Prison Break: Bloed, zweet en tranen

Prison Break komt terug, waarschijnlijk als mini-serie van tien afleveringen. De eerste aflevering van de serie werd in augustus 2005 uitgezonden en de laatste aflevering in mei 2009. Het is dus alweer een tijdje terug allemaal. De acteurs van Lincoln, Michael en Sara hebben wel bevestigd er weer bij te zijn.

Dat wisten de Prison Break fans al wel maar ik was nooit verder gekomen dan de eerste twee afleveringen en het kon me niet echt heel wat boeien want ziekenhuis- en gevangenisseries zijn niet aan mij besteed. Tot laatst, toen ik ziek in bed lag want wie ziek in bed zegt, zegt: Netflix! En ik had al mijn eerste-keus-series al gekeken dus ja, het werd Prison Break.

Seizoen 1: Geweld en bloed

Ik kwam weer met wat moeite door de eerste twee afleveringen maar daarna kwam ik niet meer van Prison Break af. Het eerste seizoen speelt zich af in de gevangenis en dat houdt dus ook wat gewelddadige scènes in en regelmatige schoten. Daar houd ik dus niet zo van maar al gaande vormt zich ook een verhaallijn, een goed verhaal mag ik wel zeggen, en je raakt gehecht aan bepaalde personages.

In het kort gaat het erom dat Lincoln Burrows gepakt is voor moord en de doodstraf heeft gekregen. Hij zit in de gevangenis Fox River. Hij beweert onschuldig te zijn. Zijn broer, Michael Scofield en zijn ex-vriendin Veronica geloven in zijn onschuld. Veronica probeert hem via rechtswegen vrij te krijgen terwijl Michael Scofield een heel ander plan heeft. Hij zorgt ervoor dat hij gearresteerd wordt en bij zijn broer in de gevangenis komt om hem te helpen ontsnappen.

Overigens, raak niet te gehecht aan Prison Break karakters want ze kunnen zomaar doodgaan. Ook al zou je het niet verwachten. En weg zijn ze. Daar staat wel tegenover dat, in mijn ogen, een van de zwaktes van Prison Break is dat bepaalde mensen redelijk makkelijk weer uit de dood herrijzen. Dood is dus niet perse dood. Moge dat een troost zijn.

Ik moet zeggen dat ik bij Prison Break best wat moeite heb met de casting. Zo vind ik bijvoorbeeld LJ, de zoon van Lincoln, er veel ouder uitzien dan dat hij speelt. En Veronica kijkt altijd of ze iets vies gegeten heeft. Lincoln vind ik ook echt vreselijk maar dat is niet alleen casting, dat is ook karakter.

Seizoen 2: Spannende verhaallijnen en perfecte mannen

Als je eenmaal in seizoen 2 bent aanbeland dan kun je de serie eigenlijk niet meer uitzetten. Je moet weten wat er gaat gebeuren. Het is heel spannend en het verhaal vond ik echt goed.

In seizoen 2 zijn The Fox River 8 ontsnapt, dat zijn dus Michael en zijn broer maar ook zes andere gevangenen die met ze meegaan. Lukt het ze alle 8 om uit de gevangenis te blijven of worden ze weer gepakt? En lukt het Michael en Lincoln om de onschuld van Lincoln te bewijzen. Wie probeert hem erin te luizen en waarom? Nou ja, spannend dus.

Inmiddels was ik ook nog eens voor de charmes gevallen van Michael Scofield. Eigenlijk is hij soort van de perfecte man want hij is loyaal, naar zijn broer toe maar ook naar de vrouw waar hij verliefd op is geworden, Sara – hij is sterk, stoer en slim – hij offert zich op voor anderen en wilt iedereen helpen. Bijna perfect dus, behalve dat hij geen humor heeft en vaak met zijn ogen knijpt voor een extra-stoer effect ofzoiets. En voor de humor hebben we Sucre, een van de Fox River 8!

Seizoen 3: Zweetdruppels en déjà-vu’s

Bij seizoen 3 ben ik bijna afgehaakt. Michael zit weer in de gevangenis, nu in Panama, en er worden weer ontsnappingsplannen en pogingen gedaan. Er zijn weer wat smerige bloedige momenten zoals in seizoen 1. Dit allemaal met heel veel zweet waar ik me het hele seizoen aan heb lopen irriteren. De personages liepen steeds rond met zogenaamde zweetplekken op hun shirts. Eh ja ik kan niet uitleggen waarom ik het zo irritant vond maar ik zag op een gegeven moment alleen nog de zweetplekken.

Dat laat ook wel zien dat ik niet meer helemaal bij de les was. Het verhaal werd, vond ik, ook wel erg ongeloofwaardig en ik had het gevoel dat we ook heel erg in herhaling vielen. Ik kreeg het gevoel dat de makers van Prison Break het geheel aan het rekken was om er maar een serie van te maken in plaats van van een film. Eigenlijk zou Prison Break ook wel een hele goede film zijn maar als serie werd het in seizoen 3 voorspelbaar en langdradig.

Seizoen 4: wel is niet en niet is wel

De broers zijn weer vrij en…worden weer opgepakt. Argh. En Sara is toch maar niet dood. Niets nieuws onder de zon dus. Behalve dan dat ik opeens Jacob uit Lost zag lopen! Als enorme Lost-fan was ik meteen wakkergeschud. Jacob was de weg kwijt en zat opeens in Prison Break. Ik was nog niet van de schrik bekomen of ik zag The man in black uit Lost ook voorbijkomen. Nou zeg!

Oude vijanden zijn inmiddels vrienden of op zijn minst teamgenoten geworden. Dat ze elkaars vrienden en familieleden hebben vermoord of pijn gedaan in het verleden lijkt vergeven en vergeten en ze zijn allemaal weer helemaal hecht en strijden samen tegen…

Nou ja, daar wordt dus al vier seizoenen naar gezocht: tegen wie vechten ze nou eigenlijk? Wie is de grote boze wolf? We komen erachter dat in de kindertijd van de broers niets was wat het leek. Ook komen ze in ‘The Final Break’ (die dus achteraf niet zo final is blijkt nu) erachter wie nou al sinds seizoen 1 loopt te zieken en het recht zegeviert (hoera) maar niet voordat een van de belangrijkste personages sterft. Gelukkig zien we het lichaam niet wat nu een vervolg mogelijk maakt.

Avontuur, spanning, romantiek…Nu ik lekker gezeurd heb moet ik toegeven dat ik meteen ga kijken wanneer het vervolg uitkomt want stiekem was ik toch wel verslaafd aan Prison Break 😉

ps. Adviesleeftijd voor Prison Break is 12 jaar, ik zou het nog een jaartje of twee rekken 😉