10 positieve LGBTQ+ films

Het is pas sinds een korte tijd dat films met LGBT mensen in de hoofdrol níet alleen draaien om het moeilijke deel van het queer (of gay) zijn. Vaak draait een film om het gebrek aan acceptatie en de discriminatie die erbij komt kijken, maar het is natuurlijk ook ontzettend belangrijk om te focussen op alles dat er juist leuk aan kan zijn. Om het brein even uit te kunnen zetten en simpelweg lol te hebben wanneer je een film kijkt. Dat is waar ik deze keer over zal schrijven: films van allerlei verschillende genres, maar allemaal binnen de queer-cinema. Kortom, lgbtq+ films die vooral zorgen voor een happy gevoel.

Am I OK? (2022)

Am I OK?, geregisseerd door actrices Tig Notaro en Stephanie Allyne is een typische romcom: lieflijk, luchtig en recht voor z’n raap. Ik was vooral aangenaam verrast door de onderwerpen die werden besproken. Het personage van Lucy (gespeeld door Dakota Johnson) is namelijk rond de 30, maar ze is nog niet uit de kast gekomen. De film gaat over hoe haar leven verandert nadat ze wél uit de kast komt, maar het gaat ook over alle verwachtingen en regeltjes die mensen hebben bedacht rondom leeftijd. Ze heeft bijvoorbeeld nog nooit naar een gay-bar kunnen gaan, maar heeft het gevoel dat het nu ‘te laat’ is voor dat soort dingen.

Het behandelen van dit soort specifieke problemen voegde een extra dimensie toe aan de film, net zoals de reactie van Lucy’s beste vriendin, Jane. Ik heb het gevoel dat personages meestal alleen erg blij of erg verdrietig reageren wanneer iemand uit de kast komt in films, maar in dit geval lag het wat genuanceerder. Jane kampt namelijk met veel persoonlijke onzekerheden die zich na deze verandering beginnen te uiten in haar vriendschap met Lucy, ondanks dat ze eigenlijk blij voor haar is. Dus ja, interessant, ik heb de film daarna zelfs nog best lang heb nabesproken met een vriendin van me.

Happiest Season (2020)

Ondanks het zware onderwerp was de kerstsfeer on point, en is het een ontspannen film. De leukste delen hiervan waren denk ik de warme kleuren en styling, en de cameo van dragqueens Jinkx Monsoon en Ben delaCreme.

Show Me Love

Show Me Love (of de meer controversïele titel ‘F*cking Amal) stond al een lange tijd op m’n watchlist, en voor dit artikel besloot ik hem dan eindelijk maar eens te kijken. Ik verwachtte een experimentele, artsy maar gezellige sfeer. Show Me Love is inderdaad de meest kunstige film op deze lijst, en dat zorgt in dit geval voor een duister randje aan deze zwarte komedie. De Zweedse film van Lukas Moodysson is heerlijk ongepolijst en grappig. Het gaat over twee meiden die helemaal klaar zijn met het oninteressante en kortzichtige dorpje waar ze in leven. De meiden zijn erg verschillend van elkaar, maar kunnen het toch goed met elkaar vinden, en Agnes is dan ook verliefd op Elin. Het interessante aan Show Me Love is om te zien hoe deze meiden vreemd gevonden worden voor dingen die eigenlijk heel erg meevallen. Agnes wordt gepest en heeft geen vrienden omdat mensen denken dat ze lesbisch zou kunnen zijn, en omdat ze daarnaast zogenaamd zo apart is. Maar als je er even bij stilstaat draagt ze gewoon vaak zwarte kleding en houdt ze van punky muziek.

Ik adoreer elke film uit de jaren 90 die ook daadwerkelijk jaren 90 aanvoelt, zoals in deze film. Bestond ik al tijdens de jaren 90? Nee, dat niet, maar ik vind het absoluut het beste decennium als het neerkomt op film (en de kunst en mode is vaak ook geniaal). Er worden aparte keuzes gemaakt qua camerawerk en de camera ligt dicht op de personages, dat maakt het lekker chaotisch. Dit is zo’n film die je ‘slice of life’ zou noemen, en wanneer dat goed uitgevoerd is ben ik er een liefhebber van.

Altijd Al Loiza (2021)

Altijd Al Loiza is een unieke Videoland-documentaire uit 2021 over Nederlands transgender model Loiza Lamers. Wat ik zo bijzonder vond aan deze docu was dat je haar gewoon haar leven zag leven en zoveel leuke momentjes meekreeg zonder dat het volledig draaide om haar trans-zijn, maar ondertussen ook zag hoe het constante confrontaties met zich meebrengt. Ik vond dit een oprecht mooi en eerlijk portret van het model, waarvan we op televisie meestal een nette en gecollecteerde kant te zien krijgen. In deze docu zaten de meer chaotische momenten, ik vond het gaaf om te zien.

