Top 5 films die me weer hoop geven in de Nederlandse cinema

Hallohallo, ik ben terug met wat filmpraat. Ik merk vaak in mijn omgeving dat mensen Nederlandse films afkraken. Nu ben ik het ermee eens dat het meest bekende genre in de Nederlandse filmwereld, de romcom, zeker niet top is. Toch kan de meer artsy fartsy kant van Nederlandse films wel erg goed zijn.

Toen er vorig jaar ineens een paar goede Nederlandse films achter elkaar uitkwamen, kreeg ik nog meer hoop dat er nog veel zullen volgen. Voor nu zijn dit een paar voorbeelden voor als je op zoek bent naar een film die de moeite waard is.

5. Quality Time (2017)

Ik begin met Quality Time van schrijver/regisseur Daan Bakker op 5, omdat het een beetje vals spelen is, sorry… Het is namelijk vooral Noors gesproken, maar een deel is gewoon Nederlands. Onder meer Michiel Romein en Guido Pollemans spelen erin. Bovendien moet deze film simpelweg in de lijst omdat het én één van mijn favoriete films is én omdat veel te weinig mensen Quality Time kennen.

Ik kende niemand in mijn omgeving die ooit van deze film gehoord had, maar ik heb hem inmiddels aan heel veel mensjes laten zien. Ik heb de film ooit gezien op Cinetree en inmiddels heb ik hem gekocht op dvd. Het is zo’n unieke en bijzondere film; het is misschien wel de vreemdste film die ik ooit gezien heb maar ik begrijp hem ook heel goed (denk ik).

Vijf delen

De film bestaat uit vijf deeltjes, elk over een man die in een soort midlifecrisis zit. Maar het gaat ook over de absurditeit en simpliciteit van alles en over het effect dat je jeugd op je heeft. Áls ik het goed heb begrepen dan. Ik wil niet teveel spoilen, maar denk niet dat de hele film is zoals deel één want dan zet je ‘m misschien uit, en dat mag niet. Deel twee is misschien ook nog een beetje langdradig maar ook erg goed, deel drie en vier zijn compleet absurd en deel vijf juist realistisch, dat is misschien wel mijn favoriete deel.

Dit is precies de soort film die ik zelf wil maken ook en de originele kijk op dingen is gewoon inspirerend en geweldig. Regisseur Daan Bakker heeft met Quality Time  een prijs gewonnen voor beste regisseur op het IFFR (zo’n leuk festival), en terecht. Dit is overigens de eerste én tot nu toe laatste lange film die Daan Bakker geregisseerd heeft (hij had alleen twee shorts geregisseerd voor Quality Time).

4. Kauwboy (2012)

Kauwboy is een trage, realistische film van Boudewijn Koole. Het gaat over een jongetje, Jojo , die een wat lastig leven heeft door z’n vader nu z’n moeder is overleden. Jojo vind op een gegeven moment een kauwtje waar hij aan gehecht raakt en die hij houdt, ondanks dat dat van z’n vader niet mag.

Er zit weinig dialoog en weinig personages in deze film. Het heeft een beetje de vibe van Boyhood maar naar mijn mening is deze stukken beter. Bijna elk shot is mooi, de sfeer is sterk en je voelt gewoon helemaal mee met dat jongetje en z’n kauwtje. Ik was erg geïnvesteerd in deze film. De film heeft dan ook o.a de Gouden Beer binnengesleept op het festival van Berlijn. Ik raad hem aan voor alle leeftijden.

3. Instinct (2019)

Instinct is natuurlijk erg succesvol geworden in Nederland, al helemaal nadat de film ingezonden werd voor de Oscars. Ondanks dat Instinct geen Oscar gewonnen heeft, heeft dit regiedebuut van Halina Reijn wel wat prijzen gewonnen, waaronder de Variety Piazza Grande Award. Ik zag deze film voor het eerst in de bioscoop in mijn eentje, in een klein zaaltje voorin op rij 3. Dat is één van de momenten vóór de corona crisis waar ik het liefst aan terugdenk.

Ik vond dat altijd zo leuk, en Instinct was echt een aparte ervaring in de bioscoop door de korte, stille en intense scènes. Het gaat over Nicoline (Carice van Houten), die een nieuwe baan begint bij een TBS kliniek en daar een ongezonde aantrekkingskracht begint te voelen voor haar cliënt Idris (Marwan Kenzari).

Ik had het eerder al over de sfeer, het is duidelijk dat Nicoline soms niet goed om kan gaan met seksuele situaties en dat komt ergens vandaan, dat wordt heel subtiel getoond. Die scènes die duiden op iets slechts dat is gebeurd in Nicolines verleden bezorgen je de kriebels. Er is weleens gezegd dat Instinct vrouwonvriendelijk zou zijn, maar dat ligt naar mijn mening heel ver van de waarheid. Het is niet zo dat Nicoline’s verdriet voor sensatie wordt gebruikt, zoals vaak het geval is. Er zijn miljoenen kleine (en grote) details te zien in de film die weergeven hoe Nicoline’s instinct is kapotgemaakt door haar omgeving, dus het heeft allemaal een doel.

