Top 20 films van het laatste decennium | 2010-2020

Er zullen weinig ‘beste films van het decennium’ lijsten hetzelfde zijn. Logisch ook want er zijn in de afgelopen 10 jaar zo belachelijk veel films uitgekomen en niet iedereen heeft al die films gezien en iedereen heeft een andere smaak (logisch) dus hoe kom je op een unanieme lijst?

Ik bekeek bijvoorbeeld de top 10 op imdb en daar zat maar 1 film tussen die ik goed vond. De lijstjes zeggen zo weinig. Die van mij ook maar het kan jou misschien inspireren om films te zien die je gemist hebt. De lijst is chronologisch (en eh…ik kan er niets aan doen maar 2016 is erg aanwezig), niet mijn beste tot mijn minste want ik vind ze allemaal goed (maar kuch Capharnaüm kuch The Grand Budapest Hotel, net iets meer dan de rest toch).

The Social Network (2010)

The Social Network is een film van David Fincher die gaat over het succes én de juridische problemen van Mark Zuckerberg. Zuckerberg wordt (goed en overtuigend) gespeeld door Jesse Eisenberg. Ik vind het een boeiende film over een onderwerp dat van groot belang is tijdens dit decennium.

In 2010 kwam ook Inception uit, een film die prijkt boven aan vele beste-film-lijstjes maar ik moet je bekennen dat ik die film vergeten ben. Ik kan me herinneren dat ik het te ingewikkeld en vergezocht vond maar ik heb er sindsdien zoveel goeds over gehoord dat ik het binnenkort nog een keertje wil zien.

Carnage (2011)

Roman Polanski’s Carnage is niet zo’n bekende film maar ik vind het elke keer dat ik het zie weer genieten, krachtig en het verveelt niet. De film draait om de dialogen want alles speelt zich af in één appartement met twee koppels. Ik had er al eens eerder over geschreven dus kliklikkerdeklik.

Midnight in Paris (2011)

Eigenlijk ben ik niet zo’n Woody Allen liefhebber maar Midnight in Paris vond ik een hele fijne film. De hoofdrollen in de romantische komedie worden vertolkt door Owen Wilson, Rachel McAdams en persoonlijke favoriet Marion Cotillard.

Wat ik het mooiste vind aan deze film is dat het totaal niet realistisch is, je kunt er lekker bij wegdromen. Het is mooi nostalgisch en zoet en je zult het net wat meer waarderen als schrijvers en kunstenaars van vroeger jou aanspreken.

Moonrise Kingdom (2012)

De eerste Wes Anderson film van deze lijst. Sja wat zal ik over Wes zeggen, zijn films zijn altijd anders dan anders. De styling, de kleuren, alles is tot in de puntjes uitgevoerd. Hij heeft zo’n bijzondere kijk op de wereld. Er zijn weinig Wes films die ik niet goed vind.

Tieners Sam en Suzy lopen samen weg. Iedereen is in rep en roer, de padvinders, de sheriff, Suzy’s moeder etc…Dit zorgt voor bijzondere momenten.

Blackfish (2013)

De documentaire Blackfish is mij sinds ik het zag in 2013 altijd bijgebleven. Dit zijn films die het gedrag van mensen veranderen. Dit zijn films die gemaakt én gezien moeten worden!

Blackfish focust op de orka Tilikum, die in gevangenschap leefde in het amusementspark SeaWorld Orlando. Tilikum was tijdens zijn leven verantwoordelijk voor de dood van drie mensen. De orka stierf in 2017 op 36-jarige leeftijd. Natuurlijk gaat Blackfish niet alleen over Tilikum maar over alle orka’s die in gevangenschap leven. Een hele verdrietige en indrukwekkende docu die iedereen gezien zou moeten hebben!

The Grand Budapest Hotel (2014)

Wat een geweldige film is dit! Zowel de acteurs, het verhaal, de setting, de kostuums, de kleuren, de decors – alles klopt. Dit is film zoals film hoort te zijn!

Gustave H (Ralph Fiennes) is de concierge van een luxe hotel in de republiek van Zubrowka. Langzaam maar zeker wordt hij bevriend met de lobby boy Zero. Samen komen ze terecht in wilde avonturen wanneer een van de vaste gasten komt te overlijden. De film won 4 Oscars (beste originele muziek, beste kostuumontwerp voor Milena Canonero, beste make-up en haar, beste production design). Het werd daarnaast ook genomineerd voor 5 Oscars die de fim dus helaas niet won (beste film, beste regisseur, beste camerawerk, beste originele scenario en beste montage). De Oscar voor beste film ging dat jaar naar Birdman, wat ik een ontiegelijke slechte pretentieuze film vond.