Bob The Dragqueen: Woke Man In A Dress (2023)

Een stand-up show, alleen maar luchtige komedie dus, maar wel met een specifieke draai eraan. Deze show van wereldberoemde dragqueen Bob gaat namelijk over alleen maar belangrijke onderwerpen als queer zijn, racisme en meer. Bob’s expertise als queen is komedie, en in deze show zie je dat ze goed is in haar vak. Ook in de momenten die niet van tevoren geschreven zijn, waar Bob zich focust op crowd-work werken goed, ze heeft altijd iets scherps te zeggen. Een mooi balans tussen hevige onderwerpen, goede verhalen en echte komedie.

Bodies Bodies Bodies (2022)

Bodies Bodies Bodies is niet is niet zomaar een komedie, maar een horror-komedie, dus let op als je een zwakke maag hebt. Als je dat niet hebt, is dit de perfecte ‘lol met vrienden film’. Het is de tweede film van Halina Reijn, die in 2019 haar debuut Instinct uitbracht, die ik persoonlijk geweldig vond. Haar aanleg voor sterk regiewerk is wederom te zien in Bodies Bodies Bodies. De film gaat over Sophie (Amanda Stenberg), die haar nieuwe vriendinnetje Bee (Maria Bakalova) voorstelt aan haar vriendengroep wanneer ze met z’n allen besluiten op vakantie te gaan. De vakantie begint gezellig, maar het duurt niet lang voor het verandert in een kat en muisspel waarbij er slachtoffers vallen en iedereen elkaar verdenkt, waaronder de hiervoor nog zo verliefde Bee en Sophie.

Het belangrijkste deel van deze film is het contrast met de ernst van de situatie en hoe deze paniekerige twintigers ermee omgaan. Deze heb ik gezien in de bios toen ie uitkwam in 2022, en er was naast m’n vriend en ik niemand anders in de zaal. Dat zorgde ervoor dat we ongestoord hardop konden lachen en reageren, wat inderdaad leuk is om te doen bij een absurde komedie als deze.

Carol (2015)

Voor de variatie wil ik deze toevoegen aan de lijst, want Carol van Todd Haynes valt eigenlijk onder het genre drama. Maar het ding is dat als een film zich afspeelt rondom kerst, er ook altijd schattige en feelgood elementen in zitten, net zoals in Happiest Season dus. Carol is door de fijne ambiance absoluut een comfort film, maar wel een bitterzoete waarbij het de personages moeilijk wordt gemaakt. Het gaat namelijk over Therese en Carol (mooi vertolkt door Rooney Mara en Cate Blanchett), beiden wonen in New York in de jaren 50. Op een dag komt Carol de winkel waar Therese werkt ingelopen, en de twee hebben vanaf het allereerste moment een klik die niet te ontkennen valt.

Vanuit daar proberen ze samen rondom de vele obstakels te navigeren. De film is op een unieke bescheiden manier geregisseerd, er is te zien dat er een duidelijke visie was. Maar ja, vergeet dus niet, misschien moet er hier en daar een traantje worden weggepinkt.

Girlhood (2016)

De minidocumentaire Girlhood was Heleen Declercq’s afstudeerfilm (aan het RITCS). In de docu vertelt Heleen niet alleen over haar eigen relatie met het gelimiteerde beeld dat de maatschappij heeft over vrouw zijn, maar ook de verhalen van anderen. De manier waarop dit onderwerp benaderd wordt vind ik goed gedaan, de observatie van dat er bijvoorbeeld vaak tegen Heleen werd gezegd dat ze jongensachtig was omdat ze veel in bomen klom. Het klinkt absurd, maar de meest simpele dingen worden inderdaad bestempeld als niet vrouwelijk of meisjesachtig op het moment dat het iets is dat niet ‘netjes’ is. Verwachtingen als deze zie je niet alleen rondom het vrouw zijn, maar ook rondom seksualiteit en meer. De vrouwen in deze minimalistische, simpele maar pakkende documentaire vertellen het effect dat dit op hen heeft.

The Kiss (1882)

Inderdaad, 1882. Als ik het goed heb is The Kiss van Eadweard Muybridge de eerste keer dat er een kus op bewegend beeld is vastgelegd. Het zwart wit filmpje duurt korter dan 1 minuut, en bestaat uit één shot van twee naakte vrouwen die elkaar een kus geven. Gaaf, toch?

Anne+ (2021)

En dan om af te sluiten de Nederlandse dramedy Anne+. Anne+ begon als een serie, maar in 2021 is er dus een film van gemaakt, geregisseerd door Valerie Bisscheroux. In plaats van dat het zoals in de serie gaat over Anne (Hanna van Vliet) en haar exen, begint de film deze keer juist met dat Anne in een steady relatie zit. Maar wanneer Anne en haar vriendin niet alleen een langeafstands- maar ook een open relatie beginnen, zorgt het voor verwarring bij Anne die nog niet goed weet hoe ze ermee om moet gaan. Daarnaast is ze bezig met een boek dat nog niet helemaal wordt gewaardeerd door haar uitgever.