ook verteld worden, want opa en oma hebben nogal wat voor hun kiezen gekregen. Tegelijkertijd is het een heel menselijk verhaal, een verhaal over mensen zoals jij en ik, en daar worden zelden films over gemaakt.

Behalve dat je als kijker meeleeft met opa en oma, is No Dogs or Italians Allowed ook nog eens erg mooi gemaakt. De handen van de regisseur komen meermaals in beeld, te midden van de kleine personages (23 cm), wat voor een aparte invalshoek zorgt. Het is dan ook wel te begrijpen dat de stopmotion animatie meerdere prijzen won, onder meer Best Animated Feature tijdens de European Film Awards en de Jury Award op Annecy Filmfestival.

Italiaanse gastarbeiders naar Frankrijk

In de 20ste eeuw vertrokken veel Italiaanse gastarbeiders naar Frankrijk op zoek naar werk en een beter leven. Tussen 1920 en 1970 vestigden zich zo’n 800 000 Italiaanse immigranten in het land. Ze werkten veelal in de mijnen en industrie. Dit was ook het geval bij de opa van de regisseur. Luigi was één van elf kinderen en kwam uit het geïsoleerde dorpje Ugheterra boven op een berg in de Piëmont.

In de film gaat de regisseur in gesprek met zijn grootmoeder Cesira die het epos van de familie verhaalt. Zij belandde in Ugheterra door haar liefde voor Luigi. Elke winter vertrok Luigi met zijn broers om in Frankrijk of Zwitserland te werken. In de tussentijd werden er kinderen geboren, oorlogen uitgevochten, nieuwe liefdes gevierd, huizen gebouwd en ondertussen hoopte iedereen op een beter bestaan.

Liefde en humor

Het leven als immigrant was lang niet altijd makkelijk en Luigi miste zijn piepkleine dorpje. Dit wordt op een warme, persoonlijke en liefdevolle manier neergezet door de regisseur. Ughetto heeft zijn opa nooit gekend maar wel zijn oma. Hij was 12 jaar oud toen ze stierf. No Dogs or Italians Allowed is daadwerkelijk een ontroerend eerbetoon. Ik zou willen dat ik zo’n film voor mijn oma had gemaakt.

Ondanks de vele tegenslagen die Luigi, Cesira en de kinderen ervaren, is de film licht en vol humor. Soms ga je zo op in het verhaal dat je bijna vergeet dat je kijkt naar bordkartonnen huizen, bergen van houtskool en bossen van broccoli. De hele film ruikt naar vervlogen tijden. Ver van alle special effects en de vele franchises die nu in de bioscopen regeren. En dat is ook eens genieten.

De film No Dogs or Italians Allowed is vanaf 18 mei in de bioscopen te zien.

Srsck score ★★★1/2