5 x leuke films die nu in de bioscoop draaien

Ik spendeer dezer dagen weer behoorlijk wat tijd in bioscoopzalen. Er is veel leuks te zien namelijk en aangezien het weer nog steeds niet meezit… Vorige week ging ik alweer voor de tweede keer naar Wes Anderson’s Asteroid City. Wat een heerlijke film is dat toch! Maar een goede actiefilm of comedy kan ik ook zeker waarderen dus ik pakte Indiana Jones and the Dial of Destiny, Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One en No Hard Feelings ook nog even mee. En sja, Barbenheimer mocht natuurlijk ook niet ontbreken al was het meer uit nieuwsgierigheid na al het marketinggeweld rondom Barbie en Oppenheimer. Lees je even mee wat ik ervan vond?

Indiana Jones and the Dial of Destiny

Indiana Jones! Ik ben fan van de iconische archeoloog-turned-actieheld sinds de originele Raiders of the Lost Ark in 1981. Ik keek dan ook erg uit naar dit laatste deel van de franchise. Harrison Ford die onlangs zijn 81ste verjaardag vierde, komt nog even fit en onvermoeibaar als altijd over in Indiana Jones and the Dial of Destiny. De film is iets langer dan nodig (154 minuten) en kent zowel sterke als zwakke momenten, maar het is wel echt een heerlijk oldschool spannend avontuur. Indiana Jones films moeten ook gewoon op een groot bioscoopscherm bekeken worden, dus gaan, gaan, gaan.

Deze keer wordt Harrison Ford vergezeld door onder meer Phoebe Waller-Bridge (zou niet mijn persoonlijke keus zijn geweest) en Antonio Banderas. Mads Mikkelsen speelt de klootzak. De film is geregisseerd door James Mangold (Le Mans ‘66, Logan), met Steven Spielberg en George Lucas als uitvoerende producenten. Dat doet hij prima maar, eerlijk, Indiana Jones and the Dial of Destiny haalt nergens de charme van de eerste drie Indiana Jones films. Die waren gewoon steengoed met een je ne sais quoi die deze film, vol spectaculaire actiescènes, niet weet te repliceren. John Williams, die elk Indy-avontuur heeft gescoord heeft opnieuw de score gecomponeerd. En wat is het toch heerlijk nostalgisch om het Indy-deuntje na zolang weer te horen.

No Hard Feelings

Maddie heeft grote geldproblemen. Wanneer ze tot overmaat van ramp haar enige manier van inkomen weggesleept ziet worden (ze is Uber chauffeur) en daardoor op het punt staat om haar ouderlijk huis kwijt te raken, moet ze snel een oplossing zoeken. Precies op dat moment, hoe ontzettend handig, ziet Maddie een bizarre vacature: rijke ouders zoeken een dame die hun introverte 19-jarige zoon Percy wil daten. In ruil krijgt diegene, tadaaaaaa, een auto. Maddie is stukken ouder dan in de vacature staat maar ze heist zich in haar meest sexy outfit en gaat voor de ‘baan’. Maddie komt er al snel achter dat Percy zich niet zomaar laat inpakken.

Jennifer Lawrence speelt de hoofdrol in No Hard Feelings, een erg flauwe maar bij tijden ook wel hilarische komedie waarvoor de actrice eveneens de productie heeft gedaan. De regie is in handen van Gene Stupnitsky, die ook Good Boys heeft gemaakt en meegeschreven heeft aan het scenario van Bad Teacher met Cameron Diaz. Je krijgt dan alvast een idee van de stijl. Zonder teveel prijs te geven, is het wel zo dat er gekozen wordt voor een vrij veilige en brave aanpak. De film geeft ook jaren 90/00 comedy vibes af en hier en daar heb ik wel echt dubbel gelegen.

Barbie

Ik had niet veel verwacht van Barbie maar ik was wel benieuwd naar de Greta Gerwig versie. Ik kan er best kort over zijn. De film (114 minuten) kijkt lekker weg en de styling is een lust voor het oog, maar ik had erg veel moeite met het ‘moraalridderlijk’ aspect van de film. Ik begrijp dat Gerwig en Noah Baumbach, die aan de film meeschreef, een extra laag aan het onderwerp mee wilden geven en ik ben niet vies van een film met een boodschap maar je kunt er ook in doorslaan.

