Van Tarantino tot Bangkok: verhalen in een koffiemok

De één verzamelt stenen, de ander kikkers of miniatuurflesjes. Ik verzamel souvenirs, wat voor mij gelijkstaat aan het verzamelen van herinneringen. Waar ik ook op vakantie ben, ik neem een cheesy souvenir mee. Ik probeer wel bruikbare souvenirs te kiezen, zoals een mok of een tas. Je kent het wel, je zit thuis aan je bureau te werken, het regent buiten, je hebt de blues en dan valt je oog op die ene lelijke pen uit dat ene hotel op Ibiza. Meteen word je er weer naartoe getransporteerd. De zon, het zand, wat was het lekker. Of je neemt een slokje koffie uit je mok – hey, die heb je op het  filmfestival van Cannes gekocht – je glimlacht bij de herinnering. De kracht van souvenirs… 

West Side Story 

Vroeger kocht ik overal magneten en die hingen aan de koelkast, maar daar ben ik van  teruggekomen. Ze worden op den duur stoffig en viezig en vallen er na een tijd steeds af. Tassen vind ik erg handig, die neem ik mee om boodschappen te doen, maar die zijn vaak iets duurder dan je gemiddelde souvenir. Stickers vond ik ooit leuk, maar die liggen ergens achter in een la. Dus het werden steeds vaker mokken. Ook leuk als cadeau, maar dan laat ik zelf mokken bedrukken. Je kent me, dus je kunt wel raden dat het meestal iets film-achtigs wordt, een filmquote die op de jarige slaat bijvoorbeeld.  

Mijn eigen keukenkast puilt inmiddels echt uit van de ‘leuke’ mokken, uit alle hoeken van de wereld, maar ik heb ook veel filmmokken. Het beste tot nu toe is een mok met een dubieuze opdruk van West Side Story, maar dan niet van de originele film of musical, maar van een één of andere vage productie in Ljubljana. Ik moet er nog steeds elke keer om lachen.  

De hotelpen

En dan heb ik het niet over de souvenirs die je terloops meekrijgt in een hotel bijvoorbeeld, zoals een pen. Het is geen handgesneden houten beeld uit Ghana of die ene zeldzame originele filmposter uit de jaren 70. Het is een plastic pen met slecht logo-ontwerp, maar juist dat maakt ze zo goed. Die verhalen achter de objecten, die niemand anders kent. Alleen jij. Die pen uit Ibiza bijvoorbeeld, ik heb werkelijk geen idee hoe ik aan dat ding gekomen ben. Waarschijnlijk gratis gekregen bij het inchecken of zoiets. Maar elke keer dat het ding nu opduikt, dan weer in de keukenla, dan weer op de eetkamertafel, krijg ik een glimlach op mijn gezicht.

Sowieso, vanuit mijn baan gezien, zijn pennen nou eenmaal geweldige promotieartikelen. Iedereen kan een pen gebruiken, dus wordt het vaak meegenomen. Dan blijft het ergens in het zicht liggen, waardoor iedereen het constant ziet. Onbewust werkt dat logo/die naam echt door in je hoofd. We hadden op werk laatst nog een heel gesprek over die 123inkt pennen. Die knalgele balpennen hadden alle collega’s die erbij zaten wel ergens liggen. En we kenden allemaal 123inkt daardoor. Ik laat zelf voor mijn werk best vaak balpennen bedrukken en ik neem ze dus mee van hotels en andere leuke plekken waar ik geweest ben.

Geen schoonheidsprijs

Tenslotte wil ik als souvenir ook weleens kleding kopen. Ook weer iets dat je vaak ‘gebruikt’ en ziet. Ik ben gek van borduursels en handgemaakte spulletjes, dus ik koop regelmatig een handgemaakt kledingstuk op een markt. Geen t-shirts met heel groot België erop of iets dergelijks. Al heb ik wel een Amélie in Parijs shirt gekocht, maar dat is dan weer film gerelateerd dus dan mag het.

Dus nee, een pen is geen groot kunstwerk en je mok zal ook zeker geen schoonheidsprijs winnen, maar misschien is dat ook wel het mooie van dit soort souvenirs en promotiespul. Ze zijn alledaags, banaal, goedkoop, maar ze zitten vol verhalen. Het zijn miniatuurdagboeken als het ware. Of je nu schrijft over je laatste reis naar Bangkok of over de nieuwste film van Tarantino, die pen uit dat obscure hotel zal je eraan helpen herinneren. Wat is jouw meest waardevolle souvenir?