Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait
In Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait wordt gepraat over de liefde. We hebben allemaal een beeld bij de ideale relatie, principes, een mening over de liefde, over wat hoort, wat wel en wat niet kan. En we praten graag over de liefde, over andermans relaties – Douwe Bob of Dré Hazes anyone? Volgens regisseur Emmanuel Mouret is er alleen wel een groot verschil tussen, zoals de titel al aangeeft, de dingen die we zeggen en de dingen die we doen.
Flashbacks galore
Wanneer Maxime op bezoek gaat bij zijn oom François in Zuid-Frankrijk, om bij te komen van een gebroken hart, blijkt François halsoverkop naar Parijs te zijn vertrokken. Maxime wordt daarom ontvangen door de vriendin van zijn oom, Daphné. Al gauw raken ze aan de praat. Hij vertelt haar waarom zijn hart is gebroken, zij vertelt hem hoe de relatie met François begon. Wij zien het als kijker middels flashbacks allemaal gebeuren.
Alle verhalen en relaties die aan bod komen zijn met elkaar verbonden. Soms door hele subtiele details, het is daarom zo nu en dan zoeken naar de link. Dat kon ik wel waarderen.
Pretentieus en gekunsteld
De dialogen in Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait zijn theatraal en pretentieus. Totaal niet natuurlijk. Geen mens praat normaal zo! En dan constant die klassieke pianomuziek erbij. Erg ongeïnspireerd. Daarnaast komt het geheel, deels door de dialogen maar ook deels door de acteurs, enorm gekunsteld over. De enige die me overtuigde was Émilie Dequenne, al was haar personage wel deel van één van de meest onrealistische verhalen uit de film.
Waar ik ook moeite mee had was hoe oninteressant de twee mannen waren waar alle vrouwen op vielen. Totaal niet charismatisch of aantrekkelijk. Niels Schneider die Maxime speelde was zo nietszeggend en emotieloos. Er was ook totaal geen chemie tussen hem en zijn vrouwelijke tegenspeelsters. Sowieso zijn de personages gewoon niet erg interessant. Het zijn rijke mensen uit Parijs, goed opgeleid, met goede banen en grote huizen. Van die mensen die nooit tegenslag hebben gekend en nu enorm moeilijk doen over dingen die helemaal niet zo ingewikkeld hoeven te zijn.
Zuid-Frankrijk als filmlocatie
Mijn recensie van Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait is niet bepaald positief maar was het dan allemaal zo slecht? Nee, want tijdens de ellenlange saaie gesprekken lopen de acteurs door het prachtige landschap van Zuid-Frankrijk. Meerdere scènes zijn in Parijs gefilmd en voor één scène werd in de Drôme gefilmd maar al die prachtige landschappen die je ziet, liggen in de Vaucluse.
De volgende schitterende dorpen en plaatsen dienden als filmlocaties: Vaison-la-Romaine (aanrader voor een vakantie, het is werkelijk schi-tter-end daar), Le Barroux, Malaucène, Suzette, Crillon-le-Brave, en het treinstation van Avignon.
Srsck score ★
Frankrijk, 2020. Drama van Emmanuel Mouret met Niels Schneider, Camélia Jordana en Vincent Macaigne.
Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait is verkrijgbaar op dvd en te zien op vod, o.a op Picl en Pathé Thuis.
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
Als het verhaal niet goed in elkaar steekt dan is het ook niet leuk om naar te kijken. Een man waar iedereen op valt moet er wel goed uitzien.
Ik denk dat veel vrouwen hem er goed uit zouden vinden zien maar hij is oninteressant. Tenminste, dat vond ik dan.