Wes Anderson’s The Wonderful Story of Henry Sugar voor het slapen
The Wonderful Story of Henry Sugar, de nieuwste film van Wes Anderson, is nu op Netflix te zien. Dit is zijn tweede verfilming van een verhaal van de Britse schrijver Roald Dahl. Je zult me als trouwe Wes-fan er niet snel op betrappen dat ik kritiek heb op een Wes Anderson film. Tot vandaag, want waar hij in mijn optiek met Fantastic Mr. Fox één van de beste films ooit neerzette, vind ik deze short film van een kleine 40 minuten nog geen voldoende waard.
Matroesjka
Zoals we al vaker gezien hebben bij Wes is The Wonderful Story of Henry Sugar een verhaal in een verhaal in een verhaal, net als zo’n houten pop die onderdeel is van een reeks steeds kleinere in elkaar passende poppen. Het matroesjka effect is leuk als het van toegevoegde waarde is. In dit geval betwijfel ik dat. Bovendien is het zo kort na Asteroid City wel een beetje een overkill.
De film begint met Roald Dahl die in zijn hutje aan het schrijven is, maar in de kern gaat de film over een man die door objecten heen kan kijken. Wat doe je dan met zo’n gave? Je kunt het misbruiken of juist gebruiken voor iets goeds. De beste man duikt het casino in.
Een vodje
Weet je nog dat je op school soms zo’n slordig werkje inleverde, en dat je leraar dan zei dat het echt een vodje was (of had alleen ik dat)? Nou, The Wonderful Story of Henry Sugar is Wes Anderson’s vodje. Ik mis de bezieling, de urgentie. Ondanks de vele kleurrijke scènes voelt het geheel steriel. Daarbij vertellen de personages het verhaal tegen de toeschouwer, dus ze praten de hele tijd met de kijker. Ik vind dat na een paar minuten al irritant, maar dit gaat de hele film door. Ik vond het saai en die 40 minuten voelden stukken langer.
Wtf is Bill Murray?
Misschien miste ik ook gewoon de vaste acteurs van Wes Anderson in deze, al zien we wel Ralph Fiennes als Roald Dahl wat iets goedmaakt. Verder zijn er onder meer rollen weggelegd voor Benedict Cumberbatch, Ben Kingsley en Dev Patel. Wes Anderson ging deze keer voor een all-British cast.
Afvinken
Alle typische elementen die zo kenmerkend zijn voor Wes Anderson zie je terug in The Wonderful Story of Henry Sugar. Net of hij zo’n lijstje had met elementen en ze één voor één afgevinkt heeft. de kleurenpaletten, check, de tableau shots, check, de symmetrische beelden, check, de ‘2d achtergronden’, check, de typische theatrale decors, etc…Ik werd nergens door verrast. Op geen enkel moment is de film spannend.
Toch zou Wes niet Wes zijn als hij niet op de details zou letten. Dat doet hij. Op minuut 14 wordt gesproken over 14 minuten en dat soort dingen. Leuk, geinig, maar het is niet genoeg om de short film te redden. De film voelt gewoon ‘in elkaar geflanst’. Het ziet er allemaal ook gewoon mooi uit, zeker, maar er mist iets.

Meer Roald Dahl
Voorlopig is Wes nog niet klaar met Roald Dahl. Deze week verschijnen er nog drie Dahl vertellingen op Netflix, allen met dezelfde acteurs als die in The Wonderful Story of Henry Sugar: The Swan, The Rat Catcher en Poison. De drie films zijn alle drie weer kort, nog korter dan deze. Ik hoop dat hij daar iets meer liefde in stopt en dat we weer zo’n pareltje krijgen als Fantastic Mr. Fox. Niet lui worden, Wes!
Wat betreft The Wonderful Story of Henry Sugar, zie het maar als een bedverhaal dat voorgelezen wordt. Prima om bij in slaap te vallen.

Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
volgens mij heb ik nog nooit een fikm van wes andersons gezien. Deze lijkt mij ook niet echt zo interessant
Oh jij zou het denk ik juist heel tof vinden! Ik denk dat je The Grand Budapest Hotel zeker zou waarderen!