Filles de joie | vriendschap en ellende

Vanaf 1 juni is Filles de joie, een Belgische film van Frédéric Fonteyne en Anne Paulicevich, in de bioscoop te zien. Het is een harde film, zo eentje waar je na afloop niet vrolijk de zaal uitloopt. Het tegenovergestelde van een feelgood film. Hoe noem je dat dan? Een feelbad movie?

Door dik en dun

Filles de joie draait om de vriendschap tussen drie op het eerste gezicht totaal verschillende Franse vrouwen die niets met elkaar gemeen lijken te hebben behalve hun werk als prostituee. Elke ochtend rijden Axelle (Sara Forestier), Conso (Annabelle Lengronne) en Dominique (Noémie Lvovksy) samen vanuit de buitenwijken van Roubaix naar het bordeel net over de grens met België. Eenmaal daar gaat de knop om – de volgende paar uur worden ze Athéna, Circé en Héra.

De dames hebben het alle drie niet makkelijk en hebben deze baan puur voor het geld nodig. Axelle ligt in scheiding en woont in een piepklein appartementje met haar moeder en haar drie kinderen. Conso droomt van een ander leven met haar vriend die haar aan het lijntje houdt. Dominique heeft een gezin met twee pubers en een (luie? arbeidsongeschikte? wat is er toch met die man?) echtgenoot te onderhouden.

Ondanks alle verschillen en de herhaaldelijke ruzies in de auto, merk je al gaande dat de vrouwen er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Wanneer er iets gruwelijk misgaat, blijkt de band veel sterker dan je zou verwachten.

Realistisch maar ook weer niet

Scenarioschrijfster Anne Paulicevich heeft negen maanden lang bordelen bezocht en met prostituees gesproken om het verhaal zo realistisch mogelijk weer te geven. Aan de ene kant is die echtheid duidelijk voelbaar en zijn de verhaallijnen van de vrouwen geloofwaardig maar andere elementen van de film zijn juist onrealistisch. Het is half half en dat is dus, vind ik, wat er schort aan de Filles de joie.

Het mannenbeeld dat gegeven wordt in de film is wat mij betreft ook storend. Net of elke man ter wereld een enorme lul is. Er is werkelijk geen positief afgebeelde man in de hele film. We hebben de egoïstische tiener, de seksistische tiener, de leugenachtige man, de luie en zwakke man, de perverse man, de agressieve macho man en ga zo maar door.

Ik daag je uit om één positief afgebeelde man te vinden in die hele film. De vrouwen zitten in de slachtofferrol. Ik denk dat de stereotypering afbreuk doet aan de film. Ze zijn er iets te ver in doorgeslagen.

Een element teveel

Daarnaast gebeurt er iets, wat ik niet ga spoilen hier, wat juist weer totaal ongeloofwaardig is en naar mijn mening ook onnodig. Ik bedoel kies maar, wil je nou realistisch of juist niet?

Ik begrijp dat de schrijfster voelde dat ze ‘dit element’ toe moest voegen om een verhaal te hebben maar dat was naar mijn mening dus niet nodig. Ja sorry, ik kan niet duidelijker zijn want dan verklap ik teveel. Wanneer je de film ziet, begrijp het wat ik bedoel.

Kijken of niet kijken

Ik zeg niet kijken. De ellende spat van het scherm af. Die uitzichtloosheid, ik kan er niet goed naar kijken. Daarnaast is de stereotypering van de mannen irritant. Filles de joie is niet aan mij besteed.