Io Sono l’Amore | een film over liefde zonder liefde

Gisteravond Io Sono l’Amore (ik ben de liefde) gekeken, een Italiaanse film uit 2009 met Tilda Swinton en Marisa Berenson. Ik vond het een bijzondere zit. Swinton speelt de Russische emigrante Emma die al jaren in Milaan woont en getrouwd is met een steenrijke aristocraat. Ze hebben drie volwassen kinderen en de familie is enorm hecht, dus opa, oma, alle aanhang van de kids etc… Alles is mooi, elegant en volgens de regels. En die regels wringen. Niet alleen Emma heeft het er moeilijk mee, ook haar dochter vlucht voor de keurslijf van de familie.

Experimentele regiekeuzes

Er worden gedurende de hele film bijzondere regiekeuzes gemaakt, soms geslaagd, soms niet maar er wordt constant geëxperimenteerd. Dat maakt het leuk om naar te kijken. Vooral de sexscène gemengd met close ups van insecten en plantjes met de heftige muziek van John Adams is …anders dan we gewend zijn.

Doordat alles tot in het kleinste detail bedacht en geënsceneerd is, raakt de film niet echt maar Io Sono L’Amore intrigeert wel. De contrasten worden wel erg aangedikt en sommige scènes zijn tergend traag terwijl scènes die wat extra aandacht hadden kunnen gebruiken, voorbij zijn voordat je er erg in hebt. En, laten we wel wezen, er worden een paar behoorlijk onrealistische keuzes gemaakt door Emma (voornamelijk).

Tilda Swinton en de liefde

Tilda Swinton vind ik een aparte keuze voor Emma. Zeker niet de meest voor de hand liggende actrice voor die rol maar het is wel een geslaagde keuze. De eerste helft van de film doet ze door haar elegantie en snobistisch voorkomen een beetje aan Cate Blanchett denken. Later wordt het weer volop Tilda 🙂

En, even tussen jou en mij, maar hoezo ‘ik ben liefde’. Wat mij betreft zien we erg weinig liefde in de film. Het is nou niet een familie waarbij de liefde en genegenheid ervan afdruipt, de relaties zijn kil en afstandelijk. Ik ging de koppels allemaal af en kon er niet echt eentje vinden waarbij ik dacht: dat is nou liefde. En de relatie die Tilda onderhoudt, de relatie waar de film eigenlijk toch wel om draait, is wat mij betreft geen liefde. Lust, aantrekking, drang naar vrijheid, drang naar ‘gezien worden’, dat allemaal wel – maar geen liefde.

Call Me by Your Name

De laatste keer dat ik datzelfde gevoel had bij een film was bij Call Me by Your Name. Een film waarbij de sfeer, het gevoel, zo goed verwoord werd – een film die je wel echt voelde. Maar ook een film waarbij ik geen liefde zag.

Wat dus grappig was, was dat ik pas nadat ik Io Sono L’Amore zag dat het geregisseerd was door dezelfde regisseur als Call Me by Your Name, Luca Guadagnino. Aan de regiekeuzes had ik hem er echt niet achter gezocht. Gewoon puur als ik de twee films vergelijk, want meer heb ik niet gezien van Guadagnino. Behalve A Bigger Splash maar die ben ik vergeten.

Tijd om die nogmaals te zien en überhaupt meer van Guadagnino. Hij heeft me nieuwsgierig gemaakt naar meer. Trouwens, Io Sono l’Amore was in 2011 genomineerd voor een Oscar, die van ‘Best Achievement in Costume Design’. Werkelijk het enige in de hele film dat mijn aandacht niet heeft weten te trekken. Costume Design? Really?

Al met al, een bijzondere film om te zien en ondanks de minpuntjes zeer zeker de moeite waard.

Srsck score ★★★

Italië, 2009. Drama van Luca Guadagnino met onder meer Tilda Swinton, Flavio Parenti en Edoardo Gabbriellini.

Te zien op o.a Picl, Cinetree en Pluspakket (KPN).

Vind jij Tilda Swinton ook zo’n kameleon-actrice? Wat is je favoriete Swinton rol?