Beirut Dreams in Color | over LGBTQ+-rechten
Eén van de documentaires die indruk op me maakte tijdens het Movies that Matter festival dit jaar, was Beirut Dreams in Color. De korte film was deel van een selectie shorts binnen het thema The Fire Within, waarin de zoektocht naar vrijheid centraal staat. Beirut Dreams in Color maakt in slechts 28 minuten pijnlijk zichtbaar hoe penibel deze zoektocht kan zijn. De LGBTQ+ gemeenschap kent een lange geschiedenis van onderdrukking. De documentaire laat zien hoe het is voor de LGBTQ+ gemeenschap om onderdrukt en bedreigd te worden door de regeringen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Libanese Rockband
Dit wordt in Beirut Dreams in Color getoond middels twee verhalen. Enerzijds ligt de focus op de Libanese rockband Mashrou’ Leila en anderzijds volgen we de gebeurtenissen rondom de Egyptische activiste Sarah Hegazy. Beiden zijn spijtig genoeg in aanraking gekomen met onderdrukking door hun overtuigingen en seksuele geaardheid – met levensbepalende consequenties.
Hamed Sinno is de zanger van Mashrou’ Leila. Hij kwam tijdens zijn studententijd in Beiroet uit de kast. Sindsdien pleit hij voor LGBTQ+-rechten in het Midden-Oosten én de rest van de wereld. Zoals hij tijdens een interview komen de nare reacties, het onbegrip en de afwijzing helaas in alle landen voor. Het is een mondiaal probleem. Mashrou’ Leila gebruikt de muziek om aandacht te vragen voor onderwerpen als ras, politieke vrijheid, corruptie, en genderongelijkheid.
Optreden werd ze hierdoor steeds lastiger gemaakt in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika. Zo werd hun concert in 2019 op het bekende Byblos Festival geannuleerd, mochten ze niet meer optreden in Jordanië en kregen ze doodsbedreigingen. Zowel Sinno als de violist en oprichter van de band Haig Papazian zijn uiteindelijk naar New York verhuisd. Ze treden nu voornamelijk in de VS en in Europa op.
Sarah Hegazy
Sarah was een Egyptische lesbische activist. Haar lot is op verdrietige wijze verbonden met de rockband. Het is tijdens hun concert in Cairo in 2017 dat ze met een regenboogvlag zwaaide. Hoe klein en onschuldig klinkt dat, hè? Ze was blij en zwaaide met een regenboogvlag tijdens een concert. En toch heeft deze onschuldige actie verregaande gevolgen gehad voor Sarah.
Samen met enkele andere concertbezoekers werd Sarah Hegazy gearresteerd voor het aanzetten tot immoraliteit of losbandigheid, in de bak gegooid, vernederd en gemarteld. Het duurde drie maanden voordat ze vrijgelaten werd. Een goede vriend van haar zegt in de documentaire dat ze nooit meer de Sarah is geworden van vóór die tijd. Ze ging gebukt onder diepgaande trauma’s en werd ook na haar vrijlating – onder meer online – bedreigd en uitgescholden. Ze vroeg asiel aan in Canada en emigreerde daarheen maar deze gebeurtenissen zijn haar teveel geworden. In 2020 pleegde Sarah zelfmoord.
Homofobie en transfobie
Ik heb nooit begrepen waarom iemand een probleem zou hebben met iemands seksuele voorkeur. Leef en laat leven. Het doet toch niemand pijn als Peter op Hans valt of Lara op Emilie? Who cares? Laat mensen lekker hun leven leiden zoals ze dat zelf willen, ze hebben er maar eentje. Homofobie en transfobie is iets dat in alle landen en in alle werelddelen voorbijkomt. In sommige landen wordt daar een schepje bovenop gelegd (understatement) omdat de overheid dit ook nog eens bevordert en aanmoedigt zoals Egypte in het voorbeeld van Sarah Hegazy.
Wist je dat:
- homoseksualiteit in 70 landen strafbaar is?
- je in 11 van die landen ter dood veroordeeld kunt worden?
- in slechts 26 landen het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht erkend wordt?
Ik zag op de site van Amnesty International dat de laatste jaren het geweld tegen lhbti’ers weer opleeft. En dat is overal te zien, kijk eens naar reacties op social media onder foto’s van – ter illustratie – een stel van hetzelfde geslacht dat kust. Ik zag onlangs ook echt walgelijke reacties onder een foto van Elliot Page op Insta. Het is toch gewoon te gek voor woorden dat je bang moet zijn om hand in hand te lopen op straat bijvoorbeeld? Ook in Europa, vergis je niet.
Kortom, Beirut Dreams in Color vraagt aandacht voor een belangrijk onderwerp. En elke stem in deze is belangrijk.
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
Helemaal met je eens hoor! Begrijp ook niet waarom mensen daar problemen mee hebben. En om die reacties kan ik dan altijd zo boos worden!
Lekker iedereen in hun waarde laten en leef je eigen leven.
Vind dit zo onwijs verdrietig! En hoe dapper ben je als je, ondanks het regime waarin je opgroeit, je toch zo durft uit te spreken. Iedereen zou zichzelf moeten kunnen uiten in de liefde (uiteraard binnen gezonde grenzen) zolang je de ander niet schaadt. Ongeacht waar je geboren wordt. Wat dat betreft hoop ik dat komende generaties dit soort achterhaalde stupiditeiten doorbreekt.
*doorbreken
Dit ga ik tippen aan mijn jongste dochter! Die vindt dit soort onderwerpen heel interessant. Dank voor de tip!
Wat afschuwelijk. Ook wat er uiteindelijk met Sarah is gebeurd. Hoe het is afgelopen. Waarom hebben mensen er inderdaad moeite mee als je in een ander hokje past dan ‘gebruikelijk’? Wat is er mis mee om een andere voorkeur te hebben? Ik begrijp de agressie en woede die dit oproept bij anderen totaal niet. Heel heftig om dit zo te lezen. Het lijkt mij dan ook een intrigerende docu. Eentje die misschien wel iedereen zou moeten zien.