Insomnia (2002) | Christopher Nolan’s Derde Film

Een flinke afzakking als afwisseling is Christopher Nolan’s derde motion picture te noemen. De laagste prestatie binnen zijn carrière, hoewel het toch nog steeds een goede film is. Geen film van zichzelf, maar een remake – gebaseerd op een gelijknamige Noorse misdaadfilm uit 1997 – die uiteindelijk beter werd dan het origineel. Een fenomeen wat nu haast niet meer voor komt en een actie die gelukkig eenmalige bleef. Toch bleek het een intrigerende afwisseling binnen zijn filmografie te zijn, een die laat zien dat Christopher Nolan ook een goede film kan maken die niet direct van hemzelf afkomstig is.

Het verhaal

Het verhaal blijft binnen de randen van een gewoonlijke crime/drama hangen. Het staat nog sterk in de schoenen, maar heeft het wel moeilijk met het behouden van de spanning. Het is niet een typisch verhaal wat we van Christopher Nolan gewend zijn, aangezien het een vrij standaard misdaadverhaal is.

In het verhaal volgen we de doorgewinterde detective Dormer die naar een afgelegen stadje in Alaska gestuurd wordt om de dood van een tienermeisje te onderzoeken. Het gehele corps van het plaatselijke stadje kijkt naar hem op, maar naarmate de zaak vordert krijgt Dormer steeds meer moeite om aan deze standaard op te leven. En wanneer hij een kardinale fout begaat met fatale afloop, krijgt Dormer steeds meer moeite om grip te houden op de situatie van de zaak.

Enigszins grimmig en met goed uitgewerkte karakters – een element wat nog wél herkenbaar is van Christopher Nolan – is er toch een sterk detectiveverhaal opgezet. Voor een misdaad speelde het meer op de karakterontwikkeling dan grote twists, wat het zeer interessant maakte aangezien je daarbij meer zou moeten zien van de emoties die komen spelen bij dit soort realistische gebeurtenissen.

Jammerlijk miste de intrigerende en mysterieuze interactie tussen de detective en dader te veel. Het kat- en muis spel miste enorm, weinig opbouwende spanning en weinig echte mysterie binnen de zaak, wat ik persoonlijk een gemiste kans vind. Doch had het iets sereens over zich heen hangen. De ietwat langzame opbouw van het verhaal is wel vrij rustgevend te noemen terwijl het dan weer niet compleet saai is. Het hield nog net genoeg de aandacht vast om je geïnteresseerd te houden voor waar het verhaal naartoe ging.

De karakters

Een onderdeel binnen de film wat nog een herkenbaar element is bij de films van Christopher Nolan. Wederom zijn deze goed uitgewerkt, hebben de nodige emoties en de juiste motieven die geheel te begrijpen zijn. Het focust zich veelal op detective Dormer, die buiten een opjuttend onderzoek van de dienst Interne Zaken ook nog eens moet kampen met slapeloosheid door het constante daglicht in Alaska. Je merkt hoe hij langzamerhand de grip op de situatie begint te verliezen hierdoor en als kijker voel je daarbij mee. Zijn ontwikkeling is dan ook zeer goed en voldoende overtuigend. Deze ontwikkelingen worden tevens ook veroorzaakt door de andere karakters.

Wat betreft die andere karakters, deze gaan niet echt geleidelijk mee met de ontwikkeling van Dormer maar spelen daar meer op een zekere hoogte op in. Dit zorgt wel voor de nodige intriges, hoewel deze ook niet veel spanning of sensatie bevatten. De overige karakters zijn zowel Dormer’s vriend als vijand. Het kwam allemaal gewoon wat zwak over.

Opmaak en sfeer

Met nu een nog wat groter budget heeft Nolan weer een redelijk goede en passende, danwel wat minder spannende, opmaak weten neer te zetten om zijn derde film nog mooi uit de verf te laten komen. Het heeft een mysterieuze en serene sfeer over zich heen hangen, hoewel het mysterieuze element in het verhaal zelf ver te zoeken was.

Het was wat minder speels en experimenteel en meer gelijk aan een normale opmaak. Toch blijft het nog steeds een erg geslaagd onderdeel wat mijn punt in mijn eerdere ‘Memento’ recensie bewijst, dat Christopher Nolan betreffende zijn opmaak altijd wel slaagt en weet te overtuigen.

