Portrait de la jeune fille en feu | een liefdesverhaal
Portrait de la jeune fille en feu is een mooi Frans kostuumdrama dat gaat over de onmogelijke liefde tussen twee vrouwen ergens eind achttiende eeuw. Het is een trage pure film met schilderachtige beelden. De details, de kleuren, alles klopt perfect. In dit genre is het een van de betere films.
Boeiend portret
Er zitten meerdere sterke boeiende scènes tussen waaronder eentje, op ongeveer de helft van de film, dat zich afspeelt rondom een vreugdevuur ergens in de natuur waarbij enkele dorpsvrouwen beginnen te zingen in het Latijn. Verrassend, vooral omdat er tijdens de film amper muziek te horen is. Er is zee, er is lucht en er zijn drie vrouwen. Die moeten de film dragen en dat doen ze moeiteloos.
Want ja, Portrait de la jeune fille en feu mag dan wel draaien om de liefde tussen Marianne (Noémie Merlant ) en Héloise (Adèle Haenel) maar zonder de derde vrouw, de naïeve jonge hulp, zou de film niet zo raak zijn geweest. Luàna Bajrami doet qua acteerskills totaal niet onder aan de twee hoofdpersonen.
Valeria Golino
Er is nog een kleine bijrol weggelegd voor de moeder van Héloise, niets noemenswaardig was het niet dat kijkers die van jaren ’80 en ’90 films houden haar ongetwijfeld zullen herkennen. Ze wordt namelijk gespeeld door de mooie Italiaanse Valeria Golino die in die periode regelmatig in Hollywood producties te zien was (o.a Hot Shots!, Rain Man, Four Rooms, Leaving Las Vegas) maar daarna eigenlijk bijna alleen nog rollen vertolkte in Italiaanse of Franse producties.
Ik heb trouwens bewust geen trailer toegevoegd, kijk die maar niet. Zonde.
Kijken of niet kijken
Ik zeg kijken. Het is geen film voor iedereen maar het is een krachtige film. De weidse landschappen van Bretagne, de woeste zee, het kaarslicht, de kunstwerken, de kleuren van de jurken van de hoofdrolspeelsters – het is één groot schilderij. Als ik een puntje van kritiek mag geven, dan is het dat ik het soms wel wat saai vond, iets te traag, maar de positieve punten maken het ruimschoots goed.
De liefdesscènes zijn teder en sensueel, niet grof of over de top, net als de hele film. Portrait de la jeune fille en feu is zacht ondanks het onderwerp, ondanks de rol van de vrouwen, ondanks het verdriet. De schrijfster en regisseur (en ex-vriendin van Adèle Haenel), Céline Sciamma, vertelt rustig wat anders moet maar ze schreeuwt het niet. En dat is ook niet nodig, de boodschap komt prima door.
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
het is geen film voor mij want liefdes films ….neuh niet mijn ding maar ben er wel een beetje nieuwsgierig naar 😉
Ik ben niet snel van de Franse films, maar als ik dit lees ben ik heel benieuwd. Mooi geschreven ook.
Franse films! Top. Deze ken ik nog niet dus de film komt op de overvolle kijklijst. Thanks!
Nee dat niet maar je ziet de mooiste scènes van tevoren en dat is zonde van de film later.
Ik houd ontzettend van filmhuisfilms en alternatieve, trage verhalen. Dus deze zet ik zeker op m’n lijstje. Wat een heerlijke vibe heeft je blog trouwens. Fijn!