poor things filmrecensie
|

Poor Things: geile Frankenstein in wonderland

Regisseur Yorgos Lanthimos heeft duidelijk een type: origineel, surrealistisch en edgy. Je kent de Griekse regisseur wellicht van zijn eerdere films Dogtooth, the Lobster en The Favourite. Poor Things is zijn tweede samenwerking met Emma Stone, die de hoofdrol met verve vertolkt. Ze is daarnaast ook één van de producenten. Poor Things is voor 11 oscars genomineerd, en geheel terecht. Je kunt daarentegen prima erkennen dat een film geweldig gemaakt is, maar toch de bioscoop verlaten met een naar gevoel doordat de boodschap en/of het verhaal je niet ligt. Het is wel een film die je los van het gevoel dat je eraan overhoudt gewoon moet zien, en doe me een gunst: kijk Poor Things in de bioscoop. Dit is absoluut een film voor het grote scherm. (en psssst, niet met een eerste date of je moeder gaan).

Wat is er zo geweldig aan Poor Things?

De film is er een zoals je ze zelden ziet. De decors zijn geweldig. Denk aan een soort van tijdloos steampunk omgeving. Het staat geheel los van tijdperiodes en zelfs aardrijkskundige begrippen. Stedennamen worden wel genoemd maar het is echt niet het Lissabon of het Parijs dat jij kent. De landschappen zijn een soort van Alice in Wonderland versie van Europa (en Egypte). Hoe dan ook, het is schitterend. Net of je naar een bewegend schilderij kijkt! Je blijft van begin tot einde geboeid door de omgeving. Let op de details! Er is zoveel te zien maar het gaat soms best snel.

Het kleurgebruik maar ook zeker de manier van filmen en de muziek zorgen voor een vreemde surrealistische sfeer. Ten tweede, de kostuums. Diepe diepe buiging voor kostuumontwerpster Holly Waddington. Alles in Poor Things werkt vervreemdend. Dat geldt ook voor de kleurrijke en over-the-top kostuums. Vooral de kleding van Emma Stone is ge-wel-dig.

Let ook op de ontwikkeling van de kleuren en muziek tijdens de film. Ze gaan mee in de ontwikkeling van Bella, super gedaan.

poor things in de bioscoop

Waar gaat Poor Things over?

Na haar dood wordt Bella Baxter (Emma Stone) tot leven gewekt door de wetenschapper Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe). Godwin staat bekend om zijn grensverleggende experimenten, maar wordt tegelijk ook gevreesd door zijn afgrijselijk voorkomen. Bella ziet hem als een vaderfiguur en noemt hem God. Zij moet alles opnieuw leren: praten, lopen, etc. Bella is leergierig en krijgt het op een gegeven moment benauwd bij Godwin. Ze wilt de wereld zien, dingen leren en ontdekken.

Wanneer gladjanus Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo) in haar leven verschijnt, blijkt hij haar sleutel naar vrijheid te zijn. Ze pakt haar spullen en reist met hem af naar Lissabon. Hoe meer ze ziet en hoe meer ze leert, hoe nieuwsgieriger ze wordt. Ze heeft een onverzadigbare honger naar vrijheid en ontdekking. Hoe en wanneer zal deze honger gestild worden?

Seks als antwoord

Nu komen we dan aan bij het deel waar ik mijn vraagtekens bij heb. De boodschap is namelijk dat Bella, ondanks de mannen die haar voor hun eigen plezier gevangen willen houden, krachtig opkomt voor zichzelf en voor gelijkheid en tegen het patriarchaat en blablabla, maar…! Al seksend reist Bella Baxter van hot naar her en beleeft ze (seks-)avontuur na (seks-)avontuur. Hoezo gelijkheid? Hoezo bevrijding via seks? We maken de groei en ontwikkeling van Bella mee tijdens de film.

Aan het begin praat ze als een baby, aan het einde als een volwassen ‘wijze’ vrouw. Was ontplooiing dan echt alleen maar mogelijk via seks? En dan begin ik nog niet eens over hoe storend het is dat een vrouw met het verstand van een kind van een paar jaar oud een komkommer in d’r doos stopt midden tijdens de lunch. Het is toch een kind in een volwassen lijf. Heel dubbel en best ongemakkelijk.

Kijken of niet kijken

Ik zei het al: kijken, kijken, zeker kijken. Het is een film zoals je ze zelden ziet. Een grootse productie met aandacht voor detail op alle vlakken, kleuren, cinematografie, muziek, kostuums, dialogen. De acteurs zijn goed, er is ook zeker chemie tussen de acteurs, zelfs de bijrollen zoals de oude vrouw op de boot zijn erg sterk. En, het is nog best een grappige film ook. Al was die geit scène aan het einde onnodig en behoorlijk flauw, maar hee, het kan niet allemaal perfect zijn. Yorgos Lanthimos mag echt wel trots zijn op dit meesterwerk!

Maar bereid je dus wel voor op het verhaal. Ik vind het prima als er een geile Frankenstein in Wonderland wordt gemaakt, zeker als het zo mooi in elkaar gezet is, maar noem het dan wel wat het is. Poor Things is overigens een verfilming van het boek van de Schotse schrijver Alasdair Gray en het oorspronkelijke Frankenstein werd geschreven door de Engelse schrijfster Mary Shelley. Een verschil in tijd sowieso, maar ook wel in perceptie. Vertel me niet dat Poor Things over gelijkheid en emancipatie en dat soort dingen gaat, want dan had ik graag Bella Baxter niet alleen via seksuele ervaringen willen zien groeien. Ik vind het juist een vrij misogynische film. En misschien is dat ook wel weer inherent aan een goede film, dat een film hoort uit te dagen en emoties op te roepen. Dat doet Poor Things zeker. Ik denk dat niemand na deze film de bioscoopzaal onaangeroerd uitloopt (zeker Bella Baxter niet).

Srsck score ★★★★

VS, 2023. Drama/komedie van Yorgos Lanthimos met o.a. Emma Stone, Willem Dafoe en Mark Ruffalo.

De film Poor Things is nu te zien in de bioscoop

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.