Sofia Coppola’s Priscilla

Na de Elvis biopic is daar nu de film Priscilla. De film is gebaseerd op de memoires van Priscilla Presley ‘Elvis & Me’ en laat dan ook een hele andere kant van de zanger zien dan dat we gewend zijn. Ook wel een subjectieve kant, waarbij we Priscilla maar op haar woord zullen moeten geloven. Het portret dat Sofia Coppola (The Virgin Suicides, Lost in Translation) van de rock-‘n-roll superster is niet fraai. We zien een egocentrische man die vooral neemt en weinig geeft.

Een piepjonge Priscilla

Elvis ontmoette Priscilla toen ze nog maar 14 jaar oud was, en hij tien jaar ouder. Hij was toen, net als Priscilla’s vader, gestationeerd op een legerbasis in Duitsland. Hieruit volgt een lange relatie, een huwelijk en een kindje. In de film zien we een jonge verliefde tiener die zich helemaal laat meeslepen in haar liefde voor Elvis die op dat moment al een beroemde zanger is. Ze is snel onder de indruk, en laat zich maar al te makkelijk manipuleren door Elvis die in haar eerder een steun en toeverlaat zoekt, dan een minnares.

Priscilla heeft alle luxe die ze zich maar kan wensen op het landgoed Graceland maar ze voelt zich eenzaam. Elvis is vaak weg en ze moet in de roddelbladen steeds lezen met welke beroemdheid hij een affaire onderhoudt. Hij wilt daarbij steeds geen seks met haar, herhaalt dat hij wel beslist wanneer de tijd ervoor rijp is. Hij ziet haar als een meisje, niet als een vrouw. Wanneer ze iets durft te zeggen over de vermeende minnaressen of over hoe ongelukkig ze is, schiet hij uit zijn slof.

Intiem sfeertje

Laten we beginnen met de interessante en sterke kanten van de film. Jacob Elordi is een geweldige Elvis, mijns inziens veel beter dan Austin Butler die er een over de top figuur van maakte. Jacob Elordi is een menselijke Elvis, zwak ook. Deze kwetsbare kant zorgt ervoor dat de film heel intiem aanvoelt. Net of je stiekem mee mag kijken achter gesloten deuren. Dit wordt versterkt door de sfeer in de film. Daar is Coppola dan ook wel bekend om. Zelfs in dit duister sprookje, zorgt ze voor een gevoelig vintage sfeertje.

Priscilla wordt gespeeld door Cailee Spaeny, die de prijs voor beste actrice won bij het Filmfestival van Venetië. Ze doet het ook wel goed, maar is het heel erg als ik zeg dat haar rol stukken minder vergt van haar talenten? Ze is klein, tenger, schattig en kinds. In principe laat ze niet echt een heel ingewikkeld karakter zien.

Groot en klein

Waar ik wat moeite mee had, is het lengteverschil tussen de acteurs. Coppola legt de nadruk tussen de ‘man’ en het ‘kind’ door twee acteurs te casten met een groot lengteverschil. Cailey is 1.55 en Jacob 1.96. Ik begrijp de gedachte erachter wel, maar ik vond dat enorme verschil juist iets karikaturaals uitstralen. Ik stoorde me er best aan. Het lengteverschil tussen Priscilla en Elvis was ongeveer 20 cm.

De omgeving, inrichting, het huis, de kleding, dat ziet er allemaal goed uit. Er is veel op details gelet, op stoffen en op kleuren. Zoals bij een Sofia Coppola film hoort zijn er best wat irrelevante close ups. Soms heb ik daar moeite mee, maar in dit geval draagt het wel bij aan de sfeer in de film. Aan het begin van Priscilla was ik wel geboeid, maar dat werd naarmate de film vorderde steeds minder. Er gebeurde weinig, het was me allemaal te braaf. Voor veel mensen is de King heilig. Wil je dat beeld afbreken, doe het dan goed. Ga ervoor. Op zo’n drie kwart van de film begonnen mijn ogen dicht te vallen. Daarbij had het einde ook wat krachtiger gemogen.

Al met al, een mooie film om te zien en een interessant al dan wel gekleurd verhaal. Maar kleur dan in godsnaam buiten de lijntjes.

Srsck-score: ★★★

VS, 2023. Drama van Sofia Coppola met Cailee Spaeny, Jacob Elordi, Ari Cohen en Dagmara Dominczyk

De film Priscilla is nu onder meer op Mubi te zien.