Documentaire over de 80s Noorse band a-ha

De documentaire a-ha: the Movie heeft zijn naam niet mee. Zo ongeïnspireerd als de naam is, zo boeiend is de documentaire over de Noorse popband uit de 80s die in één klap wereldberoemd werd dankzij de hit Take on Me. Ook voor niet fans. De focus ligt in a-ha: the movie op de relatie tussen de drie bandleden, wat erg interessant is.

Jong en wereldberoemd

Zanger Morten Harket, gitarist Pål Waaktaar-Savoy en toetsenist Magne Furuholmen waren nog hartstikke jong toen ze plotsklaps wereldberoemd werden. Hun debuutsingle Take on Me werd wereldwijd een grote hit. Dit gebeurde overigens niet meteen bij de eerste release maar enkele maanden later, mede dankzij de videoclip die heel opvallend was. Zeker in die tijd. Ik was zelf 12 of 13 toen en was geen fan van a-ha maar de clip vond ik te gek.

Zo, ineens wereldberoemd worden, dat doet wat met je. Vanuit Noorwegen vertrokken de jongens vol overtuiging naar Londen. Ze wilden en zouden het maken als band en ze gingen er echt voor. Over die tijd vertellen ze ook in de documentaire. Aan zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen geen gebrek. Maar wanneer het echt gebeurt, en je opeens door gillende fans achtervolgd wordt van Japan tot aan Australië, dan is het toch even heel anders dan je tot dan had durven dromen.

De zanger krijgt de aandacht

De band a-ha ontstond, in deze hoedanigheid, in 1982. De drie bandleden droomden er al van kinds af aan om een beroemde band te worden maar het leek totaal onbereikbaar voor een kleine band uit Noorwegen in de jaren ’80. Nu, zo’n 35 jaar later treden de mannen, nu allemaal in de vijftig, nog steeds op. De zalen zijn nog vol en a-ha kan nog op veel aandacht rekenen maar de relatie tussen de drie is hartstikke stroef. Hoe is het zover gekomen?

Morten Harket kreeg vanaf het begin al de meeste aandacht. Dat is sowieso met de zangers in bands altijd wel. In de documentaire vertellen Pål Waktaar-Savoy en Magne Furuholmen dat ze dat juist wel fijn vonden omdat ze er zelf niet zo gek op waren om in de spotlights te staan. Ze vertellen dat zij gewoon muziek wilden maken. Ik heb altijd wat moeite met dit soort uitspraken, mag dat? Als je gewoon muziek wilt maken, dan doe je dat. Maar als je naar Londen vertrekt om beroemd te worden met je muziek, dan gaat het toch niet meer alleen om de muziek?

Living apart together

De leden hebben een lat relatie als ik het even zo mag stellen. Morten Harket, Magne Furuholmen en Pål Waktaar-Savoy reizen tegenwoordig elk in hun eigen zwarte Mercedes limousine, verblijven los van elkaar in luxe hotels en hebben elke avond aparte kleedkamers. Alleen op het podium zijn ze samen, want het is de muziek die de drie mannen verbindt.

Pål Waaktaar-Savoy speelt samen met zijn vrouw Lauren Savoy (sinds 1991) en drummer Frode Unneland in de band Savoy. En Magne is een bekende kunstenaar in eigen land.

Niet (meer) geïnteresseerd in rijkdom of in glorie, zijn ze wanhopig op zoek naar erkenning voor hun werk. Dit en zoveel meer is wat ze met elkaar gemeen hebben en het is daardoor zo onbegrijpelijk dat ze niet met elkaar door één deur kunnen.

Animatie en interviews

Regisseurs Thomas Robahm en Aslaug Holm combineren in de documentaire archiefbeelden en recente opnamen en interviews met de bandleden. Dit wordt afgewisseld met geanimeerde scènes in de stijl van Steve Barron’s werk, de man die verantwoordelijk is voor de destijds baanbrekende Take on Me muziekvideo. 
 
A-ha: the movie gaat natuurlijk over de muziek van de band a-ha maar nog meer over de onderlinge verhoudingen tussen de bandleden. Sowieso zeg ik nooit nee tegen een reis terug in de tijd naar de jaren tachtig, het is leuk om weer de nummers van weleer te horen, niet alleen van a-ha zelf maar ook van andere bands die toen groot waren. Het is een film over goede muziek, over je droom volgen maar uiteindelijk, vooral, over gebroken vriendschappen.

A-ha: the movie is vanaf 28 april te zien in de bioscoop.

Ken jij de band a-ha nog? En houd je sowieso van muziek uit de jaren 80?