In het geval van Barbie vind ik het te geforceerd overkomen en na ongeveer een derde van de film raakten ze wat mij betreft verstrikt in saaie ongeïnspireerde monologen die wel een boodschap meegeven – maar heel baanbrekend is die boodschap niet. Het is voornamelijk de kritiek die er jarenlang is geweest op het imago van Barbie herkauwen. Maar nogmaals, Barbie kijkt prima weg dankzij de vrolijke speelse en kleurrijke styling. Ryan Gosling en Margot Robbie zijn daarnaast prima gecast en maken er zelf sowieso wel een feestje van. De Kubrick verwijzing in de trailer was veelbelovend, maar achteraf blijkt het ook de meest sterke scène uit de film te zijn dus dan schiet het niet enorm op. Met uitzondering van die scène is het overigens niet per se een bioscoop film. Kan prima op je tv. Tenslotte, is het voor verzamelaars en nostalgische Barbie-fans leuk om de wat minder bekende Mattel poppen zoals Allan te zien voorbijkomen.

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

In Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One beginnen Ethan Hunt (Tom Cruise) en zijn IMF-team aan een nieuwe gevaarlijke missie. Ze moeten een nieuw wapen opsporen die via digitale wegen de mensheid bedreigt. Een erg gevaarlijke vijand, al helemaal omdat deze geen gezicht heeft. Hunt is niet de enige die het gemunt heeft op dit wapen en de bijbehorende sleutel en de race tegen de klok brengt hem en zijn team op allerlei fotogenieke plaatsen rond de wereld. Natuurlijk horen daar de nodige – weer eens geweldig uitgevoerde – actiescènes waardoor je je geen seconde verveelt.

Het welbekende deuntje, de leuke acteurs (o.a. Rebecca Ferguson, Pom Klementieff, Hayley Atwell en Simon Pegg), de mooie omgevingen, de spanning en actie en het snelle tempo zorgen voor 163 minuten puur vermaak. Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One moet je op groot scherm kijken. Dat is in dit geval echt van toegevoegde waarde. Ik heb nu al zin in het tweede deel!

Oppenheimer

Explosief is de film Oppenheimer niet, maar de karakterstudie over Julius Robert Oppenheimer, de ‘bedenker’ van de atoombom en het verhaal rondom het Los Alamos laboratorium – ook wel project Y – zit wel hartstikke goed in elkaar. Het is een prima film over een interessante man die de wereld veranderd heeft. Oppenheimer wordt ijzersterk neergezet door Cillian Murphy. Matt Damon is gewoon Matt Damon as usual maar dan met snor, en Robert Downey Jr wist mij niet echt te overtuigen. Ik denk dat de sterrenregen die de film op het moment krijgt van critici, er heel anders uit zou zien zou de film door een onbekende regisseur geregisseerd zijn geweest. Waarschijnlijk was de biopic Oppenheimer dan vrij geruisloos naar de achtergrond verdwenen. Niks ten nadele van Christopher Nolan want hij heeft er een mooie film van gemaakt, zowel qua geluid als visueel is er nul op aan te merken. De film moet je overigens wel in de bios zien, het zou stukken minder sterk overkomen op klein scherm.

Toch vind ik Nolan ergens ook wel erg op safe spelen. Moeten we meeleven met Oppenheimer? Hem sympathiek vinden? De beste man was helemaal geen slachtoffer. Bovendien blijven de bommen en slachtoffers van Hiroshima en Nagasaki veilig buiten beeld. Wat overigens ook mist wat mij betreft is diepgang bij de twee dames in het leven van Oppenheimer: zijn vriendin Jean Tatlock (Florence Pugh) en echtgenote Kitty (Emily Blunt) waren twee uitermate intelligente en krachtige vrouwen. In de film missen ze beiden wat diepgang. Aan de acteerskills van de actrices ligt het niet, hun karakters zijn helaas wat lichtjes geschreven. Jammer.

Naar welke bioscoop film kijk jij uit deze zomer?