Je kent ze wel. Die mensen die op je weg komen tijdens je leven, soms slechts een paar minuten, maar die hoe kort de ontmoeting ook een onvergetelijke indruk op je achterlaten. Die mensen die je nooit echt zult kennen maar die toch een stempel op je leven achterlaten op een bepaalde manier. Van die mensen die je nooit zult vergeten en bij wie je zo dankbaar bent voor de ontmoeting, hoe kort ook.

De goede en de slechte

Wanneer ik het nieuws lees, het afschuwelijke nieuws van de vorige dagen, dan sta ik nog meer stil bij die korte ontmoetingen, die vluchtige aanrakingen. 84 doden en meer dan 200 gewonden naar aanleiding van een vluchtige ‘ontmoeting’ van een paar minuten met een gestoorde gek. Korte ontmoetingen die invloed hebben op je leven. De goede, de slechte. De waarom hij en waarom hij niet.

Ja, ik weet het, emotioneel gebrabbel maar zo voel ik ook vandaag. Nice raakt mij recht in mijn hart. Ik heb een bijzondere band met Nice, een tegenstrijdige band omdat mijn moeder er overleden en begraven is maar het is ook de stad waar mijn dochter is geboren. In een ziekenhuis aan de Promenade des Anglais, met uitzicht op zee. Het begin en het einde. Goede en slechte herinneringen. Maar op de Promenade des Anglais vooral goede. Dus ja vergeef me een wat emotioneel blogje vandaag.

Al die toevalligheden, al die ontmoetingen die jou misschien wel eens de rechter weg ingeduwd hebben in plaats van de linker, de man die je ontmoette als kind die toevallig  bioloog was waardoor jij ook bioloog wilde worden, die onbekende vrouw die jouw hand vasthield  op een angstig moment, die keer dat je wist dat je verliefd zou kunnen worden op die man maar dat hij alweer weg was toen je opkeek, een glimlach van een onbekende in de tram op een klotedag waardoor je weer vrolijk werd.

En juist zo’n glimlach in de tram, juist zoiets kleins, daar ben ik dan zo dankbaar voor. 

Dat zijn gezichten, dat zijn mensen, die ik niet wil vergeten.

In het zonnetje

Isabel Ellsen

Haar foto hieronder is een beetje wazig, sorry daarvoor, mijn herinnering van haar is daarentegen alles behalve wazig.

Isabel Ellsen was een oorlogscorrespondente en schrijfster. Ik wilde vroeger oorlogscorrespondente worden en was enorme fan van haar boeken waarin ze haar avonturen vertelde. Toen bleek dat ze bij een boekenbeurs aanwezig zou zijn in Nice. Ik ben toen, helemaal verlegen en wel, met twee van haar boeken om een handtekening gaan vragen en we raakten aan de praat. Een heel bijzonder gesprek waarbij ze een paar dingen tegen me zei die  altijd bij me gedragen. Een paar jaar geleden dacht ik weer aan haar en googelde haar naam toen ik erachter kwam dat ze aan kanker overleden is 🙁

De stewardess op de vlucht naar Amsterdam.

Ik vloog met mijn toenmalige man en dochter die toen nog baby was van Nice naar Amsterdam en er was wat turbulentie en ik werd enorm bang. Zij nam me mee naar de cockpit en is daar met me blijven zitten. We hebben toen met de piloten het spelletje gedaan van ik zie ik zie wat jij niet ziet. We zagen het Atomium in Brussel en we vlogen door de wolken. Een supermooi ervaring en een geweldig lieve stewardess. Ben haar nog zo dankbaar voor die vlucht toen.

Mahalia.

Toen mijn moeder kanker bleek te hebben ontmoette ze via via een prachtig mooie dame uit Tahiti geloof ik. Ze was lang met superlang zwart haar en ze straalde enorme rust uit. Ze vroeg me of het met me ging en ik houd me altijd groot dus ik mompelde zoiets van ‘prima’ en de meeste mensen laten het daar dan bij. Als je van karakter een beetje gesloten bent, laten mensen je vaak een beetje links liggen, want het kost allemaal teveel tijd of moeite of je zult toch wel een nors naar mens zijn, zoiets is het volgens mij. Hoe dan ook, Mahalia niet. Ze merkte dat praten niet helemaal zou werken dus ze vroeg me een tekening te maken, een mandala. Wist toen niet wat het was maar we hebben toen met zijn 2en een mandala getekend. Dat was heel fijn, even kon ik alle zorgen en stress om mijn moeder laten gaan. Het was een vluchtige ontmoeting maar ik heb vaak daarna, als het even niet ging, even een momentje genomen om te tekenen.

