Movies Revisited: Rafiki (2018)

Welkom bij een nieuwe Movies Revisited. Ik ben Tattoo en ik deel hier elke maand mijn mening over een ‘oudere’ film. Rafiki zag ik voor de eerste keer in een schattig bioscoopje, toen de film net uitkwam. Ondanks dat ik de film toentertijd intrigerend vond, zat het niet meer vers in m’n geheugen. Ik was vandaag op zoek naar een rustig en lieflijk filmpje en besloot hem te rewatchen. Ik vond Rafiki nog een stuk beter dan de eerste keer, en weet zeker dat dit een film is die ik nog een paar keer ga herkijken.

Verboden in Kenia

De film Rafiki is van de hand van de Keniaanse filmregisseur Wanuri Kahiu. De film is verbannen in Kenia omdat het gaat over leden van de LHBTQ+ gemeenschap en het daar nog steeds verboden is om hier deel van te zijn. Het was de eerste Keniaanse film die werd vertoond op het Cannes Filmfestival. Het was genomineerd voor de Queer Award en voor de Un Certain Regard Award. De prijzen gingen aan de film voorbij, maar Rafiki werd gelukkig wel goed ontvangen.

Het verhaal

Het verhaal gaat over Kena (Samantha Mugatsia) en Ziki (Sheila Munyiva). De twee meiden wonen in Nairobi. Ondanks de politieke rivaliteit die gaande is tussen hun vaders, worden Kena en Ziki vriendinnen. Al gauw wordt het duidelijk dat de twee verliefd op elkaar zijn, maar aangezien hun omgeving conservatief en streng religieus is, moeten ze hun relatie geheim houden. Voor de buitenwereld zijn ze ‘gewoon’ vriendinnen. De titel Rafiki betekent ook vriend.

Het is knap hoeveel gevoel Rafiki los weet te brengen met de weinig middelen die er worden gebruikt. Er is geen sprake van excessieve editing of al te vreemde regie, maar juist deze eenvoud werkt goed voor dit verhaal. Een groot deel van de film is erg zoet en warm. Als kijker moet je er continu van glimlachen omdat Kena en Ziki zo schattig zijn met elkaar. Maar natuurlijk komt er ook iets tragisch bij kijken aangezien de omgeving van Kena en Ziki niet accepterend is.

Prachtige shots en veel emotie

Rafiki staat mooi stil bij een thema dat voor veel mensen een moeilijke realiteit is. Het is me opgevallen dat ik de laatste tijd niet vaak huil bij films, maar bij deze heb ik heel wat traantjes gelaten. Er zaten dan wel wat wat imperfecties in de film (maar goed, in welke film zitten die niet?) maar die vielen in het niets bij de vele prachtige shots die me raakten.

Naast die shots heb ik überhaupt erg genoten van het geheel, met name door de prachtige kleuren, de muziek en de sfeer die geschetst wordt. Kortom, Rafiki is een mooi liefdesverhaal waar je je als kijker in kunt verliezen. Érg blij dat ik de film Rafiki heb gerevisit!