Relatos salvajes/Wild Tales (2014)

Relatos salvajes is een Argentijnse zwarte komedie-drama uit 2014, geschreven en geregisseerd door Damián Szifrón. Het zijn zes korte verhalen waarbij elke op een eigen manier ‘wild’ is. Elk verhaal is sterk maar de eerste, ‘Pasternak’, spant de kroon. Zo goed!!

The Dressmaker (2015)

Ik keek deze film eergisteren voor de derde keer en ik vind hem elke keer gewoon nog iets beter dan de keer ervoor!

The Dressmaker is een Australische komedie-drama geschreven en geregisseerd door Jocelyn Moorhouse, gebaseerd op de roman door Rosalie Ham. Ik heb al eerder over The Dressmaker geschreven dus klikkerdeklik.

The Family Fang (2015)

The Family Fang heeft het totaal niet goed gedaan bij het publiek maar ik vind het alsnog een van de beste films van het decennium. Het is een komedie-drama geregisseerd door Jason Bateman. Hij speelt er zelf ook in samen met Jason Butler Harner, Kathryn Hahn en Nicole Kidman.

Annie en Buster Fang hebben een ongewone kindertijd gehad doordat hun rare ouders altijd maar mensen voor de gek hielden als een soort van kunstvorm. Niet alleen onbekenden maar ook hun eigen kinderen. Het was allemaal zeg maar niet heel gezond dus die kids hebben nu ze ouder zijn gebroken met hun ouders. Door een gebeurtenis worden ze nu gedwongen om op zoek te gaan naar hun ouders. Een bijzondere en verrassende film.

Moonlight (2016)

Moonlight is een prachtige film dat heel goed in elkaar zit. Een film over identiteit, over de invloed van je omgeving op je karakter, de invloed van je ouders, de kinderen op school, je seksualiteit – wat vormt je en wat niet?

We volgen Chiron, een homoseksuele Afro-Amerikaanse jongen uit één van de ruigste buurten van Miami. We zien drie hoofdstukken van zijn leven: zijn kindertijd, puberteit en volwassenheid. Elke fase wordt vertolkt door een andere acteur maar ze zijn alle drie even krachtig en overtuigend. Het is een mooie film, visueel poëtisch maar het verhaal is verre van poëtisch. Prachtig geregisseerd en terecht vele prijzen gewonnen waaronder de Oscar voor beste film.

Captain Fantastic (2016)

Ben (Viggo Mortensen) woont samen met zijn zes kinderen in de bossen in het noordwesten van Amerika. Dit is Ben’s ideale wereld, de plek waar zijn kinderen veilig kunnen opgroeien ver van de sociale druk van de moderne wereld en van alle oppervlakkige onbelangrijke zaken die de maatschappij belangrijk acht.

Door een bepaalde gebeurtenis heeft hij geen andere keuze dan dit zelfgemaakte paradijs met zijn kinderen te verlaten. Ze worden geconfronteerd met een hele nieuwe wereld en dit heeft natuurlijk een enorme impact op de zes kids. Goed camerawerk, mooi geregisseerd, goede boodschap, geweldige kleuren en sterke acteerprestaties.

Kubo and the Two Strings (2016)

Kubo vind ik de mooiste animatie van het decennium, wat een prachtige film is het toch. Ik heb er eerder hier over geschreven, dus lees via de link even verder.

Franca: Chaos and Creation (2016)

Deze documentaire gaat over Vogue redactrice Franca Sozzani. Het is persoonlijk, intiem en daardoor heel krachtig en ontroerend. Het komt volgens mij grotendeels doordat de docu door haar eigen zoon gemaakt is en dat is toch echt anders dan als een vreemde een film over je maakt.

Hier schreef ik er uitgebreid over, klikkerdeklik.

The Handmaiden (Ah-ga-ssi) (2016)

De Zuid-Koreaanse film The Handmaiden houdt je van begin tot einde geboeid. Het is een verrassende erotische thriller vol onverwachtse plottwists. Daarnaast is het visueel heel sterk. Ik schreef er al over, klikkerdeklik voor meer.

My Life as a Zucchini (Ma vie de courgette) (2017)

Ma vie de courgette is een ontroerende Zwitsers-Franse stop-motion-animatiefilm. Wanneer Raymond’s moeder komt te overlijden, moest de 9-jarige jongen naar een opvanghuis. Courgette (Raymond’s bijnaam) heeft moeite met de nieuwe situatie en met de andere kinderen in het opvanghuis maar langzaam vindt hij zijn plekje.