2. Brammetje Baas (2012)

We gaan even over op een wat minder realistische film. Nou, in bepaalde zin dan, want Nederlanders houden nog steeds erg van realisme (en ik normaal niet, maar Nederlandse filmmakers zijn er wel heel goed in). Brammetje Baas zit gewoon vol met grappige, creatieve tussenstukjes door het verhaal heen verweven. Ik vind dit zoooo een goeie film, en dat heb ik altijd al gevonden.

De film is van Anna van der Heide en gaat over een leergierig jongetje, Bram, die naar groep drie gaat en zin heeft om van alles te leren. Maar eenmaal in groep drie raakt hij teleurgesteld en begint hij school steeds minder leuk te vinden.

In deze film wordt op een, niet minder dan perfecte, manier getoond dat het schoolsysteem niet voor iedereen gemaakt is. Ja, school is iets heel belangrijks en goeds, maar er mogen heel veel dingen anders. En voor sommige kinderen juist weer niet. Hier zou ik een heel betoog over kunnen schrijven maar we blijven even bij de film.

Dit is zo goed geschreven: de opbouw van de film is top omdat Bram begint als een jongetje dat niet alleen bijzonder is maar ook enorm intelligent, en zodra de echte school begint maakt dat niks uit omdat op school deze bepaalde soort intelligentie als het ware niet telt. Bram wil in tegenstelling tot en met veel andere kinderen heel veel leren over het leven en dergelijke dingen, maar naarmate dat steeds meer wordt verboden door meester Peer Vis wordt dat natuurlijk veel minder omdat het niet gewaardeerd wordt.

Daardoor wordt Bram door de film heen steeds verdrietiger en haalt hij steeds minder plezier uit z’n uitvindingen die hij eigenlijk niet eens meer wil maken. Op een gegeven moment wilt hij zelfs even ontsnappen uit deze wereld. De ouders van Bram zijn ook zulke goede personages, hun reactie en de reacties van de leraren en van bram en z’n klasgenootjes, het is gewoon precies hoe het gaat. Voor iemand zoals ik, die heel veel moeite heeft gehad met school voornamelijk door mijn sterkste punt – mijn grote fantasie, vind ik dat dit een film is die iedereen moet zien.

De belofte van Pisa (2019)

Ik heb even getwijfeld of ik niet ook even een wat oudere Nederlandse gem in dit artikel moest verwerken, maar ik schrijf binnenkort wel een deel twee en doe nu deze film van Norbert ter Hall op nummer 1. Dit is de tweede van die goede 2019 films waar ik het over had. Over de derde schrijf ik volgende keer. Ik wilde ineens vrij spontaan naar de film en de trailer van De Belofte van Pisa sprak me aan, mede door de prachtige trompetmuziek. Ook speelde Thor Braun erin en hij is gewoon ziekelijk getalenteerd, dus ondanks dat ik bang was dat de film misschien niet heel goed zou zijn was het toch geen verspilling van tijd geweest want Thor Braun.

Maar de film was zoooo goed! Het verbaasde me dat het in Spui draaide en niet in Buitenhof in Den Haag, ik denk ook dat dat de reden is dat hij niet heel lang heeft gedraaid. Hopelijk komt De Belofte van Pisa ooit weer terug naar het grote scherm want het was zo een leuke ervaring om hem te zien in de bioscoop. Het gaat over Sam, een arme Marokkaanse jongen met veel talent voor het bespelen van de trompet die toegelaten wordt op een ‘witte’ muziekschool met alleen maar rijke studenten.

De film gaat wel een beetje alle kanten op, dat is waar, maar ik stoorde me er niet aan. Ik vond alle personages interessant, veel leken op het eerste gezicht normaal maar toch bleken ze achteraf een beetje weird. Dus: goed geschreven personages, goed geacteerd, goede muziek, goede shots, goede plot twists, goede subtiel weergegeven gevoelens, goed einde wat vrij zeldzaam is. Kortom, heel veel goeds. En Thor Braun, ja, echt een held. Ik raad deze film zeeeeeeeker aan.

Dit was m’n lijstje voor nu maar er zijn genoeg films die ik nog wil zien zoals Prins of Aanmodderfakker, of films die ik moet herzien zoals Phileine zegt sorry of Abeltje. Hopelijk vonden jullie dit een beetje leuk want ik ga werken aan een deel twee!

Laat me vooral weten wat jullie van mijn lijst van goede Nederlandse films vonden en of jullie nog suggesties hebben! Vind ik super leuk namelijk.