film involuntary
|

Movies Revisited: Involuntary (2008)

Welkom bij Movies Revisited! Ik ben Tattoo en ik zal hier elke maand een nieuw artikel schrijven over een ‘oudere’ film. Deze keer deel ik de tragische komedie Involuntary van de Zweedse regisseur Ruben Östlund met jullie. De film werd destijds goed ontvangen en won meerdere awards, de première vond toen plaats op het filmfestival van Cannes in de categorie Un Certain Regard.

Ruben Östlund

Ik woon inmiddels in Parijs, en op een avond liep er hier dus een rat over m’n voet heen…Ik zie inmiddels vaak genoeg ratten, maar óver m’n voet heen, dat vond ik wel much. Alleen diezelfde avond zag ik Triangle of Sadness van Ruben Östlund in de bioscoop, en was m’n avond toch weer een beetje goed. Het was een speciale screening waar hij zelf ook bij aanwezig was. Hij hield een praatje en het leek me wel een leuke gast, én Triangle of Sadness scheen voor mij de beste film van het jaar te zijn.

Na drie films en een interessante short van Östlund gezien te hebben, wist ik wel al dat ik een beetje fan was. Maar toen wilde ik natuurlijk meer films zien, en daarom heb ik Involuntary opgezet uit 2008. Dit moet voor mij toch echt z’n beste film zijn. Echt ongelofelijk goed, ik ben helemaal lyrisch, en wil hem hier graag aanraden.

Fly on the wall

De film (Zweedse titel: De ofrivilliga) bestaat uit vijf aparte verhalen, allen rondom het thema groepsdruk, die elkaar af blijven wisselen. De verhalen gaan over hele verschillende mensen, maar er loopt een rode draad doorheen. Alle verhalen hebben op hun eigen manier te maken met hoe mensen reageren op plotselinge situaties, peer pressure, en weerstand tegen die peer pressure.

Iets dat je terugvindt in alle films van Östlund is realisme, maar nee, wees niet bang, niet van dat saaie realisme. In het echte leven zijn dingen namelijk soms ook grappig, en soms niet, en soms inderdaad subtiel maar soms ook meer in your face. Daarnaast zijn mensen soms goed en soms slecht, en soms zijn ze goed maar doen ze slecht. Met andere woorden niet in alle situaties wordt er hetzelfde gehandeld, maar er wordt wel vaak (meestal) gehandeld uit angst, en dat is een onderwerp dat ik zelf ook heel graag wil bespreken in m’n toekomstige films.

Ik vind het geweldig hoe Ruben de ‘fly on the wall’ tactiek gebruikt, alle situaties worden van een afstandje bekeken vanuit één plek, er komt weinig editing aan te pas, waarmee dus de meest ‘objectieve’ manier om iets te filmen wordt toegepast. Ik kan het altijd wel waarderen, als iets gewoon wordt getoond wordt zoals dat het is.

Humor

Maar Involuntary is ook een giechel film, onder meer omdat het allemaal erg ongemakkelijk is neergezet. Heerlijk ongemakkelijk, droog en stilletjes. En aangezien alles zo simpel wordt weergegeven, besef je ook weer hoe grappig mensen op zich zijn. Gewoon gekke aapjes allemaal. Om het nog even te hebben over het realisme, het zit hem ook heel erg in de details, die man is duidelijk een observeerder want die details werden heel herkenbaar.

Een onderwerp dat namelijk ook een grote rol speelt in deze en in andere films van Ruben Östlund is toxische mannelijkheid, en ook dit weet hij prachtig vast te leggen. Soms gaat dat dus veel te ver, maar op een ‘subtiele’ manier, en dat is het schadelijke waardoor mensen uiteindelijk ‘involuntary’ dingen kunnen gaan doen. Dus ja, Involuntary is een giechel film, maar met een goede boodschap.

Een hele fijne dag toegewenst, ik ga lekker wandelen met de Parijse ratten! Tot volgende maand!

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.