Wie is Gibran Khalil Gibran
Het grote publiek kent Gibran Khalil Gibran voornamelijk via zijn quotes, bekend over de hele wereld. Maar Khalil Gibran was zoveel meer dan alleen zijn citaten: hij was een bijzonder artiest, een grote dichter, schrijver en schilder.
“Your children are not your children. They are the sons and daughters of Life’s longing for itself. They come through you but not from you, And though they are with you yet they belong not to you.”
Kinderjaren
Khalil Gibran (ook wel bekend als Kahlil Gibran en Gibran Khalil Gibran) werd geboren op 6 januari 1883 in Bcharré, een Christelijk bergdorpje tussen de cederbossen in de vallei van Qadisha in Libanon. Zijn moeder Kamila was al dertig toen ze Khalil Gibran kreeg. Zijn vader was haar derde echtgenoot. Khalil had een oudere halfbroer Peter en twee jongere zussen, Mariana en Sultana. Het gezin was erg arm waardoor Khalil Gibran niet naar school kon. Hij kreeg wel les van priesters die regelmatig bij hun thuis kwamen. Zo leerde hij op jonge leeftijd over de bijbel en de Arabische taal.
Gibran’s vader verloor het weinige geld dat hij verdiende aan zijn gokverslaving en het duurde dan ook niet lang voordat hij zijn gezin meetrok in zijn schulden. Rond 1891 kreeg zijn vader een gevangenisstraf van ongeveer drie jaar in verband met belastingontduiking. Bovendien werden het huis en het land van het gezin in beslag genomen door de Ottomaanse autoriteiten. In deze barre omstandigheden besloot de moeder te emigreren naar de Verenigde Staten waar haar broer woonde. Ze vertrok in 1895 met haar vier kinderen en liet haar onbetrouwbare echtgenoot achter in Libanon.
Jeugd in de VS
Kamila en haar kinderen vestigden zich in Boston, in die tijd een grote Syrisch-Libanese gemeenschap in de Verenigde Staten. Khalil Gibran’s moeder ging aan het werk als naaister en verkocht kant en beddengoed.
Khalil Gibran ging eindelijk naar school, in eerste instantie naar een speciale klas waar immigranten Engels leerden en later naar een gewone klas. Hij werd onder de verkeerde naam geregistreerd, namelijk als Khalil Gibran in plaats van Gibran Khalil Gibran. Deze naam heeft hij daarna voor de rest van zijn leven ook gehouden.
Later ging hij naar een kunstschool. Zijn leerkrachten hadden veel vertrouwen in zijn schilderwerk en brachten hem in contact met een kunstenaar en uitgever Fred Holland Day die hem hielp en motiveerde. In 1898 werden er een paar van Gibran’s tekeningen gebruikt voor verschillende boekenkaften.
Terug naar Libanon
“Your daily life is your temple and your religion.”
De moeder van Khalil Gibran en zijn oudere halfbroer waren bezorgd dat het vroege succes nadelig zou zijn voor de ontwikkeling van Khalil Gibran en dat hij daarbij ook zijn culturele erfenis en identiteit aan het verliezen was. Daarom stuurden ze hem op zijn vijftiende tijdelijk terug naar Libanon. Hij studeerde toen aan een Maronitische school in Beiroet. Samen met een klasgenoot begon hij in die tijd een studentenblad en hij werd gekozen tot schooldichter. Khalil Gibran bleef in Beiroet tot 1902.
Twee weken voordat hij in de Verenigde Staten terugkwam overleed zijn veertienjarige zus Sultana aan de gevolgen van tuberculose. In 1903 verloor hij nog twee familieleden: zijn halfbroer in maart die ook aan tuberculose leed en zijn moeder in juni, aan kanker.
Een nieuw begin
Khalil Gibran en zijn jongere zus Mariana verkochten toen het gezinsbedrijfje. Mariana ging werken in een naai atelier om zichzelf en haar broer te onderhouden. Khalil Gibran hield zich ondertussen steeds meer bezig met schrijven, tekenen en schilderen.
In die periode ging hij veel om met een vrouw, Josephine Peabody, waar hij erg verliefd op werd. Zij noemde hem “haar jonge profeet”. Dit zou hem jaren later inspireren voor zijn boek “De profeet”, dat hij overigens aan Josephine zou opdragen.
