A white white day oftewel Hvítur hvítur dagur
A white, white day is een IJslands drama dat veel goede recensies kreeg en ik begrijp wel waarom maar dit is zo niet mijn type film. De neutrale kleuren, de grauwe omgeving, de oneindige stills en symbolische elementen. Ik val ervan in slaap. Prima film dus als je de slaap niet kunt vatten wat mij betreft.
Deprimerende karakterstudie
De voormalige politieagent Ingimundur woont in een afgelegen IJslands dorpje en houdt zich bezig met de bouw van een nieuw huis voor het gezin van zijn dochter. Zijn vrouw is twee jaar eerder verongelukt en hij kan haar door maar niet verwerken. Wanneer hij er ook nog eens achterkomt dat ze ten tijde van het ongeluk een affaire had, slaan bij hem de stoppen door.
De liefde voor en hechte band met zijn kleindochter Salka helpt Ingimundur door deze duistere periode van zijn leven heen. Woede, verdriet, rouw, onrust, liefde, onbegrip – in A white, white day worden al zijn complexe emoties onder de loep genomen. Vrolijk word je er niet van.
Ja, het is behoorlijk wit
De film heet dus een witte witte dag en het is er inderdaad erg wit. Mist, sneeuw, wolken, niet echt een kleurenpalet waar je je blij van voelt. Visueel is het op zich een goede film maar wederom niet mijn ding. Alles is grauw en wit en grijs, bah.
Alles gaat ook tergend langzaam. Een druppeltje water, een schoen, melk op de grond, bij elk klein detail blijven we enorm lang hangen. Schilderachtig zullen we het noemen maar als ik een schilderij wil zien, dan ga ik wel naar een museum.
Ik moet wel echt benadrukken dat het acteerwerk van opa en kleindochter ijzersterk is. Indrukwekkend goed. Ingvar Sigurðsson werd geheel terecht bekroond met de Rising Star Award in Cannes maar de jonge actrice doet het ook maar even. Zij is de dochter van regisseur Hlynur Pálmason en dit is haar enige rol dus ze doet het ook nog zonder ervaring. Chapeau!
Kijken of niet kijken
A white, white day is eigenlijk gewoon een goede film ook al is het totaal niet mijn soort film. Ik zeg dus wel kijken als je van visueel mooie beelden, weidse noordelijke landschappen en depri verhalen houdt. Maar kijk vooral niet als je niet houdt van trage films die vooral draaien om het karakter van de hoofdpersoon terwijl er verder bijster weinig gebeurt.
Houd je van dit soort sombere trage films?
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
Lijkt me als boek geweldig spannend… maar niet alle boeken lenen zich voor verfilming. Liever speel ik dan mijn zelfbedachte film af in m’n hoofd 🙂
Lijkt me als boek wel een erg meeslepend verhaal, maar IJslandse verfilmingen spreken mij doorgaans ook minder aan.
Haha hoezo als boek dan? Het is geen verfilming 🙂
Als ik in de juiste stemming ben kan ik wel naar zulke films kijken. En anders wordt het n goed dutje haha
Fijn zo’n eerlijke review! Nee ik hou hier dus ook niet van; dat kabbelende waarbij er niks bijzonders gebeurt kan ik soms nog wel waarderen. Maar niet als het hele verhaal dan zo deprimerend is. Al vind ik wel vaker dat films die goed staan aangeschreven eigenlijk megasaai zijn.
Het ziet er spannend uit. Ik ben erg benieuwd naar deze film.