De man vlakbij de hoek van de Frans Halsstraat.

Ik vergeet hem niet. Volgens mij was het de man van mijn leven haha. Ik liep, als studente, over de Stadhouderskade in Amsterdam, vlakbij de hoek met de Frans Halsstraat, en toen vroeg een blonde man met een Vlaams accent mij de weg naar de Frans Halsstraat. Meer niet maar ik ben hem nooit vergeten op de een of andere manier. Daar was gewoon iets 😉

De Kroatische junk.

Het was toen nog Joegoslavië, ik was 16 en ik was in mijn discovery-mode. Met andere woorden ik kwam waar je niet hoorde te komen. Zo ook in een verlaten huisje vlakbij het centrum van Split. Het bleek een soort van junk-ontmoetplek te zijn, alleen dit waren geen junks zoals ik mij een junk voorstelde. Dit waren jongeren, amper iets ouder dan ik, die in een – in hun ogen – uitzichtloze positie verkeerden. Met een van die jongens raakte ik aan de praat. Hij straalde enorm veel verdriet uit, hij zat vast in een cirkel en kwam er niet uit. Ze hadden geen geld, geen baan en geen uitzicht op iets beters. Een paar maanden later begon de oorlog in Joegoslavië. Het huisje bestaat niet meer. Ik heb me vaak afgevraagd wat er van dit groepje terecht is gekomen.

Eleni.

In 2009 waren we op vakantie in Edessa, een klein stadje in het Noorden van Griekenland. We verbleven in een klein familiehotel en ontmoeten daar Eleni en haar ouders. Het hotel was van haar ouders en verderop in de straat waren Eleni en haar zus bezig een eigen hotel op te knappen. Eleni straalde gewoon iets positiefs uit. Ik weet niet wat het is maar niemand van ons zijn haar vergeten. Ook de kids vonden Eleni top. Ze kwam na haar dienst bij ons zitten en vertelden ons verhalen over haar familie maar ook over Griekenland in het algemeen. Zij heeft er eigenhandig voor gezorgd dat wij Edessa een van de mooiste steden van Griekenland vonden 🙂 Mocht jij ooit in Edessa terechtkomen dan raad ik je Varosi Guesthouse en Varosi 4 Seasons van harte aan!

Rose.

Wij verhuisden naar Lourmarin in de Luberon en kenden daar niemand. Het is een klein dorp, een vrij gesloten gemeenschap. Wij stonden daar voor de dorpsschool te wachten dat het hek open ging – de eerste schooldag – de kids waren zenuwachtig en wij nog meer denk ik 🙂 Toen kwam een van de moeders een praatje maken. En die moeder stelde ons meteen voor aan meerdere andere moeders die daar stonden. Een van die andere moeders werd een van mijn beste vriendinnen. Ze zorgde er voor dat wij binnen 2 tellen opgenomen werden in de gemeenschap. Stelde ons voor aan iedereen, legde ons van alles uit, nodigde ons uit naar verschillende gelegenheden. Dankzij haar maakte we binnen een paar weken al volledig deel uit van de gemeenschap. Ik ben haar enorm dankbaar!

De Syrische rondleider.

Toen we in Palmyra waren in 2009 kwamen er constant rondleiders en verkopers van van alles en nog wat naar ons. Of wij een rondleiding door de ruïnes van Palmyra wilden of een ketting kopen of een rondje op een kameel. Op een gegeven moment riep ik tegen een van die mannen zoiets als ‘Nee, echt niet, we hebben geen geld bij ons’. Komt die man naar me toe ‘Nee? Maar als je door Palmyra loopt zonder gids dan begrijp je er niets van. Weet je wat? Ik ben toch net klaar met werken dus ik leid jullie nog even gratis rond.’ Dat heeft hij ook gedaan, we hebben een uurtje met die man rondgelopen en als er een verkoper in de buurt kwam dan riep hij nijdig naar ze ‘Weg, weg, deze toeristen hebben geen geld’ 🙂 En na afloop van de rondleiding nodigde hij ons ook nog eens uit voor een ontbijt bij zijn familie. Ik word toch zo blij van dat soort onbaatzuchtige mensen! En verdriet omdat ik weet wat er nu van zijn land over is….

