Movies Revisited: The King of Staten Island (2020)

Welkom bij een nieuwe Movies Revisited! Ik ben Tattoo en ik deel hier twee keer per maand mijn mening over een ‘oudere’ film. Oud kan 1976 zijn, maar ook 2020 zoals in dit geval. Het is toch alweer bijna vijf jaar geleden dat de komedie/drama The King Of Staten Island van Judd Apatow (Trainwreck, 40 Year Old Virgin) uitkwam, met Pete Davidson in de hoofdrol.

Perfecte imperfectie

Pete Davidson blijft her en der aan het acteren, maar dit is tot nu het enige project waarin hij niet alleen zo’n belangrijke rol speelt, maar ook een versie van zichzelf. Het wordt al gauw riskant om zo verstrikt te raken in je eigen project, maar ik ben er zelf een groot voorstander van als mensen er helemaal voor durven te gaan. In filmmaken moet er een balans gevonden worden tussen universeel en persoonlijk. Toch vind ik dat de persoonlijke visie meer de overhand moet hebben, dus ja, speel gewoon lekker jezelf. Naast dat element vond ik bepaalde punten heel sterk, maar de imperfecties waren er ook, daar kom ik zo op.

Waar gaat het over?

Scott (Pete Davidson) wilt eigenlijk tattoo-artiest worden, maar heeft moeite om structuur te vinden in z’n leven. Scott was zeven toen z’n vader overleed tijdens zijn baan als brandweerman, en dat heeft hij nooit goed kunnen verwerken. Dit is één van de redenen waarom Scott zich depressief voelt en klakkeloos door het leven gaat. Hierdoor kwetst hij ook weer mensen en maakt hij, op zijn zachtst gezegd, niet de beste keuzes. Scott spendeert de dagen vooral door high te worden en te niksen met z’n vrienden. Hij weet niet hoe hij moet veranderen, en of hij dat überhaupt wilt.

Authentiek en grappig

The King Of Staten Island is een unieke film, vooral door de authentieke stukjes dialoog, zowel qua serieuze momenten maar ook qua humor, ik moest zelfs een paar keer hardop lachen. Scott is een genuanceerd personage dat erg op de hoogte is van z’n eigen problemen en de verandering die hij zou moeten maken. Ik was zelf erg geïnvesteerd in hoe dat zou lopen. De sleur waar Scott inzat en hoe dat zo is gekomen kreeg je goed mee. Er zat bijvoorbeeld een zinnetje in over hoe hij moest stoppen met kunstschool door z’n ADD, dat soort dingen worden meestal niet zo natuurlijk benoemd in films.

Het zit hem dan ook vooral in de details met deze film in set design, muziek, woordkeuzes, etc. Ik moet toch ook even de downside benoemen van dat het soms, en hopelijk snappen jullie een beetje wat ik bedoel, te duidelijk was dat het Hollywoodacteurs waren die personages speelden waar ze weinig mee gemeen hebben. En dat nam dus ook een beetje weg van de authenticiteit waar ik het eerder over gehad. Maar ik vond absoluut dat de film genoeg redeeming qualities had, ondanks de imperfecties zit The King Of Staten Island na een tijdje nog steeds in m’n hoofd.

Laat weten wat jullie ervan vinden als jullie hem kijken!