Barbie en de zeven waarheden

Je Barbie hoeft niet op je te lijken, je bent mooi, precies zoals je bent  

Een paar dagen geleden kwam Mattel met drie nieuwe types Barbie: curvy, tall en petite. Inclusief zeven huidskleur-tinten, 24 haarstijlen en 22 oogkleuren…Ik vind het eerlijk gezegd helemaal niets. Waarom niet? Nou, het gaat niet alleen om Barbie: ik vind de huidige tendens waarbij alles maar waarheidsgetrouw moet zijn niet geweldig.

Je hebt enerzijds de fantasiewereld met Barbies en topmodellen, met sprookjes, Facebook-perfectie en ja, sorry, ook Dove reclames – en je hebt anderzijds het echte leven met discriminatie, met oorlog, met belastingen, met dikke dunne lange korte mensen. Je kunt je kind toch uitleggen dat een pop een pop is? Een nep-iets. Die werkelijkheid, die komt nog, daar ontkom je niet aan, maar moet dat meteen vanaf dat je je eerste stappen zet?

Original, Petite, Tall en Curvy

Hoe lang zullen ze vergaderd hebben over de termen ‘petite’, ‘tall’ en ‘curvy’ om niemand voor het hoofd te stoten? Het is toch niet omdat Barbie lang, slank met behoorlijke borsten is, dat dat het enige echte schoonheidsideaal is?! Zo ziet Barbie er gewoon uit. Het is geen voorbeeld, het is een pop.

Je kunt beter jouw kind leren dat niet alles om ons heen een voorbeeld is en dat er een duidelijke scheidingslijn is tussen echt en nep, in plaats van alle poppen te veranderen. Dat laatste is bovendien onmogelijk. Ok, dan hebben we nu een Barbie met brede heupen maar een Furby is nog steeds een vaag beest en een Bratz pop heeft nog steeds bizar grote ogen. En laten we het maar helemaal niet over Blythe hebben 🙂

Toen ik klein was had ik Barbies en Sindys maar het is nooit in me opgekomen dat ik er ook zo uit wilde zien. Ik bedoel, het waren de jaren ’80, ik had een pop met een langspeelplaat in haar rug, ik heb nooit gewenst om een langspeelplaat in mijn rug te krijgen alleen maar omdat ik die pop cool vond.

Ik lijk qua uiterlijk totaal niet op Barbie maar daar ben ik nooit diep ongelukkig over geweest. Het is werkelijk waar nooit in me opgekomen. Of neem Dochterlief, die speelde met die afschuwelijk lelijke Bratz poppen. Die hebben grote hoofden, onnatuurlijk grote ogen en een kilo make-up. Ik heb Dochterlief nooit horen zeggen: “mama ik hoor er niet bij want ik heb normale ogen, ik wil ook buitenaards grote paarse ogen net als mijn pop”.

Is Barbie wel slim, lief, grappig?

Daarnaast kun je de nadruk leggen op wat Barbie nou eigenlijk doet of hoe ze is. Blond, donker, lang of klein: is ze op wereldreis met Ken? Is ze vluchtelingen aan het helpen? Houdt ze van dieren? Is ze arts? Kan ze goed tekenen? Want serieus, wat maakt het uit hoe haar lichaamstype eruit ziet? Door er zo’n enorm punt van te maken, maak je het groter, belangrijker – alles lijkt daar om te draaien.

En als we nu toch moeilijk gaan doen over het uiterlijk van poppen, waarom veranderen we Ken niet? Waarom hebben we geen petite Ken en een curvy Ken? Geven we hier dan geen heel raar signaal af?

Sprookjes

Zo’n Barbie, dat is toch net zoiets als een sprookje? We gaan nu toch niet sprookjes veranderen? Moet Assepoester ook curvy zijn? De dwergen toch maar tall? Jouw kind begrijpt toch dat er niet zoiets is als dat je in het bos een prins tegen het lijf loopt en daarmee trouwt en voor altijd en eeuwig gelukkig bent met een horde kindertjes en glazen muiltjes? Waarom zouden ze dan niet begrijpen dat een pop slechts een pop is en dus ook nep? Waarom moet alles zo echt zijn? Laat kinderen toch lekker fantaseren en dromen.

Door erbij te betrekken, sluit je ook uit

Ik vind ook dat het averechts werkt. Door te proberen niemand buiten te sluiten, sluit je juist steeds meer groepen buiten. Barbie was blond en nep. Iedereen die niet blond en nep was, hoefde zich ook gewoon niet aangesproken te voelen en klaar. Nu zijn we waarheidsgetrouw dus nu hebben we lange Barbies, curvy Barbies (o wee als je het woord dik noemt) en petite Barbies (whatever dat inhoudt).

Waar blijven de kale Barbies, de Barbies met twee verschillende kleuren ogen, de moslim Barbie of de Barbies met pukkels. Zijn die mensen niet belangrijk? Moeten die niet vertegenwoordigd worden? Begrijp je wat ik bedoel? Even kort door de bocht.

Ik vind uit het diepste van mijn hart iedereen gelijk. Voor mij is een mens gewoon een mens. Het kan me echt totaal niet schelen hoe je eruit ziet, waar je vandaan komt, wat je seksuele voorkeur is – en ik kan me dus ook irriteren aan mensen die dat verschil wel maken. Soms wordt het verschil gemaakt onder het mom van ‘er moet geen verschil zijn’ en dat vind ik het ergste.

Het is net als wanneer ik nu soms mensen ontmoet en dat zij dan opeens heel goed gaan articuleren en zeggen: “Ooooh maar wat spreek je goed Nederlands. Goed zo.” (zo vaak gebeurt het gelukkig niet)(en eh..ja…bedankt, maar ik woon hier dan ook al 32 jaar dus dat mag ook wel). Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat die mensen het wel goed bedoelen maar juist door zo’n opmerking maken ze verschil. Ze ‘maken’ mij op zo’n moment ‘anders’.

Films

Kijk maar naar films. Denk even aan beroemde curvy acteurs momenteel. Ja ik houd hem erin hoor, curvy. Jack Black, Rebel Wilson, Melissa McCarthy. Wat hebben ze gemeen? Wat de rollen betreft die ze krijgen bedoel ik dan? Ze zijn grappig. Ok, dus in Hollywood wordt curvy gelijkgesteld aan grappig. Betekent het dat alle curvy people op aarde grappig zijn? Nee. Ik ken genoeg wat zwaardere mensen die totaal niet grappig zijn maar dat is nooit de issue geweest want ik weet dat een film een film is.

Films werken met karikaturen: lang en blond is sexy en vaak dom, curvy is funny, donkere mannen zijn mysterieus, russen zijn enge moordenaars, etc etc…Toch denk ik (en hoop ik) dat het gros van de mensen begrijpt dat het niet echt is. Waarom moet Barbie wel echt zijn?

Laat kinderen kind zijn

Die maatschappelijk verantwoorde Barbies zijn er vooral voor de ouders als je het mij vraagt. In de essentie zijn kinderen al op natuurlijke wijze maatschappelijk verantwoord. Zij maken geen verschil. Verschil maken is een volwassen-ding. Voor een kind is een mens een mens. Wat voor huidskleur, lichaamstype of haarkleur die ook heeft. Dat boeit ze meestal echt niet. Volwassenen creëren het probleem. En door Barbies verschillende lichaamstypes te geven versterkt het naar mijn mening het verschil alleen maar. En dat vind ik zonde. Laat een kind lekker kind zijn.

Geen Srsck-artikelen meer missen? Volg ons op Bloglovin.