In mei 1904 kreeg hij zijn eerste tentoonstelling. Op deze tentoonstelling ontmoette hij een vrouw die heel belangrijk zou gaan worden in zijn leven: Mary Haskell. Zij was toendertijd 30 jaar oud, tien jaar ouder dan Gibran. Ze was een sterke onafhankelijke vrouw en hoofd van een school.
Mary Haskell hielp Khalil Gibran en keek zijn Engelse werk na voordat hij het naar uitgevers verstuurde. Ook financierde ze hem zodat hij zijn werk uit kon blijven oefenen.
In 1908 ging Khalil Gibran naar Parijs om zich verder te verdiepen in de kunst. Mary Haskell betaalde zijn opleiding. Toch verliet hij de opleiding al snel en keerde in 1910 terug naar de Verenigde Staten, na ook een tijdje in Londen te hebben gewoond. Hij ging in New York wonen, waar hij overigens tot zijn overlijden zou blijven.
Mary Haskell
“If you reveal your secret to the wind you should not blame the wind for revealing them to the trees.”
Mary en Khalil hebben jarenlang een relatie onderhouden die zakelijk en vriendschappelijk was, maar soms ook van romantische, maar platonische, aard. Khalil Gibran had zelfs Mary Haskell een huwelijksaanzoek gedaan maar deze had zij geweigerd. Ze trouwde in 1923 met Jacob Florance Minis.
Rond 1918 begon Khalil Gibran te werken aan “De Profeet”, wat tegenwoordig wordt gezien als zijn meest belangrijke werk. Tot die tijd had hij voornamelijk in het Arabisch gepubliceerd, maar Mary Haskell moedigde hem aan “De Profeet” in het Engels te publiceren. Tussen zijn andere werken door bleef hij daaraan werken.
Na zijn overlijden bleek Gibran de volledige inhoud van zijn studio te hebben nagelaten aan Mary Haskell. O.a vond ze daar brieven aan hem van een periode van 23 jaar. Ze gaf deze brieven samen met de brieven die zij van hem in diezelfde periode had ontvangen aan de bibliotheek van de universiteit van North Carolina in Chapel Hill. Een gedeelte van deze brieven is in 1972 gepubliceerd onder de title “Beloved Prophet”.
Mary Haskel doneerde ook haar hele verzameling, van ongeveer 100 originele kunstwerken van Gibran, aan de Telfair Museum of Art in Savannah, Georgia in 1950.
Zijn werk
Khalil Gibran’s bekendste poëtische werken zijn De Profeet (1923) en Jesus, de Zoon van de Mens (1928). In beide werken worden Westerse en Oosterse mystieken gecombineerd.
De Profeet is zeer geliefd geworden bij het publiek en wordt tot op de dag van vandaag door velen gezien als een van de meest bijzondere werken ooit geschreven. Het is vertaald in meer dan 20 talen.
Gibran wordt gezien als een vrije denker, een van de weinige mannen van zijn tijd die zo open stond naar andere culturen en zich niet liet tegenhouden door grenzen en culturele verschillen. In zijn boeken staan tevens veel van zijn teken- en schilderwerken.
Een paar van zijn werken zijn: On the threshold (1907), Daily bread (1910), The madman (1918), Spirits rebellious (1920), The prophet (1923), Jesus, the son of man (1928), The death of the prophet (1933), Nymphs of the valley (1948).
De dood
Gibran overleed in New York op 10 april 1931, op 48 jarige leeftijd, aan tuberculose en levercirrose. Khalil Gibran had aangegeven begraven te willen worden in Libanon. Deze wens werd vervuld toen Mary Haskell samen met Gibran’s zus Mariana het Mar Sarkis klooster kochten in Libanon.
Het klooster fungeert tegenwoordig als Gibran museum en hij is er begraven. De woorden op zijn graf zijn: “a word I want to see written on my grave: I am alive like you, and I am standing beside you. Close your eyes and look around, you will see me in front of you.”
Frédérique houdt van mimosa, van films, van de geur van gebakken knoflook, van de Middellandse Zee (‘haar’ zee want aan die zee is ze geboren), fotografie, musea, nachttreinen, haute couture en ze zou het liefst voor altijd in een hotel wonen.
