Documentaire ik ben een bastaard

Je kunt de documentaire Ik ben een bastaard nu gratis bekijken op 2Doc.nl (geen idee voor hoelang). Het is een intieme – en voor sommige mensen misschien wel leerzame – documentaire. Ik zag de docu zelf tijdens het Movies that Matter festival en het raakte een gevoelige snaar. Deels omdat het onderwerp erg dicht bij me ligt maar ook gewoon omdat het een emotioneel portret is over de zoektocht van schrijver en theatermaker Rashif El Kaoui.

Tussen twee culturen

Rashif El Kaoui heeft een Vlaamse moeder en een Marokkaanse vader. Het contact met zijn vader werd verbroken toen Rashif nog maar 11 jaar oud was en zijn familie in Marokko heeft hij nooit ontmoet. Kortom, veel binding met zijn Marokkaanse kant heeft hij niet. Toch merkt hij als kind al snel dat hij in zijn omgeving niet altijd geaccepteerd wordt. Hij wordt gezien als de Marokkaan. Maar hij is nooit in Marokko geweest en spreekt de taal niet, dus in Marokko zullen ze hem ook als buitenstaander zien. Hij hoort nergens bij. En dat schuurt. Als kind wil je ergens bij horen.

Daarnaast doen de vele vooroordelen pijn. Al die vooroordelen waardoor je op een gegeven moment, uit frustratie of uit gevoel van onrecht, de vooroordelen tegemoet komt. Zo zegt El Kaoui in Ik ben een bastaard op een gegeven moment: ‘dan neem ik wel die witte Mercedes met geblindeerde ramen’ omdat dat bij het imago hoort dat men op hem projecteert. Het is kinderlijk maar je doet het wel. Je past je leven aan aan het onterechte verwachtingspatroon.

Op zoek naar je wortels

En dan wordt je ouder, je groeit op, je wordt verstandig en sterker ook. Je accepteert je biculturele identiteit en gaat op zoek naar je wortels. Dat doet El Kaoui in de documentaire. Hij zet zijn boosheid opzij en gaat op zoek. Hij zoekt de familie van zijn vader op in Marokko. Hij leert over wie zijn vader was en waarom hij zo was. En uiteindelijk heeft hij er genoeg vrede mee om de plek te bezoeken waar zijn vader overleden is.

Het is een mooie reis en die leg je als kijker samen met deze Vlaams-Marokkaanse Adrien Brody lookalike af. Regisseur Ahmet Polat kiest voor een poëtische aanpak met veel gevoel, muziek, soms iets teveel woorden maar dat laatste deert niet. Ik ben een bastaard is mooi. Je moet je als kijker mee laten voeren op die reis. Het onderwerp was voor mij heel herkenbaar dus de documentaire kwam bij mij echt binnen. Misschien dat meer van dit soort documentaires ervoor zullen zorgen dat er minder vooroordelen zijn. Hoe mooi zou dat zijn?!

De documentaire is verbonden met de theatervoorstelling De bastaard die te zien was in Belgische en Nederlandse theaterzalen, en in 2023 opnieuw gespeeld zal worden.