De film DNA in de bioscoop: Op zoek naar je identiteit
De Franse film DNA, van en met Maïwenn, is losjes geïnspireerd op Maïwenn’s eigen ervaringen en gaat over identiteit, lastige familiebanden, ergens bijhoren en vooral de zoektocht naar je roots.
Algerijnse roots
Neige, gescheiden moeder van drie kinderen, bezoekt regelmatig haar Algerijnse grootvader Emir die in een bejaardentehuis woont. Zij heeft een diepe band met hem. Hij is tenslotte meer een vader voor haar geweest dan haar eigen vader. Ook met haar moeder heeft ze altijd een moeilijke verhouding gehad. De lijn tussen liefde en haat is heel dun wat betreft haar ouders, al wordt er tijdens de film niet geheel duidelijk waarom.
Hoe dan ook, opa Emir is haar alles én de lijm die de hele familie bij elkaar houdt. Wanneer hij komt te overlijden, worden de vele lagen en verborgen spanningen in de familie steeds zichtbaarder. De dood van haar grootvader en de onvermijdelijke familieruzies leiden tot een diepe identiteitscrisis bij Neige.
Afkomst is voor velen onderdeel van hun identiteit dus om jezelf te vinden moet je soms kijken naar waar je ouders of, in dit geval, grootouders vandaan komen. Neige verliest zich steeds meer in die zoektocht naar haar Algerijnse roots.
Iets te zweverig
De ex van Neige, gespeeld door Louis Garrel, brengt haar de nodige steun en de kijker een vleugje humor, wat welkom is bij het beladen onderwerp. Maïwenn’s film is bij tijden onsamenhangend en vooral iets te zweverig naar mijn smaak. Ook blijven er vele vragen onbeantwoord (waarom is haar band met haar ouders zo slecht?) en van sommige verhaallijnen zag ik de toegevoegde waarde niet (ze is moeder van drie kids maar dat komt amper terug in de film).
Maïwenn lijkt de keuze om bepaalde vragen niet te beantwoorden wel heel bewust te hebben gemaakt. De film DNA draait om de gevoelens van de personages en niet om de uitwerking van de familiebanden. Hoe ze zich voelen is belangrijker dan waarom ze zich zo voelen. Het maakt niet uit waarom de kleinzoon door de opa is opgevoed of waarom haar eigen relatie met haar zus duidelijk ergens een deuk heeft opgelopen, het gaat om de zoektocht naar haar eigen identiteit. Waarom voelt Neige zich zo leeg? Laat als kijker de ‘waaroms’ los en vaar mee op de gevoelens en karaktereigenschappen van de familieleden.
Er zijn weinig sympathieke familieleden overigens. Neige is helemaal geen leuk mens. Vond ik dan. Of die moeder, akelig mens, sterk neergezet door Fanny Ardant. Zo, wat wordt die vrouw mooi oud trouwens!
Brief aan mijn dochter
Zelf vond ik het onderwerp heel herkenbaar, niet het deel over de shitty ouders (haha) maar de verbondenheid die je kunt voelen met verschillende landen waardoor je je soms verscheurd voelt, of waardoor je soms voelt dat je nergens bij hoort. Ik ben zelf een mix van meerdere landen en vooral in mijn jeugd, voelde ik dat ik nergens echt hoorde. Bij het ene land was ik allang weg, ik sprak de taal niet eens meer – terwijl ik in het andere land niet volledig geaccepteerd werd want ik was er niet geboren. Het duurt even voordat je je eigen identiteit vindt en het kan best pittig zijn. Toch zijn er films rondom dit thema die mij meer ontroerden, zoals The Farewell.
Extra shoutout voor het gedicht/lied helemaal aan het einde van de film. Het is Lettre à ma fille, geschreven door Grand Corps Malade en geïnterpreteerd door de Algerijnse zanger Idir. Die raakte me meer dan de hele film bij elkaar. Prachtige tekst!
