The Phoenician Scheme

Regisseur Wes Anderson is terug op het filmfestival van Cannes met zijn nieuwste film The Phoenician Scheme. Na enkele mindere films gaat de kwaliteit weer omhoog met dit pareltje. Een tijd lang leek de vorm het te winnen van het verhaal, en hoe mooi Wes Anderson films ook zijn, de inhoud is minstens net zo belangrijk wat mij betreft. The Phoenicia Scheme is typisch Wes: symmetrisch of course, zwarte humor en opmerkelijke personages. De komedie lijkt luchtig, maar er zit deze keer wel degelijk een laag onder met thema’s als politiek, religie, familie en macht.

When I pray no one answers. I only pretend he does. Then I do whatever I think god probably would’ve suggested. Usually, it’s obvious – Zuster Liesl

Het verhaal

Wanneer de schimmige zakenman Zsa Zsa Korda (Benicio del Toro) de zesde aanslag op zijn leven overleeft, begint hij na te denken over zijn nalatenschap. Hij heeft tien kinderen maar hij vindt ze bij lange na niet allemaal geschikt om hem op te volgen. Zijn keus valt op de minst voor de hand liggende: zijn dochter Liesl (Mia Threapleton – de dochter van Kate Winslet). Liesl wil non worden. Bovendien heeft ze niet zo’n hoge pet op van haar vader. Om haar klaar te stomen voor de toekomst, zal ze hem moeten helpen met een prestigieus – maar evenwel erg dubieus – infrastructuur project.

Tijdens dit project krijgen ze te maken met verschillende bizarre typetjes, geheime agenten, terroristen en labiele familieleden – waaronder oom Nubar (Benedict Cumberbatch), nicht Hilda (Scarlett Johansson), prins Farouk (Riz Ahmed) en Bjorn (Michael Cera). En Liesl krijgt te maken met haar geweten. Laten we zeggen dat corruptie, schending van mensenrechten, slavernij en materialisme niet altijd heel erg goed samengaan met het nonnenleven waar ze voor koos.

Phoeniwatte?

Phoenicië is de historische regio aan de oostelijke kust van de Middellandse Zee die het huidige Libanon vormt. De vrouw van Wes Anderson is Libanees, wellicht bracht hem dat op het idee voor de titel. Hoe dan ook, de film speelt zich grotendeels af in de regio. Prins Farouk’s koninkrijk is Jordanië, het hotel waar de presentatie plaatsvindt ligt in Luxor, Egypte, de nachtclub van Marseille Bob ligt in Algerije en het schip van Marty vaart over de Middellandse zee. Sja, en een deel speelt zich af in de hemel. Natuurlijk. Waar Willem Dafoe ook vertoeft. Natuurlijk.

Gelukt

En weer speelt Wes Anderson met een verhaal in een verhaal en met de meest geweldige decors. Minder kleurrijk dan je gewend bent, maar alsnog mét duidelijke Wes Anderson kleurenpalet. En weer komen er heel wat acteurs en actrices even kort door het beeld wandelen, die we al vaker in films van Wes gezien hebben. Wes Anderson is een gewoontedier. Zullen we het daarop gooien? En dat is voor de kijker eigenlijk heel prettig, want je weet precies wat je kunt verwachten. Je weet dat het visueel echt een genot gaat worden. En laat The Phoenician Scheme nou ook echt inhoudelijk interessant zijn, filosofisch en grappig. Een aanrader dus. Ik ga de film zeker een tweede keer bekijken, want er is zoveel te zien, dat je best wat mist een eerste keer.

Al met al ben ik blij dat ik met een gerust hart kan zeggen: Het is gelukt. Wes is back!