Filmrecensie A House in Jerusalem
|

A House in Jerusalem | de Palestijnse situatie maar dan anders

Met al het Oppenheimer/Barbie marketinggeweld, zou je haast vergeten dat er deze zomer ook andere films in de bioscoop draaien. A House in Jerusalem draait sinds deze week in de kleinere bioscopen en biedt een originele kijk op een – helaas – nog erg actueel onderwerp. Nadat haar moeder bij een ongeluk komt te overlijden, verhuist de jonge Rebecca vanuit Engeland met haar vader Michael naar Jeruzalem. Dit verloopt niet zonder slag of stoot.

Bovennatuurlijk maar niet eng

De ontroostbare Michael wil zijn getraumatiseerde dochter een frisse start bieden in een nieuwe omgeving. Ze komen in het oude huis van Michaels familie te wonen in de ‘Vallei der Geesten’, een wijk in Jeruzalem. Rebecca moet erg wennen aan de nieuwe situatie en kan het verleden maar moeilijk loslaten. De spanning tussen vader en dochter neemt toe wanneer Rebecca ontdekt dat er nog een meisje van haar leeftijd in het huis woont, Rasha. Klein detail: Rasha is dood, al weet ze dat zelf nog niet. Dat Rasha een geest is, is eigenlijk ondergeschikt aan de boodschap van het verhaal, maar het zorgt wel voor een bovennatuurlijk element dat A House in Jerusalem net dat beetje extra geeft. De film is daarentegen nooit echt griezelig.

Het huis blijkt vroeger van de familie van Rasha te zijn geweest. Ze werden er op gewelddadige wijze verjaagd. Daarna kocht Michaels vader het over van de staat voor een habbekrats. De meisjes hebben, blijkt al snel, een totaal andere visie op de situatie want Rasha is Palestijns en Rebecca, zoals eerder gezegd, Joods. Ze groeien daardoor heel anders op. Rasha ziet overal gevaar en dreiging, iets dat Rebecca in eerste instantie niet begrijpt tot ze zich aan de andere kant van de apartheidsmuur waagt.

Onbevangen blik

De twee meiden worden ondanks alle verschillen vriendinnen. Dat ze beiden hun moeder kwijt zijn zorgt voor een sterke band. Kinderen voelen de haat die gevoed wordt tussen de Palestijnen en Israëliërs (nog) niet. Ze staan open voor elkaar en leren van elkaar. Liefde en vriendschap zijn op die leeftijd sterker dan haat en geweld. Dit aspect komt goed uit de verf in de film. Waren volwassenen maar net zo open en onbevangen.

De film is geregisseerd door de Palestijnse filmmaker Muayad Alayan. Hij schreef A House in Jerusalem samen met Rami Alayan. De horrordrama is zijn eerste Engelstalige film. Ik vond het een bijzondere en interessante film, al viel het acteren me wel tegen. De acteurs komen niet altijd even overtuigend over, en zo nu en dan is het allemaal wat houterig – op het randje van amateuristisch. Dat is jammer want het doet afbreuk aan het innoverende concept en het goede verhaal.

Kijken of niet kijken

Ondanks de ups en downs, is deze film over onrecht, rouw en vriendschap alsnog de moeite waard. Er worden zelden films over de Palestijns-Israëlische situatie gemaakt, en al helemaal nooit op zo’n creatieve wijze. Dat mag dan ook zeker beloond worden met een bioscoopbezoek.

Srsck score ★★★

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.