Le Deuxième Acte: openingsfilm van het Cannes filmfestival

De Franse film Le Deuxième Acte is een aparte keuze om een filmfestival te openen, gezien het onderwerp. Regisseur Quentin Dupieux drijft zonde enige gêne de spot met de filmindustrie. In de persconferentie gaf hij dan ook toe dat hij het wel grappig vond dat juist deze film gekozen werd om het filmfestival van Cannes te openen. Dupieux staat bekend om zijn komische films, al zijn ze meestal stukken absurder dan Le Deuxième Acte.

Een film in een film

De film gaat over de opnames van een film, het is dus in wezen een film in een film. Hierdoor lopen soms scènes in elkaar over. Wat hoort er in de film, en wat niet? We zien vier acteurs die de rollen van een vader, een dochter, haar vriend en een vriend van hem vertolken. Ze ontmoeten elkaar in een restaurant in the middle of nowhere, omdat de dochter (Léa Seydoux) haar vriend aan haar vader wil voorstellen. Wat ze niet weet is dat haar vriend David (Louis Garrel) niet verliefd op haar is, sterker nog, hij kan haar niet uitstaan. Daarom heeft hij een plan bedacht. Hij zal zijn vriendin tijdens deze ontmoeting koppelen aan zijn beste vriend Willy (Raphaël Quenard). Papa Guillaume wordt gespeeld door Franse film veteraan Vincent Lindon.

Politiek incorrect

Willy is de meest politiek incorrecte gast die je je maar kunt bedenken, hij strooit met allerlei woorden en gedachten die in deze tijd ‘niet meer’ kunnen. David waarschuwt hem dan ook dat hij nog gecanceld wordt als hij niet op zijn woorden let. Via het personage van Florence, de dochter, worden onderwerpen als #metoo, werkende moeders en het belang van het beroep van acteur besproken. Guillaume is de meest hypocriete van het stel. Hij is een arrogante acteur die al heel wat jaren ervaring heeft en die zijn eigen principes bij het minste geringste laat varen. De film in de film, volg je het nog, is de eerste film die geheel opgenomen wordt door AI. Kortom, Dupieux heeft allerlei onderwerpen uit de actualiteit in één film gegooid en gaat er met veel (zelf)spot mee aan de haal.

Een boodschap?

Tijdens de persconferentie legt Dupieux uit dat hij bij het maken van zijn films, niet van tevoren een duidelijke boodschap wil vertellen met een film. Hij begint te schrijven en laat zich gaan en daar komt een film uit. “Er is geen boodschap in mijn film. Bekijk het als een ontspannend warm bad, al dan wel een beetje zuur, om de pijn te verlichten van deze afschuwelijke wereld.” Later in dezelfde persconferentie zegt hij: “De wereld is om te kotsen. Zonder humor zouden we een kogel door onze kop schieten.”

Zelf heb ik erg genoten van de film, maar ik hoorde ook heel wat kritiek in mijn omgeving. Zo hoorde ik iemand zeggen dat het een totaal niet grappige en voorspelbare film voor boomers was. Le Deuxième Acte is ook zeker niet voor iedereen. Er wordt sowieso veel in gesproken en vrijwel de hele film speelt zich op dezelfde locatie af. De films van Dupieux zijn meestal vrij kort, zo ook deze. Hij legt uit dat het komt doordat hij zelf de montage doet en enorm kritisch is waardoor hij veel schrapt. Ik ben persoonlijk geen fan van überlange films, dus ik vind een kortere filmduur meestal juist een pluspunt. De titel van de film slaat daar overigens ook een beetje op.

De tweede akte

Vaak zijn films gemaakt volgens de drie-aktenstructuur. De eerste akte is, even heel zwart-wit hoor, de intro en het kennismaken met karakters en bepaalde belangrijke elementen. De tweede akte is de belangrijkste. Hier vindt alle aktie plaats, dit is het hart van je film. De derde akte is de ontknoping. Dupieux vertelt dat hij de derde akte vaak onnodig vindt. Hij zegt dat de structuur prima werkt voor goede filmmakers, maar dat je vaak bij de slechtere filmmakers ziet dat de derde akte er slechts is om een bepaalde structuur aan te houden, waardoor de derde akte heel saai wordt.

De cast

De acteurs zijn goed, met Raphaël Quenard als uitschieter. Hun karakters lijken in sommige opzichten op de karakters die ze spelen. Quentin Dupieux zegt dat het hij alleen Quenard wat beter kende voordat de opnames begonnen, dus dat hij de rollen niet heeft geschreven op basis van de karakters van de acteurs maar op basis van het beeld dat hij van ze had. Hij heeft bepaalde trekken uitvergroot, net als dat je dat zou doen wanneer je een karikatuur zou tekenen. Vooral in het geval van Vincent Lindon pakt dat goed uit. De acteur voelde zich dan ook meerdere malen tijdens de persconferentie genoodzaakt om te benadrukken dat hij echt niet hetzelfde denkt als Guillaume.