De aanslag in Brussel en de Troostduif
We hebben allemaal wel eens een troostduif nodig. Laat het me uitleggen. Toen mijn kinderen jonger waren, van die mini Srsck-jes, zocht ik iets zeldzaams als troostdingetje. Met andere woorden, ik zocht een hulpmiddel om mijn kleintjes te troosten wanneer ze pijn hadden of als ze verdrietig waren. Iets in de trant van magisch sterrenpoeder. Maar wat heb je nou aan een troostding dat niet bestaat of dat zo zeldzaam is als een klavertje 4 dat je er nooit eentje vindt. Nee, het ‘dingetje’ moest bestaan en het liefst vaak voorkomen maar ook weer niet te vaak.
Fonteinen, vrede en frietjes
Ik vind duiven mooi – hun vorm en hun kleuren. Ze doen me denken aan goede dingen zoals fonteinen, vrede en frietjes en aan mooie steden zoals Amsterdam en Triëst. Vroeger was mijn bijnaam Duifje maar dat ga ik niet verder toelichten. De meeste mensen vinden het nare beesten, vliegende ratten, dat soort. Dat vind ik zielig – ik vind ze miskend en onbegrepen.
Dus ja, mijn magische sterrenpoeder werd een duif. Maar niet zomaar een duif. Daar heb je er zoveel van, van zulke hoeveelheden verdwijnt de magie. Witte duiven, wel gewoon stadsduiven, maar overwegend witte duiven werden onze ‘troostduiven’. Als een van mijn kindjes viel of verdrietig was en er was toevallig zo’n witte duif in de buurt (relatief vaak), dan zei ik: “Kijk! Daar is een troostduif!”, en al snel verscheen weer een glimlach op hun gezicht.
Brussel 22.3.2016
Maar ja, kinderen groeien op en voor je er erg in hebt zijn troostduiven weer gewone duiven geworden. Tot gisteren, toen was het raak in Brussel. Je weet sinds Parijs dat het op een gegeven moment weer gaat gebeuren, maar wanneer zo’n terroristische aanslag daadwerkelijk plaatsvindt, dan word je er toch weer heel erg stil van.
Ik had de kleine man naar de kapper gebracht en op de radio hoorde ik het nieuws. Boosheid. Onrecht. Onmacht. Ongeloof. Ik was helemaal van slag. Op de weg terug naar huis zegt mijn kleine man opeens: “Kijk mam! Een troostduif! En wel de mooiste ooit!” Je begrijpt, die moest op de foto ♥ ♥ ♥
Troost tips
Voor het geval je geen troostduif in de buurt hebt:
- Luister naar je kindje. Volle aandacht hè, geen half oortje terwijl je aan het appen bent of ondertussen die voetbalwedstrijd op tv probeert te volgen. Sommige kindjes hebben helemaal geen zin om te vertellen wat er aan de hand is, dan werkt een dikke knuffel meestal ook goed en daarna samen iets doen ter afleiding – zie puntje hieronder
- Maak samen een tekening of vertel een verhaal. Dat leidt af. Maak je verdrietig kindje het middelpunt van het verhaal. Een hoofdrolspeler die ook op zijn knietjes valt en uiteindelijk de superheld van het verhaal is of iets dergelijks 😉
- En last but not least, zoals Dochterlief zou zeggen: Pizza! (oftewel humor is de beste medicijn…)
En als je een poging wilt wagen om de niet-uit-te-leggen-terreurdaden uit te leggen aan je kinderen, dan verwijs ik jou naar een blog uit mijn archief – hoe leg je terrorisme uit aan je kids – ik had echt gehoopt dat dat een blog was, dat helemaal onder aan de archiefstapel was blijven liggen…

Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
Wat een prachtige troostduif en wat mooi dat je kind aanvoelt dat je er één nodig had!
Ja kinderen kunnen zo mooi dingen aanvoelen!
Wat kunnen uitspraken van kinderen hartverwarmend zijn!! Mijn tuin zit vol met “troostduiven”, ik vind het prachtige dieren!
Yeah! Nog een duivenliefhebber 😉