Acteerwerk

Het was overtuigend genoeg, om alvast een goede noot neer te zetten, en voelde niet gespeeld of stijf. Het voelde enkel wel wat saai, wat jammer was aangezien de karakters goed geschreven waren en de cast zeker niet zonder ervaring was. Gewoon niet zozeer spannend of uitstekend, maar gewoon een beetje futloos. Het werd niet verfrissend gehouden met aparte vertoningen of opmerkelijke prestaties.

Hoewel Robin Williams wel een andere performance wist neer te zetten dan we aanvankelijk van hem als acteur gewend zijn, bleef het toch ergens steken. Al Pacino speelde wel goed, maar ook niet echt overtuigend genoeg om het echt uitzonderlijk te noemen. Hetzelfde geldt voor de andere acteurs en actrices.

Camerawerk

Mooi geschoten is de film wel. Snelle afwisselingen bij achtervolgingen en strak bij casual shots. Het kleurgebruik is intrigerend, aangezien het wel een zekere serene atmosfeer overbrengt als zowel een illuster gevoel. En toch was het ook weer niet zozeer spannend te noemen, niet echt aangrijpend of extreem intens. Het was nog wat te veel binnen de lijntjes en niet geheel experimenteel zoals in Christopher Nolan zijn eerdere werken, een nadeel van studiofilms.

Effecten

De effecten zijn niet geheel opmerkzaam. Mooi en erg netjes, maar echt speciaal is het niet. Weinig is het ook, om eerlijk te zijn, niet overdadig of over de top en zeer makkelijk gedaan. De visuals zijn erg clean te noemen, netjes binnen de lijntjes en niet te veel bloedspatten of overmatig geweld. Een beetje saai in de opmaak en niet echt van grote impact voor de film.

Dialoog

De dialoog was wel een beter onderdeel. De gevoerde gesprekken waren niet erg lang of juist erg uitgerekt, maar van precies de juiste lengte. Gesprekken en interacties tussen personages hadden een juiste toon, een juiste verhouding en inhoud, hoewel ik nog een zekere dreiging miste. Redelijk goed uitgewerkt en geschreven, maar nog niet echt intens genoeg geacteerd om op emoties van de kijker in te spelen of de aandacht makkelijk te behouden.

Muziek

Wat zeker de beste troef is binnen de film die een serene atmosfeer, drama en emotie toevoegt aan het verhaal en de interacties tussen de karakters. Alweer is David Julyan voor de score aan het werk gezet en alweer is het een voltreffer. Lichtelijke tonen in plaats van scherpe, een professionelere sound ditmaal met wel zeker een meer herhaalde dramatische noot. Perfect passend bij de gecreëerde atmosfeer binnen de opmaak en het zet de toon voor de hele film.

Conclusie

Zijn minst goede prestatie en toch nog zeer goed. Deze actie is op zich weer een pluim waard aangezien het ook nog eens om een remake gaat. Met enkele intriges en een mooie opmaak is Christopher Nolan’s derde film niet echt de voltreffer of het spektakel wat verwacht werd. Het is een standaard Thriller/Drama die voor de liefhebbers van het genre wel zeker gewoon een goede aanrader is, mocht je hem nog niet gezien hebben.

Hoewel zeer goed uitgewerkt op de emotionele ontwikkelingen van de karakters en de intensiteit van het verhaal, is het allemaal niet echt vol spanning of sensatie. Sereen en rustgevend, en zonder overtollig geweld of beangstigende beelden. Een mooie emotionele rit die nog de aandacht vast weet te houden en je weet mee te slepen met een doorgewinterde detective en zijn emoties.

Wordt Vervolgd!

Nu al drie films uit de bibliotheek van master-director Christopher Nolan onder het vergrootglas gehouden. Volgende keer verschuift het vergrootglas naar Christopher Nolan’s vierde motion picture Batman Begins [2005]. Het eerste deel van de beste Batman films ooit gemaakt, Christopher Nolan’s welbekende Dark Knight Trilogy.

Release 31.10.2002 
Genre Thriller/Drama
Regisseur Christopher Nolan
Cast Al Pacino, Hillary Swank, Robin Williams
Beoordeling 7,2/10
Recensie Wouter van de Sanden

Gastblog

Deze recensie is geschreven door Wouter van de Sanden. Check vooral zijn Instagram account waar hij hele uitgebreide filmreviews op deelt (in het Engels). Leuk voor alle filmliefhebbers!