Maïwenn en haar privé perikelen
Voor wie Maïwenn niet kent, een korte kennismaking: Maïwenn Le Besco werd in 1976 geboren, in Les Lilas, iets buiten Parijs. Haar vader is Bretons-Vietnamees en haar moeder Frans-Algerijns. Vanaf haar jonge kinderjaren neemt haar moeder haar mee naar allerlei castings. Haar eerste rol in een film speelt Maïwenn al op 5-jarige leeftijd. Met zeven jaar speelde ze in nog eens drie films en daarna bleef ze op regelmatige basis acteren.
Fast forward naar 1991, het jaar dat ze regisseur Luc Besson ontmoet. Ze is nog maar 15 jaar oud. Eén jaar later trouwen ze (!). Ze speelt in zijn films – een mini rol in Léon en een kleine rol in The Fifth Element – en krijgt zijn kind, dochter Shanna (1993). In 1996, tijdens de opnames van The Fifth Element – verlaat Luc Besson Maïwenn voor Milla Jovovich (met wie hij in 97 trouwt maar ook dat huwelijk is geen lang leven beschoren). Het ging toen een tijd heel slecht met Maïwenn maar dan echt heel slecht, denk drugs, eetstoornis, alcoholisme, depressie.
Nog eens fast forward naar 2006: Maïwenn’s eerste film als regisseur komt uit, het autobiografische Pardonnez-moi. Ze gebruikt sinds 1991 alleen haar voornaam als gevolg van haar slechte verstandhouding met haar ouders. Vrijwel al haar films zijn deels autobiografisch.
De actrice (turned scenarist/regisseur) sleepte in 2011 de prijs van de jury van Cannes in de wacht voor haar film Polisse. DNA (Franse titel = ADN) is dit jaar terug in de officiële selectie van het prestigieuze filmfestival. Of ze hem weer wint? Ik denk het niet maar het is een goede poging.
Srsck score ★★★
Frankrijk, 2020. Drama van Maïwenn met Maïwenn, Fanny Ardant, Louis Garrel en Omar Marwan.
De film DNA is nu te zien in de bioscoop
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
Zo te lezen schreeuwt deze film op een vervolg om alle losse eindjes duidelijk te maken!
Wat heb je dit weer mooi neergeschreven. Herkenbaar verhaal voor mij met de uitzondering dat alles in eigen land was. Het grootste deel van mijn leven heb ik het gevoel gehad dat ik nergens bij hoorde. Dit is recent gaan veranderen doordat ik mezelf gevonden heb en blij ben met wie ik ben. Als ik terug kijk was het nutteloos om ergens naar op zoek te gaan. Wat ik moest vinden, zat in mij.
Liefs
Ha mooi gezegd en klopt ook. Uiteindelijk vind je vaak bij jezelf wat je lange tijd zoekt.
Hmmmm die Luc Besson is niet een heel lekker persoon volgens mij (ik ging hem even googlen). Dit lijkt mij ook niet een heel leuke film om te kijken. Altijd fijn om een eerlijke review te lezen zodat je tenminste weet waar je aan begint. En een review is ook handig, omdat op zich de film mij wel aanspreekt. Of aansprak kan ik beter zeggen.
Als boek zou dit verhaal het denk ik prima doen.
Je kunt er dan een eigen gevoel en draai aangeven. Iets wat bij het kijken naar een film voor je wordt gedaan.
Het onderwerp fascineert mij wel. En ik denk dat ze sterker uit “de strijd” is gekomen dan dat ze er in inging.
De titel is interessant maar de inhoud zo te lezen wat zweverig. Dat lijkt me wat minder fijn kijken.
mooie heldere review. Ik ben eigenlijk dol op een verhaal, ik wil alle waaroms weten ( en dan nog een paar) ik geloof niet dat dit mijn film is Jammer, want het is wel mijn thema