Capharnaüm (2018)

Dit is mijn favoriete film van de lijst. Het is een krachtige film die iedereen zou moeten zijn, kwestie van dingen weer in perspectief zetten. Zeg maar als je jezelf zielig vindt omdat je een grote televisie zou willen of omdat je internet net even traag is, dan even Capharnaüm kijken.

Het is een film over uitzichtloosheid, hoop, armoede, onrecht. Het is mooi, krachtig, ontroerend, confronterend en geweldig geregisseerd door de Libanese Nadine Labaki. De hoofdrolspeler Zain is een Syrische vluchteling die in 2012 met zijn familie in Libanon aankwam. Ze woonden in die tijd in een van de armste wijken van Beiroet en Zain kon niet naar school en groeide op in een omgeving van armoede, drugs en geweld. Omdat zijn leven dus heftig was en eigenlijk vrij dicht lag bij het verhaal van Zain in de film kon hij zich goed inleven in zijn rol en zet hij een supersterk staaltje acteerprestatie neer terwijl hij dus niet eerder had geacteerd. Hij speelt een jongetje van ongeveer 12 maar hij was 14 ten tijde van de opnames.

Labaki heeft vier jaar lang geresearched voor haar film. Ze wilde dat het zo realistisch mogelijk werd dus ze heeft gevangenissen en detentiecentra bezocht, ze is in de armste wijken geweest, ze heeft met kindjes gesproken die niets maar dan ook niets hebben. Ze vertelde in een interview dat haar uitgangspunt kinderen waren die opgroeien in afschuwelijke omstandigheden en die worden genegeerd of misbruikt. Al gaande besloot ze dat ze het ook moest hebben over moderne slavernij zoals zij dat noemt, ze wilde het juridisch systeem begrijpen. Ze wilde het onrecht en de hulpeloosheid uitbeelden. Al die thema’s komen bij elkaar in één geweldige film over een klein jongetje dat uit huis vlucht (ik zal de reden niet spoilen) en zichzelf moet zien te redden in zijn eentje met een baby (eh ja sorry de reden kan ik ook niet spoilen). Uiteindelijk belandt hij in de gevangenis (je raadt het al, de reden spoil ik niet).

Mocht je het je afvragen, de kleine acteur woont inmiddels in Noorwegen met zijn familie waar hij naar school gaat en een ‘normale’ jeugd tegemoet gaat. Trouwens, leuk weetje, de Ethiopische baby Jonas werd gespeeld door een klein Keniaans meisje.

It Must Be Heaven (2019)

Ik heb genoten van It Must Be Heaven, een unieke Palestijnse film waar ik al eerder een recensie over schreef dus lees hier verder.

Parasite (2019)

Parasite staat op werkelijk elke best of 2019 lijst die ik voorbij heb zien komen en dat is begrijpelijk. De film zit van begin tot einde ijzersterk in elkaar. Ik kan er niet veel over zeggen zonder te verklappen maar gaat dat zien, je zult versteld staan. Parasite is onverwachts en verrassend.

Avengers: Endgame (2019)

Ach ja, omdat het toch wel bij het decennium hoort. Het einde van een tijdperk en een groot mooi spektakel!

Luce (2019)

Luce is een van mijn favoriete films van 2019, enorm underrated als je het mij vraagt. Het is een intelligente subtiele film met goede acteurs en een krachtig sfeertje (goed geholpen door de sterke soundtrack). Er gaat wat mij betreft maar een ding mis in Luce en dat is het einde. Tot de laatste 10 minuten wist ik zeker dat Luce mijn favoriete film van 2019 zou worden en toen kwam dus de teleurstellende einde. Ik was met mijn dochter naar de bios en we besloten na de film voor een andere einde. Onze eigen einde. Veel beter 😉

Luce is de adoptiefzoon van Amy en Peter, gespeeld door Tim Roth en Naomi Watts. Hij is geboren in Eritrea en heeft als kind de oorlog van dichtbij meegemaakt, misschien zelfs als kindsoldaat (lijkt wel tussen de regels door in ieder geval). Nu is hij een van de beste studenten aan de universiteit. Hij is de perfectie zelve. Slim, beleefd, behulpzaam. Of lijkt het maar zo? Zijn docente Harriet lijkt niet overtuigd van de ‘heilige’ Luce. Er gebeuren ook wel rare dingen, zit Luce erachter of geeft ze hem gezien zijn achtergrond gewoon geen kans? Is er iets mis met Luce of zijn het ongegronde vooroordelen?

Dit was mijn lijstje dan! Wat is jouw favoriete film van het decennium?