De koffie verkoopster.

Zij maakte goede koffie, glimlachte altijd vriendelijk (een glimlach is nou eenmaal een goed begin van de dag), had een grappig hondje, maakte een praatje  zonder opdringerig te zijn en schreef op haar laatste werkdag een bedankje aan haar vaste klanten en noemden ze (en dus ook mij) bij naam. Dat vond ik echt top. Als ik ooit een koffiezaak krijg dan moet ze echt bij me komen werken! In diezelfde lijn: een bedankt aan elke verkoper/verkoopster/receptionist/telefonist/etc etc die vriendelijk groet en glimlacht. It makes my day elke keer weer! Die kleine dingen!!

De mooie Russische dame.

Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag – een ziekenhuis in Nice gespecialiseerd in kanker – toen zag ik natuurlijk elke dag verdriet. Toch is 1 dame me in het bijzonder bijgebleven. Een van de eerste dagen dat ik daar kwam liep ik door de gang naar mijn moeder’s kamer en twee deuren ernaast – was de deur open – en zag ik een prachtig mooie vrouw, werkelijk waar zo enorm mooi, kaal. Ze zat rechtop op bed. Ze keek zo verdrietig, zo leeg. Ze was jong, ik denk ergens in de 30. Vanaf die seconde kon ik haar niet vergeten. In de weken die erop volgde zag ik haar vaak. Vaak was haar deur open. Soms liep ze ook door de gang. Later werd ze geduwd door de gang in een rolstoel. Ik hoorde dat ze Russisch was, ik begreep dat ze een dochtertje had van een jaar of 8 schat ik. Elke dag was daar een vrouw bij haar, ik denk haar moeder. En soms haar dochtertje. Ze had soms een Armani muts op. We hebben nooit een woord gewisseld. Maar toen mijn moeder overleed, toen zag ik haar moeder in de gang en die gebaarde mij dat zij ook overleden was. Dat raakte me enorm. Heel regelmatig denk ik nog aan haar gezicht, haar blik.

De Schotse supporters.

Toen ik in Bordeaux studeerde vond de WK van 1998 plaats. Op een avond speelde Argentinië tegen Kroatië. Ik keek de wedstrijd in een kroeg en er waren enorm veel Schotse (?) supporters. Die waren al uitgeschakeld geloof ik maar ze hadden nog hartstikke veel lol maar op een leuke goede manier. Na afloop gingen we met de Schotse supporters naar een of ander plein waar er ook allerlei Argentijnse en Kroatische supporters waren en dat werd 1 groot gezellig feest met zijn allen. Zo hoort het!!

De vele korte ontmoetingen in de trein.

Ik reis vaak met de trein en zeker vroeger, toen ik nog alleen reisde, raakte ik vaak aan de praat met andere reizigers. Mooie verhalen hoorde je dan. Het was echt een kijkje in andermans leven. Je komt echt zulke verschillende mensen met zulke verschillende verhalen tegen in zo’n trein.

Dankbaar

En natuurlijk ben ik ook dankbaar voor de minder vluchtige ontmoetingen. Ik ben er dankbaar voor dat mijn moeder mijn moeder is geweest (al had ik haar graag wat langer bij me gehad), ik ben er dankbaar voor dat ik mijn oma zo lang heb mogen kennen, ik ben dankbaar voor mijn drie allerliefste bijzondere geweldige kinderen, ik ben dankbaar voor de paar enorm goede vriendinnen die me bij zijn gestaan in al die jaren – zowel met de goede als met de slechte dingen (jullie weten wie jullie zijn dames!!) want ook deze vriendschappen zijn ooit begonnen als vluchtige ontmoeting, ik ben dankbaar voor mijn toffe collega’s (want ik heb ook banen met hele vervelende collega’s gehad en dat raad ik niemand aan :)), ik ben dankbaar voor de leuke kleine en soms erg verrassende ontmoetingen zoals tijdens de buren-barbecue van gisteren.

Lieve mensen bedankt! En andere lieve mensen die ik niet ken: Vergeet op de meest donkere nare dagen niet dat er ook veel goeds is, goede mensen, goede dingen…Geniet en vergeet niet soms stil te staan bij de goede dingen en de goede mensen die ons pad kruisen.